- Subaru No Ken หมัดเทพเจ้าดาวลูกไก่ -EP4
หมู่บ้านที่เต็มไปด้วยซากตึกปรักหักพัง ไม่มีวี่แววของคนที่มีชีวิตรอด ชายในชุดผ้าคลุมเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางเมืองอันรกร้าง เขาเหลือบไปเห็นบ้านหลังหนึ่ง ที่ปล่องไฟของบ้านมีควันลอยขึ้นมา เขารีบเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น
"มีใครอยู่ไหมครับ"ไม่มีเสียงตอบกลับมา
"ขอรบกวนหน่อยนะคร้าบ ขอบคุณครับ"เขาถือวิสาสะเดินเข้ามาโดยขออณุญาตตัวเอง
เขามองไปที่โต๊ะ เห็นว่ามีซุปวางอยู่ 3ถ้วย
"สงสัยว่าสวรรค์ต้องประทานซุปทั้ง 3 ถ้วยให้เราแน่เลย" ว่าแล้วเขาก็หยิบถ้วยที่เล็กที่สุดขึ้นมาทานก่อน
"รสชาตินี้มัน..... รสของเนื้อที่ละลายในปาก กับความหอมของน้ำซุปนี้ มันต้องเป็นเนื้อที่หมักด้วยนมของวัวมัตซึซากะ กับไวน์แดงอนาสเบิ้ล ชาร์โต้ ปี 0079 แน่ๆ แล้วน้ำที่ใช้ทำน้ำซุปนี่ก็ มัน....สะเก็ดน้ำแข็งที่เรือไททานิคพุ่งเข้าชนนี่นา"
เขากินพร้อมกับน้ำตาไหลพราก แล้วก็หบิบถ้วยที่ 2 มาชิม
"รสชาตินี้มัน..... เหมือนถ้วยเมื่อกี้เลยอ่ะ - -" "
ว่าแล้วเขาก็จักการกับซุปทั้ง 3 ถ้วยจนหมด แล้วชายในชุดคลุมก็ขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เห็นประตูอยู่บานหนึ่ง เขาค่อยๆ เปิดเข้าไปดู
เห็นเตียงตั้งอยู่ 3 เตียง เขาไม่รอช้า พุ่งลงไปนอนที่เตียงสีชมพูทันที - -
ขณะนั้น ศิษย์สำนักหมัดดาวใต้ ทั้ง 3 คน ได้แก่
ทาคุมิ ซันชิโร่ ,คางาริ ยูเฟียร์ และ อาโอบะ ฮิคารุ หลังจากฝึกเสร็จในตอนเช้ากำลังจะกลับเข้าไปกินข้าวที่รอไว้ให้เย็นก่อน
[ทั้งสามเป็นพวกลิ้นแมว แตะของร้อนไม่ได้ ^^]
......ความรู้สึกของทั้งสามคนหลังจากเห็นอาหารของตนถูกสังเวยไปกับอากาศ
"สงสัยว่าอากาศมันจะร้อนจนละเหยไปหมดเลยนะพี่ทาคุ"
"พูดอะไรแมวๆ อย่าง sandlock ล่ะ มีที่ไหนมันจะระเหยได้หมดจดแบบนี้"
"อาโอบะสงสัยว่า จะต้องมีขโมยเข้ามาตอนที่เราไม่อยู่แน่ๆ"
ตุ๊บ!!
"เสียงอะไรบ้างบนอ่ะ" ยูเฟียร์เริ่มทำหน้าเสีย
"ขึ้นไปดูกันเถอะ" ทาคุพี่ใหญ่เรียกทั้งสองขึ้นไปดูข้างบนพร้อมกัน
"ประตูเปิดอยู่นี่นา "
"ก็ลูดบิดมันเสียตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้ซ่อมเลย"
ทั้งสามมองเข้าไปยังห้องนอน ก็ต้องแปลกใจ ว่าไม่มีใครอยู่ แถมหน้าต่างก็เปิดไว้
"พี่ทาคุ สงสัยหัวขโมยหนีไปแล้วแน่ๆ เลย"
"เฟียร์กับอาโอบะรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวพี่จะออกไปดูในข้างนอกหน่อย"
ว่าแล้วทาคุก็วิ่งไปทางหน้าต่างจะกระโดดออกไป
โครม !! หน้าทิ่มไปเล่นเอาวงกบหน้าต่างเปิงเลย
"สะดุดอะไรวะเนี่ย"
ทาคุหันกลับมามองเห็นก้อนผ้าสีดำวางอยู่ข้างล่างของเตียง
"อะไรวะเนี่ย" ทาคุเตะก้อนสีดำอย่างแรง
"เอ๋ง ๆ ๆ" ก้อนสีดำร้องเสียงหลง
"แกเป็นใคร ทำไมต้องมาแย่งอาหารของพวกเราด้วย" ยูเฟียร์ด่าเพราะโมโหหิวอย่างแรง
"ขอโทษครับ ผมหลงทางมา บังเอิญเห็นซุปวางไว้ ก็นึกว่าสวรรค์ประทานมาให้ผม ไอ้ผมก็กลัวว่ามันจะเย็นแล้วมันจะไม่อยร่อย ก็เลยฟาดซะหมด"
.....เหมือนมีของแข็งมากระทบ ชายชุดคลุมก็สลบไป
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย เฮ้ ปล่อยชั้นออกไปที" ภายในห้องอันมืดมิด เขาตื่นขึ้นมา
"เฮ้ นายไปทำอะไรในกรงนั่นน่ะ " ชายชุดคลุมพูดกับชายที่ถือหน้าไม้อยู่
"แกดูตัวเองซะก่อนดีกว่ามั้ง ว่าใครกันแน่ที่อยู่ในกรง 555+"
"อ้าว ตรูโดนขังอยู่นี่หว่า กรรม"
"ดันไปขโมยกินของหัวหน้าทาคุอย่างนี้คงขังลืมแน่ เหอๆ อ้าว ได้เวลากินข้าวเช้าแล้วนี่หว่า เหอๆ ของแกไม่มีนะ"ว่าแล้วยามก็เดินหายกลับไปในความมืด
"ปล่อยช้านออกปาย ปล่อยช้านออกปาย"ชายชุดคลุมร้องทุรนทุราย
"เงียบหน่อยเซ่ !! คนกำลังใช้ความคิด" หญิงสาวข้างห้องตะโกนด่ามา
....."ปล่อยช้านออกปาย ปล่อยช้านออกปาย"ชายชุดคลุมร้องทุรนทุรายต่อไป
"บอกให้เงียบๆ ไม่ได้ยินเหรอ!!" หญิงสาวข้างห้องตะโกนด่าอีกรอบ ทำให้ชายชุดคลุมเงียบไป
"คนกำลังใช้ความคิดอยู่แท้ๆ" หญิงสาวบ่นอุบอิบ "แล้วจะทำยังไงให้น้ำมันหยุดไหลล่ะเนี่ย"
เมื่อ 3 ชั่วโมงก่อน
.
.
ชั้นเข้ามาเก็บบอลในห้องนี้
.
แต่ทำไมประตูถึงเปิดไม่ออก
.
โอ้ย!! หิวๆๆ ไม่มีอะไรกินมั่งเลยเหรอ
.
อ๊ะ ขนมปังไส้แกงกะหรี่ พระเจ้าต้องประทานมาให้เราแน่เลย
.
ตอนนี้ก็เย็นแล้ว ทุกคนคงกลับบ้านกันหมดแล้วมั้ง
.
อ่า ... หิวน้ำอ่ะ
.
ข้างบนมีสปริงค์เกอร์อยู่นี่นา ถ้าเราทำให้มันทำงานได้ น้ำก็จะไหลลงมา
.
.
แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง ในที่สุดน้ำก็ไหลลงมา แต่จะทำให้มันหยุดได้ยังไงล่ะเนี่ย
.
"ปล่อยช้านออกปาย ปล่อยช้านออกปาย" เสียงใครน่ะ คนกำลังใช้ความคิดอยู่แท้ๆ แล้วชั้นก็ตะโกนว่าจนเขาเงียบไป
.
.
ในที่สุดน้ำก็หยุดสักที แต่เสื้อเปียกหมดเลย ขืนอยู่อย่างนี้เป็นหวัดแน่
.
ถอดเสื้อผึ่งไว้ดีกว่า ^_^
.
ป่านนี้ยาคุโมะคงทำกับข้าวรอเราอยู่แน่ๆ เลย...
.
ว่าแต่นอนเอาแรงไว้ดีกว่า รอพรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวก็มีคนมาช่วย...อ้ะ อะไรเนี่ย
.
.
"เทนมะจังยังไม่กลับอีกเหรอ"ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"คาราซึมะคุง เธอก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ" ฉันเผลอโผเข้าไปกอดเขา...แต่ เสื้อฉันล่ะ ว๊าย !!
.
.
ตึง !! ฉันกระโดดลงมาแล้ววิ่งหนีอย่างสุดชีวิต
.
.
"เทนมะจังนี่ยอดเลย สูงขนาดนี้ยังโดดลงไปได้อีก"ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
ตัดกลับมาที่ชายในห้องขัง
หลังจากที่เขาเงียบไปเพราะง่วงนอน ในความฝันของเขา เขาได้พบกับอาจารย์ของเขา
"ข้าจะเตือนเจ้าไว้อย่างนึง จงอย่าปะทะกับหมัดดาวใต้เด็ดขาด เพราะเมื่อเพลงหมัดทั้งสองได้ปะทะกัน มันจะจบด้วยความสูญเสียเท่านั้น"
และเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้น........................เพราะอยู่ดีดีขาก็โดนตะคริวกิน - -"
เขาพยายามเงี่ยหูฟัง เสียงที่ได้ยินในความมืดนั้น มันคือ เสียงคนเดินมา
"เอ้า นี่ เอาอาหารมาให้ รีบๆ กินเถอะเดี๋ยวพี่ข้ามาเห็นเข้า"
"ขอบคุณมากครับ คุณหนู ไม่ทราบว่าผมสลบไปกี่วันแล้วครับเนี่ย เหมือนไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว"
"จะว่ายังไงดีล่ะ เจ้าสลบไปแค่ 3 ชั่วโมงเองนะ นี่หิวอีกแล้วเหรอ"
"ข้าต้องขอโทษด้วย ข้ามันคนพเนจร เอ่อ ไม่ทราบว่าจะขอทราบชื่อของคุณหนูจะได้หรือไม่"
"ข้าชื้อ คางาริ ยูเฟียร์ ส่วนพี่ของข้า ทาคุมิ ซันชิโร่ ส่วนน้องชายข้า อาโอบะ ฮิคารุ"
ชายในชุดคลุมหลังจากกินขนมปังเมล่อนจนหมด เขาก็เอ่ยขึ้น
"ข้าขอแนะนำตัว ข้าชื่อ อามาคุสะ เคนชิโร่"
Fiction