ขอสอบถามความคิดเห็นของท่านเกี่ยวกับสาวที่ผมคิดจะจีบหน่อยฮะ
ไว้ว่างๆผมจะมาเล่าประสบการณ์การทำงานพิเศษให้ฟังฮะ
ไม่ใช่ละ เดี๋ยวนอกเรื่อง ผมจะขอเล่าให้ฟังคร่าวๆก่อนละกันนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า(ขึ้นต้นหยั่งกะนิทาน) ผมรู้จักเค้าทางmsnมาได้ประมาณเกือบ 3 ปีและส่วนมากก็จะคุยกันผ่านทางmsn
เฉลี่ยอย่างน้อยคืออาทิตย์ละครั้ง-สองครั้ง(ตอนช่วงปีแรกจะบ่อยมากเรียกได้ว่าแทบทุกวัน) ทีนี้ในช่วงเกือบ 3 ปี
ที่ผ่านมานี้ผมก็ได้เจอกับเค้า(เป็นรู้จักเห็นหน้าค่าตากัน)ประมาณ 2 ครั้งเท่านั้นเอง(จนเจอบางท่านแซวว่า สาวทอ
ผ้ากับชายเลี้ยงวัวมันยังได้เจอปีละครั้งเลย นี่เจอกันน้อยจริงๆ) ก็ได้คุยกันแค่นิดหน่อยไม่มากนัก เพราะผมเอาของ
ไปให้เค้าแล้วก็แยกย้ายกันกลับ(ครั้งแรก)...ทีนี้ผมก็นึกชอบเค้าและอยากทำความรู้จักสินทสนมให้มากขึ้น
แต่จะให้เจอกันทุกวันมันก็ยาก เพราะบ้านไกลกัน+คนละมหาลัย(เริ่มแววแห้วแล้วแก...ฮา)+ผมไม่กล้าโทรไปคุย
กับเค้า(ขี้อาย,ขี้ขลาด,ไม่รู้จะพูดอะไร ฯลฯ) ก็ได้แค่คุยทางเอ็มจนเวลาผ่านไปอีกปี(ปีที่ 2 ช่วงจะใกล้ขึ้นปีที่ 3)
ผมก็ได้ไปเจอกับเค้าอีกเป็นรอบที่สอง ก็ให้ของเค้าอีกนั่นแล(ช่วงวันเกิดเค้าน่ะ) ก่อนหน้านั้นผมก็เคยลองๆ
พูดเล่นว่า "ถ้าขอรูปซักใบจะได้มั้ยครับ" ก็นะ เค้าก็ให้จริงๆ(เออ...สาวสมัยนี้มันให้กันง่ายจริงๆ รูปถ่ายแบบใบเลย
นะครับ ไม่ใช่ถ่ายสติ๊กเกอร์หรือสตูดิโอ) แล้วก็เลยขอถ่ายเค้าอีก 3 รูป...จากนั้นก็เรื่อยๆจนจะใกล้ปีที่ 3 ปังย่าก็มา
ทีนี้หละครับประเด็นแตกหัก...ผมเคยชวนเค้าเล่นด้วยกันในตอนแรกๆเค้าก็เล่นด้วยแค่ครั้งนึง(แน่นอนว่าผม
แข่งแพ้ เล่นแบบสนุกไม่ได้กะเอาเป็นเอาตาย แพ้ด้วยฝีมือ+ยอมให้หน่อย) แล้วเค้าก็บอกว่าเพื่อนเค้าจะมาเล่น
ด้วย รอไปซักพักเพื่อนเค้าก็ยังไม่มา เค้าก็เลยบอก "แยกกันเล่นเลยละกันนะ จะได้ไวๆ" ผมก็อืมๆ...ไม่ว่าอะไร
จากนั้นเค้าก็เล่นปังย่าแบบเรียกได้ว่า คุยในเอ็มไปยังไงก็ไม่ตอบ ขนาดเข้าไปคุยในเกมด้วยยังไม่ค่อยจะตอบ
ผมก็คิดนะว่า สงสัยต้องใช้สมาธิในการตีลูกเยอะ...ก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนในช่วงหลังๆที่ผมว่าง ผมก็ชวนเค้าเล่น
เค้าก็บอกว่าไม่ว่าง(หรือผมพูดไม่ละเอียดหว่า ว่าเล่นกับเพื่อนเค้าด้วยก็ได้) ผมก็เลยบอกว่า "ถ้ามีขาว่างหรือจะ
ไปเล่นที่เซิร์ฟไหนก็เรียกด้วยละกันนะครับ" ก็นะครับจริงๆผมก็คอยดูอยู่เรื่อยๆแหละ ห้องส่วนตัวที่เค้าเล่นอยู่
ส่วนมากจะขาดไปขานึงพอดี ตอนผมมาและถามเค้าพอเค้าแข่งจบรอบ อีกคนไม่รู้มาจากไหนเสียบเค้าห้องจนเต็ม
เกือบจะทุกที...บางทีซ้ำร้าย เปลี่ยนเซิร์ฟและตึกโดยไม่บอกกล่าว ถามก็ไม่พูด ต้องให้ผมไปหาเอาเอง...พอผม
หาเจอ เค้าก็แว่บไปแข่งทัวร์นาเม้นต์เฉย...ผมก็ตามไม่ทันหรอกนะ เพราะส่วนมากห้องจะเต็มซะก่อน ทีนี้
คราวล่าสุด(เมื่อวาน) เค้าเล่นห้องส่วนตัวที่มีขาว่าง 1 คนและก็ตามเคยมีใครก็ไม่รู้มาเสียบเมื่อจนไปรอบนึง
แล้วทีนี้เค้าก็ไปแข่งแบบทีม(ทัวร์ฯ)แบบไม่บอก แต่ผมตามเข้าไปได้ทันพอดี...(เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำเลยว่าผมเข้า
ไปด้วย) ผมก็ตีเงียบๆดูไปเรื่อยๆ อืม...เค้าเพื่อนเยอะจริงๆแฮะ...(ไม่ทราบว่าเพื่อนที่รู้จักกันในเกมหรือเป็น
เพื่อนเรียนกันมาก่อน) เค้าพูดคุยกับคนอื่นตั้ง 5-6 คน...ผ่านไปได้ 9 หลุมผมก็เลยพิมพ์ลงไปเรื่อยเปื่อย เค้าเลยรู้ว่า
ผมอยู่ด้วย ทีนี้แล้วไง เค้าก็พูดน้อยลง บางทีเหมือนจะพิมพ์อะไรออกมา(แบบว่าพิมพ์มาคำนึงแล้ว แต่คำที่ควร
จะมีต่อดันหายไป) แต่ก็เงียบไปซะงั้นเหมือนกระซิบคุยกันอยู่...พอแข่งจบเค้าก็เลิกเล่น(ในวันนั้น)ไปเลย
ทีนี้ผมจะถามว่า "เค้าเห็นความสำคัญหรือความมีตัวตนอยู่ของผมบ้างซักนิดหรือไม่?"
หรือว่าเค้าเห็นผมเป็นของตาย...? (แบบว่าจะเจอเมื่อไหร่ก็ได้)
ผมว่าผมเองก็ไม่ได้นิสัยแย่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ขนาดนั้น ทำไมเค้าถึงไม่ชวนผมไปเล่นกับเพื่อนเค้ามั่งเลย
จะว่าผมเคยไปทำอะไรไม่ดีกับเค้าก็ไม่ใช่...เพราะผมไม่ใช่คนแบบนั้น...ผมมันพวกดี(เกินไป)แค่นั้นเอง
(ไม่ได้กะโปรโมตตัวเองนะนั่น)
ตอนนี้ผมก็เลยลังเลว่า ผมควรมั้ยที่คิดจะจีบเค้าหรือสานสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนให้มากกว่านี้
ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพื่อนที่เล่นในเกมนั้นเป็นเพื่อนเก่าแก่หรือเพื่อนใหม่ แต่ถ้าเป็นเพื่อนใหม่
ผมที่เคยคุยกับเค้ามาถึง 3 ปีมีความสำคัญน้อยกว่าเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันในเกมแค่ไม่ถึง 3 เดือนเองเหรอ?
ผมเองก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าเค้าคิดยังไงกับผม ผมก็เลยได้แต่งงว่า...เค้าคุ้นเคยกับผมน้อยไปหรือเปล่า
ทำไมบางครั้งต้องทำเหมือนหลบผมด้วย(จริงๆเหมือนคำตอบมันจะอยู่ในตัวมันอยู่แล้วน่ะนะว่าทำไม)
บางท่านก็ว่าเกมกับชีวิตจริงมันคนละอย่างกัน แต่บางท่านก็ว่ามันจะครือๆกันแล้ว
แต่ผมก็อยากถามความคิดเห็นของทุกท่านก่อน ก่อนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ส่วนเรื่องๆนึงที่ผมคิดจะทำนั้น ผมได้ตัดสินใจไว้นานแล้ว และจะไม่เสียใจกับสิ่งที่จะทำเลย
เพราะผมคิดว่าทำซะดีกว่าไม่ได้ทำแล้วมานั่งเสียใจทีหลัง
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นครับ
ปล1.กรุณาแสดงความเห็นด้วยวาจาสุภาพกันหน่อยนะครับ
ปล2.จริงๆแล้วผมอยากให้เธอได้อ่านไอ้นี่จังเลย น้องผมไม่รู้ไปเอามาจากเว็บไหนแต่มันโดนใจผมในตอนนี้อ่ะ
สิ่งที่เราเห็นอยู่ทุกวัน เราก้อคิดอยู่ว่าเราก้อต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป ไม่เคยคิดว่าสิ่งนี้มันสำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า
เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน คนๆนั้นวิ่งตามเราอยู่ทุกวัน ใส่ใจเราอยู่ทุกวัน เราก้อมักจะเห็นแค่ว่าใครคนนึงกำลังทำอะไรที่ดูงี่เง่า น่ารำคาญ จนวันนึงถ้าเราสูญเสียไป เราก้ออาจจะรู้สึกเสียใจบ้าง เราอาจจะต้องการเรียกร้องให้มาเหมือนเดิม หรือบางทีเราก้ออาจจะรู้สึกว่าดีใจที่ได้มีชีวิตที่ปราศจากความรำคาญ แต่จะมีใครที่เคยรู้สึกถึง ความรู้สึกของคนที่ให้อยู่บ้าง บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่อาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ เหมือนความรักของพ่อแม่ เหมือนความรักของเพื่อนสนิทของคุณ เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีพอรึยัง คุณให้ความสำคัญกับคนถูกหรือเปล่า คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุคุณมากกว่าความรู้สึกที่ดีหรือเปล่า
สิ่งที่สำคัญมักมองไม่เห็นด้วยตา แต่ต้องมองด้วยหัวใจ
แต่เรามักไม่มีเวลาพอที่จะใช้หัวใจมอง เรามองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสิน เรามองดูความรวยความจนของคนที่สิ่งของที่เขาใช้ เรามองความดีของคนตรงที่เขาแสดงให้เราเห็น เรามองอะไรหลายอย่างด้วยตา แล้วเราก้อตัดสินคนเพียงแค่เวลาไม่เกิน 5 นาที
เราต้องสูญเสียมิตรที่ดีไปเพียงเพราะเราอ้างว่าไม่มีเวลา
เราไม่มีเวลาก็ต่อเมื่อเราไม่สนใจ เราไม่ให้ความสำคัญต่อสิ่งนั้น ต่อคนๆนั้น
แต่ถ้าลองมองย้อนดู ทำไมเราถึงมีเวลาทำอะไรมากมายหลายอย่างในแต่ละวัน
เพราะเราให้ความสนใจ ให้ความสำคัญ
ทำไมคุณไม่ลองให้ความสำคัญกับสิ่งที่คุณลืมไป กับคนที่หวังดีกับคุณแต่คุณไม่เคยมอง
อย่าปล่อยให้มิตรภาพดีๆต้องมีรอยร้าว เพราะเมื่อวันนึงถ้าต่างคนต่างไป
เราจะได้จากกันด้วยความรู้สึกที่ดี เราจะได้ไม่รู้สึกผิดว่า เรายังทำดีกับเขาไม่เพียงพอ
ปล3.ไว้นึกอะไรออกผมอาจจะมาบอกข้อมูลอะไรเพิ่มเติมครับ วันนี้มึนพอควรละ(ผมอิดิทบ่ได้น่ะ *-*)
Miscellaneous