หลายๆคนน่าจะเคยอ่านแล้ว แต่อยากโพสให้สำหรับเพื่อนๆที่ยังไม่ได้อ่าน สุดยอดจริงๆ
ในช่วงนั้น การแข่งขันเพื่อล่าไอเทมสำหรับทำเควสที่เรียกกันว่าซัพจ็อบเควสนั้น เป็นไปอย่างเข้มข้น และเป็นที่แน่นอนว่า เหล่ามอนสเตอร์ตระกูลกูลส์ซึ่งดร็อบไอเทมที่ใช้สำหรับทำเควสนั้น ได้ตกเป็นที่หมายปองของทุกคนในช่วงนั้นทันที
Warrior สองคน, Monk หนึ่งคน, White Mage, Black Mage และ Red Mage อีกอย่างละหนึ่งคน คือสมาชิกของกลุ่มพวกเรา
ทุกค่ำคืน พวกเราทุกคนจะช่วยกันออกตามหาไอเทมจนถึงรุ่งเช้า และด้วยความที่พวกเรายังไม่รู้ประสีประสามากนัก ปาร์ตี้ของพวกเราจึงมักจะเกาะกลุ่มอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เราจะคอยช่วยเหลือและพึ่งพากันเป็นประจำ
และแล้ว...เมื่อเวลาที่รอคอยได้มาถึง พวกเราก็ได้ไอเทมสำหรับทำซับจ็อบเควสครบกันทุกคนแล้ว เวลาที่พวกเราได้พึ่งพาอาศัยกันนั้นเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานนัก ด้วยความห่วงหาอาทรระหว่างกันแหละกัน ทุกคนตัดสินใจที่จะพึ่งพาอาศัยกันและกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน สู้กับมอนสเตอร์เพื่อพัฒนาฝีมือของพวกเราด้วยกันอีกซักพักใหญ่ๆ
ครั้งแรกที่พวกเราพยายามจะเดินทางไปยังเมืองจูโน่ รวมทั้งครั้งที่สองก็ด้วย พวกเราตายหมู่ดับอนาถข้างถนน.....
ผมยังจำได้ดีถึงเสียงตะโกนโห่ร้องอย่างดีใจของทุกคนเมื่อพวกเราได้มาถึงจูโน่ หลังจากที่พวกเราสามารถผ่านพ้นอุปสรรคนานัปการมาได้เป็นอย่างดี เพื่อเป็นการฉลองสำหรับตอนนั้น พวกเราทุกคนตัดสินใจขายทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเรามี เพื่อที่จะนำมาสร้าง Link Shell (อธิบายเป็นภาษา RO ก็คือกิลด์นั่นเอง) และ หัวหน้า LS ของพวกเราก็คือ จอมเวทมนต์ขาวตัวน้อยผู้โชคดีที่ได้แต้มสูงสุดจากการเสี่ยงดวงทอดลูกเต๋าในเกมนั่นเอง
พวกเราต่างมีความทรงจำที่ดี
และหวังว่ามันจะคงอยู่ต่อไป ไม่เปลี่ยนแปลง...
แต่...เมื่อไหร่กันนะที่ทุกสิ่งเริ่มเปลี่ยนไป บางที...อาจจะเป็นช่วงที่จอมเวทมนต์ขาวตัวน้อยของพวกเราเริ่มเรียนรู้เวทมนต์เทเลพอร์ทสินะ
ทุกคน ค่อยๆตีตัวออกห่างจากกันอย่างช้าๆ...
จอมเวทมนต์ขาวตัวน้อยคนนั้น เธอคือเหตุผล...
เธอ..ผู้ซึ่งใจเย็นและค่อนข้างจะสงบเสงี่ยมเรียบร้อยอยู่เสมอ เริ่มที่จะบ่ายเบี่ยงสิ่งที่ทุกคนทำซ้ำๆกันอยู่ทุกวัน การฆ่า การปาร์ตี้ที่ทำไปเพียงเพื่อจะเก็บเลเวล
เธอ..เริ่มที่จะมีปัญหากับสมาชิกในกลุ่มผู้ซึ่งต้องการเก็บเลเวลให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้แข็งแกร่ง โด่งดัง และเป็น Inw ได้ไวๆ ดังนั้น ระดับเลเวลของเธอกับทุกคน จึงเริ่มที่จะแยกห่างออกจากกันอย่างเห็นได้ชัดเจน กระทั่งวันหนึ่ง เธอได้บอกถึงสิ่งที่เธอตัดสินใจให้แก่ทุกคนฟัง
"ขอโทษจริงๆนะ ฉันคงไม่สามารถช่วยอะไรทุกคนได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว ช่วยหาไวท์เมจคนใหม่แทนฉันเถอะ"
แท้จริงแล้ว..ก่อนที่เธอจะประกาศอย่างงั้น พวกเราทุกคนก็เริ่มที่จะตีตัวออกห่างจากกัน พวกเราแก่งแย่งเก็บเลเวลแข่งกันอย่างลับๆ...
จนถึงตอนนี้ ผมยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมตอนนั้นผมถึงต้องการที่จะเก็บเลเวลอย่างบ้าคลั่งนัก บางที..อาจจะเป็นเพราะว่าผมยึดติดกับเลเวล และคำว่าเทพมากเกินไปก็ได้ ผมคิดเช่นนั้น...
คนในกลุ่มสองคน ลาออกจาก LS หลังจากนั้น ก็ถึงตาผมที่จะไปเข้ากับ LS ใหม่ของคนอื่น
สุดท้าย ชีวิตการเล่นอาชีพ Warrior ของผมก็มาถึงจุดอิ่มตัว มันเป็นช่วงก่อนที่ Expansion : Rise of Zilart จะวางจำหน่ายไม่นานนัก
หลังจากที่ได้บรรลุเป้าหมายแรกเริ่มของผมแล้ว ผมก็เริ่มที่จะหันมาเป็นโจรเพื่อที่จะได้มีความสามารถในการหาเงินให้ได้มากยิ่งขึ้น
ในช่วงที่ Rise of Zilart วางจำหน่าย ผมก็อัพเลเวลโจรโฉดของผมมาจนถึงเลเวล 58 พอดี
ผมคิดที่จะเดินทางไปค้นหาดินแดนแห่งใหม่ เมื่อผมคิดได้ว่าโจร มีอบิลิตี้ที่เหมาะสมกับการโกยหน้าตั้งออกมาจากสถานการณ์ที่อันตรายได้ดีกว่า Warrior ผมจึงตั้งใจที่จะออกเดินทางไปยังดินแดนแห่งใหม่ด้วยโจรโฉดของผม
ผมกลับมายังเมืองบัสโทคซึ่งเป็นเมืองบ้านเกิดของผม หลังจากที่ผมได้เก็บข้าวของสัมภาระเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการออกเดินทางครั้งใหม่เรียบร้อยแล้ว ผมจึงเดินทางผ่าน Korroloka Tunnel ออกมายัง Altepa Desert.
ไม่มีแผนที่ ไม่มีเป้าหมาย ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมกระตือรือร้นและตื่นเต้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตรงหน้า ทันใดนั้นเอง ที่จุดเทเลพอร์ตของ Altepa ผมเห็นใครบางคนได้นั่งอยู่ตรงนั้น...
ใช่แล้ว...นั่นคือจอมเวทมนต์ขาวตัวน้อย ผู้ที่ผมได้ลืมไปนานแล้ว เธออยู่ในชุด AF ที่สมบูรณ์ นั่งอย่างเดียวดาย รอคอยอะไรบางอย่างอยู่ตรงนั้น
สีของ Link Pearl (อุปกรณ์สำหรับเข้าร่วม LS) ของเธอเป็นสีที่ผมคุ้นเคย แต่เนื่องจากว่ามี LS อยู่มากมายที่มีสีประจำ LP ซ้ำกัน ดังนั้นผมก็ไม่อาจจะนึกออกได้ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร
แต่..สัญชาตญาณของผมลึกๆบอกว่า เธอคือคนที่ไม่ได้เจอมาแสนนาน....
เธอมองผม แล้วเธอก็ยิ้ม...
เธอพูดว่า
ไม่ได้เจอเธอมานานเลยนะ เธอดูสบายดีนี่ ^^"
ผมนิ่งไป แต่บางที เธอคงอาจจะรู้อยู่แล้วว่าผมนั้นจำเธอไม่ได้ เธอจึงร้องไห้ออกมา....
"ฉันอยากขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ฉันหวังว่า...หากพวกเราได้พบกันอีกครั้ง ฉันจะพูดคำขอโทษให้แก่ทุกๆคน...แต่ตอนนี้ฉันมีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันจำเป็นที่จะต้องบอกเธอ"
ภายใต้แสงสีแดงเข้มของเทเลพอร์ตคริสตัล เธอเล่าเรื่องของเธออย่างช้าๆ ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น ถึงสิ่งที่เธอได้คิดในเวลานั้น...
เธอคือ "นักผจญภัย" ในดินแดนแห่งวานาดีล เธอพูดเช่นนั้น
“แหงสิ” มันก็เหมือนกับผม...ผมคิด
แต่สิ่งที่เธอเข้าใจเกี่ยวกับการเป็นนักผจญภัยในความคิดของเธอนั้น ดูเหมือนว่ามันค่อนข้างจะแตกต่างกับนักผจญภัยในความคิดของผมอย่างสิ้นเชิง...
"ฉันสนุกมากจริงๆ เมื่อครั้งที่พวกเราอยู่ด้วยกันที่ Valkurn Dunes ในโลกที่พวกเราไม่รู้กระทั่งว่า เราควรจะไปที่ไหนดี พวกเราค้นหาหนทางในการใช้ชีวิตของพวกเราด้วยกัน"
"แต่ว่า....หลังจากที่พวกเราได้มาถึงเมืองจูโน่ พวกเราเอาแต่ทำในสิ่งเดิมๆซ้ำกันทุกๆวันโดยไม่ได้ไปทำอะไรอื่นใดเลย"
"หลังจากที่ฉันสามารถใช้เวทเทเลพอร์ตได้ ฉันคิดว่าพวกเราจะได้ไปยังสถานที่น่าสนใจแห่งใหม่ด้วยกันอย่างที่พวกเราได้เคยมีประสบการณ์ร่วมกัน แต่...ทุกคนกลับคิดแต่เรื่องที่จะเก็บเลเวลให้ตัวเอง"
"ฉัน...แค่อยากที่จะเดินทางไปทั่วโลก ไปยังที่ไหนซักแห่ง ที่ๆมีทิวทัศน์สวยงาม หากในตอนนั้นพวกเราทุกคนได้สละเวลาที่จะเก็บเลเวล และร่วมเดินทางไปด้วยกัน ไม่คิดมั่งเหรอว่า มันจะเป็นความทรงจำที่ดี? นั่นแหละ คือสิ่งที่ฉันใฝ่ฝัน"
"ยังจำได้มั้ย ครั้งแรก..ที่พวกเราทุกคนได้เห็นสายรุ้งด้วยกันที่ที่ราบสูง La Theine ฉันยังจำได้ดีว่า ตอนนั้นทุกคนตื่นเต้นดีใจกันแค่ไหน ไม่มีวันลืม..."
"ฉัน..แค่อยากที่จะสัมผัสความรู้สึกอย่างนั้นอีกครั้งนึง ความรู้สึกที่เหมือนกับช่วงเวลาเก่าๆในตอนนั้น..."
....
..........
............................
ในตอนนั้น ผม ช็อค................
แท้จริงแล้ว ครั้งแรกที่พวกเราได้มาถึงจูโน่ พวกเราทุกคนตื่นเต้นดีใจไชโยโห่ร้องกันมาก แต่หลังจากนั้น ทุกครั้งที่ผมได้เห็นดินแดนแห่งใหม่ที่ผมไม่เคยได้พบเจอ ผมยังมีความรู้สึกตื่นเต้นและดีใจเหมือนกับความรู้สึกตอนที่ผมได้มาถึงจูโน่ครั้งแรก รึเปล่า...
ทุกครั้งที่ผมได้เจอดินแดนใหม่ๆ ผมคิดแค่ว่ามันเป็นเพียงแค่ที่ล่ามอนสเตอร์ เก็บเลเวล และสร้างเสริมความเป็นเทพแห่งใหม่สำหรับผมเท่านั้นไปแล้วหรือเปล่า...
หลักศิลาจารึก....เรื่องเล่า...ตำนานต่างๆของแต่ละที่ สำหรับผมแล้ว มันเป็นแค่อุปสรรคที่ยุ่งยาก ในการทำเควสไปแล้วใช่มั้ย...
เมื่อไหร่กันนะ...ที่ผมสูญเสียความกระตือรือร้นที่จะผจญภัยออกไป
LS ดั้งเดิมที่พวกเราเคยสร้างด้วยกัน จอมเวทย์มนต์ดำเป็นสมาชิกคนสุดท้ายของกลุ่ม ก่อนที่จะจากไปเหลือเพียงแค่เธอ
ตอนนี้ เธอคือคนๆเดียวเท่านั้น คนเดียวเท่านั้นที่อยู่เหลืออยู่ใน LS เดิม อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังคงอยากที่จะอยู่ใน LS ที่ว่างเปล่านี้ต่อไป
"เพราะว่า นี่คือ LS พิเศษของฉัน"
"แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายชวนฉันไปอยู่ร่วมกับ LS อื่น แต่ฉันก็จะปฏิเสธพวกเขากลับไปอย่างนิ่มนวลเสมอมา"
"ซักวันหนึ่ง หากใครซักคนหนึ่งกลับมายัง LS ของพวกเรา ฉันอยากจะพูดกับเขาว่า"
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ....."
ผมรู้สึกอับอาย จนถึงตอนนี้ แม้แต่ครั้งเดียวผมก็ไม่เคยคิดถึงเธอเลย ผมลืมเรื่องราวทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอไปแล้วด้วยซ้ำ ลืมเพื่อนๆสมาชิกคนอื่นๆไปแล้วด้วย และ ผมก็ได้ทิ้ง LP ของกลุ่มเราไปตั้งนานแล้ว...
"ฉันได้เดินทางไปรอบโลกด้วยตัวเพียงคนเดียว ทุกๆครั้งที่ฉันค้นพบสิ่งใหม่ๆ ดินแดนใหม่ๆ ฉันมักจะพิมพ์ส่งข้อความส่งไปให้ทุกคนใน LS ได้ฟัง แม้ว่า สุดท้ายมันจะเป็นแค่การพูดคุยกับตัวเองเพียงคนเดียวก็ตาม w "
"ฉันค้นพบเรื่องราวต่างๆมากมาย เช่น ประวัติศาสตร์ของ Davoi ตำนานของหอคอยเวทที่ Beaucedine Glacier และ ตำนานของ Sarutabaruta......"
จอมเวทมนต์ขาวตัวน้อยยังคงเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่ซึ่งบางทีอาจจะไม่มีใครได้เคยสนใจด้วยซ้ำจนกระทั่ง บัดนี้.....
ในแช็ทวินโดว์ เริ่มที่จะเต็มไปด้วยข้อความสีแดงของเธออย่างช้าๆ
ในเวลานั้น ผมรู้สึกว่า ผมอิจฉาเธอ............
สิ่งที่เธอแสดงออกมา...ความจริงใจที่ออกมาจากหัวใจ...
ผมได้สูญเสียจิตวิญญาณของนักผจญภัยไปแล้ว แต่..เธอยังคงเก็บเอาไว้ในใจของเธอเสมอมา
.............
..........................
..........................................ผมถามเธออย่างกังวลใจ
“หากเป็นไปได้ คุณช่วยมอบ Link Pearl ให้กับผมอีกครั้งได้มั้ย...” ผมได้ถามเธอเช่นนั้น
"ครั้งต่อไปที่คุณจะไปไหนก็ตาม ช่วยพาผมไปด้วยนะ...."
ผมรู้ดี..ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย และ เห็นแก่ตัวแค่ไหน ที่ผมได้พูดออกไปเช่นนั้น
แต่ว่า...เธอกลับยิ้ม..แล้วก็ยื่น LP ให้กับผม
นั่นคือ Pearl ซึ่งเต็มไปด้วยสีแห่งความทรงจำที่ผมนั้นคุ้นเคยที่สุด ผมติดตั้งมันเข้าไปแล้วเริ่มเข้าสู่ระบบของ LS
ในแช็ทวินโดว์ ข้อความสีเขียวค่อยๆปรากฏขึ้นมาอย่างช้าๆ...
"...ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ แล้วก็..ยินดีต้อนรับกลับสู่การผจญภัยในดินแดนแห่งวานาดีลด้วย..."
…………………………………….
………………………………………………………
“…เมื่อไหร่กันนะ ที่พวกเราได้ละทิ้งจิตวิญญาณ ความรู้สึก ของการผจญภัย ออกไป...”
Final Fantasy Xi
Games
Game Online
Final Fantasy