พูดถึงหนังสือการ์ตูนแล้ว อยากบ่นเพราะเสียความรู้สึกกับตัวเอง
หลายเดือนมาแล้ว
หลังจากที่ได้อ่านเล่มจบของหนังสือการ์ตูนเล่มหนึ่ง (สรุปคือ กระทู้ไร้สาระสไตล์ตะเกียง)
การ์ตูนเรื่องนี้มีอยู่ 4 เล่มด้วยกัน
ลายเส้นก็ไม่ถือว่าสวยนัก (แต่วาดผู้หญิงสวยดี อิอิ)
คนวาดเป็นผู้หญิงด้วยนะอื้อ
ความรู้สึกตอบที่อ่านเล่มหนึ่งจบ.........
หวาว
การ์ตูนป่วย ~~~ โรคจิตแบบนี้ ชอบๆๆๆ การี๊ด อยากอ่านต่อจังเยย
ผู้หญิงอาไร้ หน้าตาก็น่ารัก แต่ฆ่าคนได้แบบเลือดเย็นจิงๆ
ตอนอ่านเล่มสอง เล่มสาม ก็รู้สึกแบบเดียวกัน
อ่านเล่มละหลายๆ รอบ ชอบมาก
ในใจก็ภวานาว่า "เล่ม 4 อย่าให้ผู้หญิงคนนี้ตายเล้ย"
ชอบจนเอาชื่อการ์ตูนเรื่องนี้มาตั้งเป็น Password เลยแหละ
และแล้ว เจ้า SiC ตัวดีก็เริ่มปฏิบัติการ ดอง ไม่มีสิ้นสุด
หลังจากรอมาเกือบ 1 ปีเต็มๆ เล่มสี่ก็ออกมาให้เรายลโฉมจนได้
ปกติ การ์ตูนใหม่ๆ ออกมา จะมีวางไว้แบบเห็นได้ชัดใช่มะ
แบบที่ร้าน โอโซน ก็จะอยู่ในแร็คข้างประตูใช่ปะ
แต่เรื่องนี้ไม่เลยอ่ะ ออกเงียบ
ทั้งที่เป็นเล่มอวสานแท้ๆ แต่กลับไปซุกอยู่ตรงซอก เห็นแต่สันหนังสืออีก
โชคดีที่ดีกรีดความโรคจิตของเรา ทำให้สื่อสารกับการ์ตูนโรคจิตเล่มนี้ได้
กลับบ้าน แกะออกอ่าน
อ่านจบแล้วรู้สึกอยากอ้วก
มึนไปพักนึง
พอเริ่มได้สติ ก็เอาไอ้เล่ม 4 เนี่ย ไปที่ห้องเก็บของ แล้วโยนมันเข้าไปลึกสุด ในมุมที่มืดที่สุด
(ประมาณว่า "ขังลืม" ชั่วชีวิต)
การ์ตูนมันไม่ได้ห่วยหรอก มันก็โรคจิตเหมือนเดิม...
แต่สงสัยเราจะไม่โรคจิตเท่าที่เราคิดแฮะ
เพราะหลังจากนั้นเราก็คิดอยู่ตลอดเลยว่า "ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงต้องถูกฆ่าด้วย"
แบบว่า
ไม่เคยมาก่อนเลยที่จะเสียใจมากขนาดนี้กับการที่ตัวละครตัวหนึ่งจะถูกฆ่าตาย
เรารู้สึกแย่จริงๆ เลย
...นี่เราไม่ใช่คนโรคจิตเหรอเนี่ย....
ปุจฉา : ใครรู้มั่งว่าเราพูดถึงการ์ตูนเรื่องอะไร
- Edit by ตะเกียง(25 พ.ค. 2547-10:41:00)
Miscellaneous