TWO? Part II Episode 1 Act 3+4 : เริ่มเทศกาลงานรับน้องหฤหรรษ์ หึ หึ
[font size=3 color=blue]TWO? Part II Magical Faculty of Metropolitan University[/font]
[font size=2 color=purple]Episode 1 Freshy Festival[/font]
[font size=4 color=orange]Act 3 พี่ใหม่…น้องใหม่…แฟมอาถรรพณ์[/font]
7:00am Palais en Ciel
แสงแดดอ่อนยามเช้าต้นฤดูฝนสาดส่องผ่านประตูระเบียงแบบเปิดได้สองบาน ทวารสีขาวฉลุลวดลายเถาองุ่นตามขอบกระจกนั้น ได้เปิดอ้าไว้ตลอดคืนเพื่อรับลมทะเลจากทิศใต้อันเย็นชื่น ผ้าม่านลูกไม้โปร่งสีขาวซึ่งถูกรวบไว้ด้วยเชือกหางม้าเนียนลื่นพริ้วแผ่วตามกระแสลมรวยริน สายลมสบายจากมหาสมุทรพัดไกลไปถึงเตียงสำริดคิงไซส์สี่เสาซึ่งตั้งขนานระเบียงหินอ่อนอีกมุมห้อง มุ้งคลุมเตียงชนิดเดียวกับม่านซึ่งไม่เคยถูกปลดใช้เลย ปล่อยชายล้อสายลมอันบางเบาระริกไหว
ร่างเล็กบางบนที่นอนขนห่านพลิกตัวตะแคงเข้าหาผนัง เส้นผมสีทองสว่างดั่งแสงจันทร์วันเพ็ญรุ่ยร่ายปรกแก้มและริมฝีปากบาง บางส่วนเปียกชื้นด้วยน้ำลายไหลหยดจากปากเล็กที่แย้มเผยอ นัยน์ตาสีฟ้าใสดั่งนภาทะเลทรายซ่อนตัวภายใต้แพขนตาดกหนาสีเดียวกับเส้นผม บ่งบอกสติที่หลับไหลในห้วงนิทราลึกเร้นจนไม่อาจสดับเสียงผู้มาเยือน
"คุณหนูคะ ตื่นเถิดค่ะ"
ผู้บังอาจบุกรุกห้องส่วนตัวเอื้อมมือสีแทนไปแตะไหล่ผู้เป็นนายอย่างแผ่วเบา สัมผัสอันแทบจะไร้แรงกดทับทำให้หญิงสาวเพียงสะบัดหลังมือใส่หน้าผู้บังอาจปลุกจากนิทราอันแสนสุข และพลิกตัวกลับไปนอนกอดหมอนข้างต่อ
"คุณหนูคะ วันนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยนะคะ"
พี่เลี้ยงประจำตัวคุณหนูแห่งปาเลย์อองเซิล…ปราสาทนภาอันงดงาม ยิ้มอย่างเอ็นดูโดยไม่สนใจรอยนิ้วทั้งห้าบนใบหน้าซีกขวา ก่อนเลิกผ้าแพรสีเลือดนกซึ่งห่มคลุมร่างบางอย่างไม่เรียบร้อย มาพับเก็บไว้ที่ปลายเตียง จากนั้นจึงอุ้มเจ้านายไปแช่ลงในอ่างน้ำเย็นจัดด้วยลอยก้อนน้ำแข็งขณะผลส้มโอไว้นับสิบ
ห้านาทีต่อมา…
[font size=3]"เย็นโว้ย!"[/font]
ลาลูน ออง เซิล…ธิดาคนเดียวและทายาทอย่างเป็นทางการของตระกูลลืมตาโพลงเมื่อลมหายใจสุดท้ายขาดห้วงและน้ำไหลเข้าหลอดลม ความเย็นเยียบดุจมหาสมุทรแอนตาร์กติกกลางฤดูหนาวนั้น ทำให้หญิงสาววัยสิบเก้าปีต้องสบถออกมา ก่อนจะถลันร่างออกจากอ่างในสภาพตัวสั่นงันงก และเสยผมสีทองเปียกลู่ พลางส่งสายตามุ่งร้ายไปยังพี่เลี้ยงที่เพิ่งมาดูแลไม่ถึงเดือนดี
"ท่าน[:blue]ยูโธเปีย[/c]บอกว่าถ้าปลุกแบบธรรมดาไม่ตื่นต้องใช้วิธีนี้ค่ะ"
เรนิ…ปีศาจจิ้งจอกสองหางผู้เคยรับใช้หญิงสาวตั้งแต่อดีตกาลก่อนผู้เป็นนายจะต้องเกิดใหม่ยิ้มอย่างซื่อบริสุทธิ์ จนนัยน์ตาสีฟ้าดั่งนภายามฤดูร้อนตอนเที่ยงวันอ่อนแสงแห่งโทสะลง และถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
"ฉันตื่นแล้ว แต่งตัวเสร็จจะลงไป"
กล่าวจบก็ส่งสายตาบอกใบ้ให้ออกไปจากห้องน้ำได้แล้ว เมื่อพี่เลี้ยงผู้ภักดีหับประตูห้องน้ำเรียบร้อย หญิงสาวก็จัดการธุระส่วนตัวอย่างเร่งรีบ และออกมาในสภาพหยดน้ำยังเกาะพราวตามผิวกาย
"ยังไม่ลงไปอีกเหรอ?"
ขมวดคิ้วเมื่อยังเห็นร่างของพี่เลี้ยงในรูปลักษณ์สาวงาม
สาวสวยร่างสูงโปร่ง รวบผมสีน้ำตาลยาวสลวยถึงบั้นท้ายไว้หลวมๆ สวมเสื้อแขนยาวสีขาวบางจนมองเห็นทรวดทรงลางๆ ปล่อยชายยาวถึงสะโพกกับกางเกงยีนส์ขนาดพอดีตัว ดูอย่างไรแบบไหนก็ไม่เหมือนสาวใช้ประจำคฤหาสน์สักนิด ยิ้มแจ่มใสโดยไม่ใส่ใจประโยคไล่ครั้งที่สองของนายสาว พลางดุนหลังร่างเล็กไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้งและลงมือแปรงผมอย่างนุ่มนวล
"วันนี้คุณหนูต้องแต่งตัวเรียบร้อยนะคะ ข้าน้อยเตรียมชุดไว้หลังฉากกั้นแล้วค่ะ"
สาวใช้อมนุษย์ลากร่างนายหญิงไปยังฉากกั้นสำหรับแต่งตัวซึ่งอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าแบบบิลด์-อินที่ยาวจนสุดขอบจากโต๊ะเครื่องแป้งไปยังหน้าต่างระเบียง
"ทำไมต้องพิถีพิถันขนาดนี้ด้วย แค่ไปมหาวิทยาลัยนะ"
ทายาทตระกูลเก่าแก่กว่าร้อยปีประท้วงหลังจากยอมเป็นตุ๊กตาให้พี่เลี้ยงสาวสองร้อยปีแต่งองค์ทรงเครื่อง
"เพราะวันนี้มีแขกรออยู่ข้างล่างค่ะ"
เรนิทำสีหน้าแช่มชื่นเบิกบานขณะจูงมือร่างบางลงบันไดมายังห้องโถงใหญ่ซึ่งใช้รับรองแขกด้วยการให้นั่งๆนอนๆกับพื้น เพราะไม่เคยมีนโยบายเชิญคนแปลกหน้ามายังคฤหาสน์ จึงไม่จำเป็นต้องมีชุดรักแขก และแขกซึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิท้าวคางบนเบาะนั่งพิงเสาขนาดชายฉกรรจ์สามคนโอบก็คือ…
"มิคาเอล!"
ลาลูนร้องอุทานอย่างตกตะลึง หญิงสาวไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มรุ่นพี่ในคณะจะมาเยือนถึงบ้าน หลังเสร็จสิ้นการประลองยุทธ์เมื่อเดือนเมษาที่ผ่านมา ทั้งสองก็ไม่เคยพบหน้ากันอีกเลย และยิ่งไปกว่านั้น เจ้าของบ้านคนนี้ไม่เคยเอ่ยปากเชิญชายหนุ่มที่เพิ่งจะญาติดีกันไม่นานมาคอยถึงห้องโถงของคฤหาสน์สักครั้ง
"มีเรื่องต้องคุยด้วยก่อนไปถึงมหาวิทยาลัย"
มิคาเอล เลนัน…ลูกชายตามสายเลือดคนเดียวของนายธนาคารใหญ่อันดับหนึ่งในโลกพูดเสียงเรียบโดยปราศจากอารมณ์ เว้นแต่ความพึงพอใจในดวงตาสีม่วงสด เมื่อสำรวจร่างเจ้าบ้านในชุดกระโปรงพลีตยาวพอดีเข่าสีดำสนิท คลุมทับด้วยโค้ทยาวบางสีเดียวกันซึ่งเป็นเครื่องแบบของมหาวิทยาลัยที่บังคับให้นักเรียนทุกคนสวมสูท โค้ท หรือเสื้อกาวน์ที่ปักอักษรย่อ "MU" ซ้อนทับกันด้วยด้ายสีทองตรงอกขวา เวลาเข้าเรียนหรือทำกิจกรรม
"มีอะไรไปคุยกันบนรถเถิดค่ะ"
จิ้งจอกสาวที่เพิ่งเจอกันในงานประลองยุทธ์เมื่อเดือนก่อนโบกมือลานายสาวอย่างเริงร่า ขณะหญิงสาวโดนชายหนุ่มกึ่งลากกึ่งจูงไปยังรถสปอร์ตสีน้ำเงิน
"ทำไมต้องมารับฉันด้วย ขับรถไปเองได้นะ"
เมื่อกลายเป็นตุ๊กตาหน้ารถของดาวคณะหนุ่มได้ไม่ถึงหนึ่งนาที หญิงสาวก็ทนบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ไม่ได้จึงรีบเข้าประเด็นของฝ่ายตรงข้าม
[font size=3]"เป็นแฟนกันเถอะ"[/font]
สั้น เรียบง่าย ได้ใจความ...
แต่หญิงสาวต้องตีความอีกเกือบสามนาทีกว่าจะกระจ่างแจ้ง และความเข้าใจแน่ชัดนั้นก็ทำให้เผลอทุบเบาะนั่งจนยุบก่อนจะอดใจไม่ไหวตบกบาลอีกฝ่าย อาการนั้นคงอยู่อีกสิบนาทีจึงถอนหายใจยืดยาว
"ฉันไม่มีทางเลือกใช่ไหม"
สาวผมสั้นระเรี่ยไหล่ลาดกลมกลึงจ้องร่างงามดั่งรูปสลักเทพบุตรด้วยสายตาเยือกเย็นอย่างผิดวิสัย เพราะตระหนักแน่แก่ใจว่า ไม่ว่าจะตอบรับหรือไม่ สายตาคนทั้งวิทยาเขตเมโทรโพลิแทน ก็ตราหน้าตนเป็นนางมารร้ายที่ฉกชิงหัวใจดาวมหาวิทยาลัยไปตั้งแต่ปลายเทอมสองของภาคการศึกษาที่แล้ว
มิคาเอลคลี่ยิ้มด้วยริมฝีปากชุ่มฉ่ำน่าสัมผัสนั้นครั้งหนึ่ง ก่อนพยักหน้ารับ และเอ่ยประเด็นต่อไป
"มีอีกเรื่องที่อยากให้รู้ไว้"
เมื่อมองจากด้านข้างแล้ว ใบหน้านั้นก็ดูงดงามราวเทพยดาเสกสรร นัยน์ตาสีดอกไอริสซึ่งจับจ้องท้องถนน สลับกับกระจกข้างรถเป็นครั้งคราว ช่างลงตัวกับลาดลู่โค้งงอนของสันจมูก และริมฝีปากช่างจำนรรจายิ่งนัก
อีกทั้งเส้นผมสีเดียวกับรวงข้าวยามท้องแก่ก็ทิ้งตัวอย่างมีน้ำหนัก และพลิ้วไหวตามกระแสลมแรงจากช่องแอร์ สร้างความเอิบอิ่มในจิตใจผู้พบเห็นทุกคนที่ไม่ใช่ลาลูน ออง เซิล ผู้นี้ เพราะหญิงสาวเคยพานพบอีกโฉมหน้าหนึ่งของแฟนหนุ่มตั้งแต่ห้านาทีที่แล้ว…โฉมหน้าของปีศาจร้ายผมสีฟ้าเข้ม ใบหน้าซึ่งเยือกเย็นแต่งดงามดั่งรูปสลักน้ำแข็ง และหัวใจอำมหิตที่สูบฉีดเลือดอันเย็นชาไปทั่วร่างกาย
คำบอกเล่าขณะสาวผมทองจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายราวกับประเมินราคาวัตถุล้ำค่านั้น เกี่ยวกับการที่ผู้พูดจำใจเป็นพี่แฟมให้กับผู้ฟังตลอดปีนี้ และไม่ต้องอธิบายให้มากความ หญิงสาวซึ่งได้พี่แฟมมาอีกคนอย่างไม่คาดคิดก็เข้าใจดีว่าเพราะเหตุใด เพียงแต่นึกไม่ถึงเท่านั้นว่านักเรียนสอบเข้าปีสองคนนี้จะมีพี่แฟมเป็นนักเรียนเทียบโอนหน่วยกิตเข้ามาเมื่อเทอมแรกของสามปีก่อน เนื่องจากนักเรียนเทียบโอนจะไม่ผ่านการรับน้อง ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมกิจกรรมการทรมานเด็กใหม่ด้วยวาจา และไม่มีแฟมเลยจนจบการศึกษานั่นเอง…
Fiction