มาแล้วครับกับฟิกไตรภาค ภาคสุดท้าย(P.A.D.) part III Last War Last Impression ตอนท
ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัดแต่จิตใจของชายคนหนึ่งกำลังว้าวุ่นเมื่อคนที่ไม่น่าจะมีตัวตนอยู่อีกแล้วได้ติดต่อมาหาพร้อมทั้งเรียกร้องถึงสัญญาที่เคยให้ไว้กับเขา สิ่งเดียวที่ทำได้คือพิสูจน์ให้รู้แน่ว่าเขาไม่ได้ฝันไป......แต่ก่อนหน้านั้นยังมีสิ่งที่เขาต้องทำ...............
กริ๊ง....ง....ง.. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์กลางดึก ซักครู่หนึ่งก็มีคนมารับโทรศัพท์เป็นเสียงของผู้หญิงที่เขารู้จักดี........
"ฮัลโหล......นั่นมิ้นท์รึเปล่า?"เขาถามไปยังผู้หญิงที่ถือปลายสาย
"นั่นใครน่ะ?....กิตเหรอ"มิ้นท์ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือเหมือนเพิ่งตื่นนอน
"ฮื่อ.....ขอโทษนะที่โทรมารบกวนกลางดึก"กิตรีบเอ่ยปากขอโทษทันควัน
"ไม่เป็นไรหรอก....แล้วมีธุระอะไรเหรอ?"น้ำเสียงของมิ้นท์เริ่มที่จะดีขึ้น
"คือ....พรุ่งนี้ผมขอลาหยุดหนึ่งวันได้ไหม?พอดีผมมีธุระที่ต้องไปทำ........."กิตพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยเหมือนกับไม่ค่อยอยากจะพูดเท่าใดนัก
"ธุระอะไรเหรอ?"
"ผมขอไม่บอกได้ไหม........."แม้จะไม่เห็นหน้าแต่น้ำเสียงก็พูดเหมือนกับหลบสายตา
"ถ้าเธอไม่อยากจะตอบฉันก็ไม่คิดจะซักไซ้เธอไปมากกว่านี้หรอก......แล้วอย่าลืมกลับมาหล่ะกินข้าวที่ร้านหล่ะ"เสียงของมิ้นท์ฟังดูแล้วเหมือนกับแฝงความรู้สึกหม่นหมองอย่างคิดไม่ถึง
"อื้ม....ขอโทษนะมิ้นท์...งั้นผมจะวางหูแล้วนะ"
"ดะ...เดี๋ยวกิต เรามีเรื่องอยากจะถาม"มิ้นท์รีบเรียกเขาไว้ทันทีก่อนที่จะวางสาย
"มีอะไรเหรอ?..."
"คือฉันอยากถามว่าเธอ....เธอรักฉันรึเปล่า?"มิ้นท์ถามด้วยน้ำเสียงที่เขินอายและคำถามนี้เป็นสิ่งที่เธอใคร่อยากถามเขามากที่สุด เธอมองไปยังแหวนสีเงินที่เป็นประกายมันวับในความมืดบนนิ้วของเธอ
เสียงในโทรศัพท์เงียบลง ไร้สิ้นเสียงใดๆลอดผ่านมาทั้งสิ้น เหมือนกับว่าปลายสายนั้นไม่มีผู้ใดรับอยู่แต่แล้วเสียงของคำตอบก็ดังขึ้นทำให้มิ้นท์ตื่นเต้นเป็นที่สุด
"ขอโทษนะตอนนี้.....คงยังให้คำตอบไม่ได้......."แม้เป็นประโยคสั้นแต่คำตอบนี้ทำให้มิ้นท์ถึงกับนิ่งไปซักครู่พร้อมกับสายโทรศัพท์ที่ถูกตัดไป เธอวางหูโทรศัพท์อย่างช้าๆและหันกลับไปหาพี่ชายของเธอที่ตอนนี้ยืนอยู่ที่หัวบันไดแล้ว
"พี่โอ๋คะ พี่คิดว่าเขาจะลำบากใจรึเปล่าที่หมั้นกับหนู"เธอเอ่ยออกมาราวกับโลกนี้ไม่มีสิ่งที่มีค่าสำหรับเธออีกแล้ว
"ไม่รู้สิ...แต่ตอนนี้พี่คิดว่าสำหรับเขาแล้วคงต้องการเวลาที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อน อย่าลืมนะว่าตอนนี้พวกเธอก็24กันแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเองและก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักเธอหรอกเพียงแต่ตอนนี้เขายังไม่มั่นใจว่าจะดูแลเธอให้มีความสุขได้เท่านั้นเอง"พี่ชายของมิ้นท์กุมไหล่ของเธอไว้ก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมา
"และอีกอย่างนึง เธอถึงขนาดปล่อยผมให้ยาวขนาดนี้ก็เพื่อเขาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ......."โอ๋มองไปที่ผมของน้องสาวเขาพร้อมกับลูบมันช้าๆอย่างทะนุถนอม
"ถึงจะไว้ผมให้ยาวเหมือนกับเธอคนนั้นก็ตาม.....แต่ถึงยังไงก็ไม่สามารถไปแทนได้อยู่ดี"มิ้นท์พูดด้วยเสียงที่เย็นเยือกและสิ้นหวัง.......แววตาของเธอไร้สิ้นซึ้งความรู้สึกใดที่จะปลอบประโลมให้ดีขึ้นได้ทั้งสิ้น แหวนสีเงินที่ยังคงสวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเธอมากขึ้น
"เชื่อพี่สิ หมอนั่นไม่ใช่คนที่จะผิดคำพูดหรอนะ"โอ๋ยิ้มพร้อมกับเอามือลูบหัวมิ้นท์เบาๆแล้วบอกให้เธอกลับขึ้นไปนอนก่อนที่จะดึกเกินไป
"หวังว่านายคงจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังหรอกนะกิต...."โอ๋พูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่โทรศัพท์เครื่องนั้นก่อนที่เขาจะขึ้นไปข้างบน.............................................
.......................................
กลับมาที่ห้องของกิตอีกครั้งหลังจากที่วางหู เขาก็หลับตาลงเหมือนกับกำลังคิดถึงเรื่องต่างๆมากมายในอดีต พันธะต่างๆที่เขายังคงติดตัวเขาอยู่และนั่งต่อไปอีกพักใหญ่ก่อนที่กิตจะลึมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับหยิบแว่นตาสีดำที่มีสายไฟระโยงระยางต่อไปที่เครื่องคอมพ์ของเขาและระบบต่างๆก็เริ่มทำงานเพื่อเชื่อมต่อเข้าสู่เน็ตเวิร์ก
<โปรดระบุรูปแบบการเชื่อมต่อ.........>เมื่อระบบเตือนขึ้นเขาจึงเริ่มใส่คำสั่งพร้อมกับค่าฟังค์ชั่นต่างๆ
<รูปแบบการเชื่อมต่อได้รับการยืนยัน.........เริ่มสร้างร่างสมมติเพื่อใช้เชื่อมต่อ...........>เสียงของคอมพิวเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับความรู้สึกเวียนหัวนิดๆเหมือนมีกระแสไฟฟ้ามาวิ่งผ่านสมองของเขาเป็นระยะๆ
<การสร้างร่างสมมติเสร็จสิ้น........เข้าสู่การเชื่อมต่อส่วนสุดท้าย........>
<เปิดวงจร2ทาง.....ค้นหาพิกัด ....ตรวจสอบสภาวะของผู้เชื่อมต่อ....ปกติ>
<ไม่พบข้อผิดพลาดในการรับส่งข้อมูล........setup system......เส้นทางเชื่อมต่อเคลียร์>
<พร้อมที่จะเข้าสู่ระบบด้วยร่างสมมติ.... และจะเริ่มทำการเชื่อมต่อในอีก 9...8...7..........3...2...1.... การเชื่อมต่อเสร็จสมบูรณ์ ทำการส่งร่างสมมติเข้าสู่ระบบเรียบร้อย>เมื่อสิ้นเสียงจากคอมพิวเตอร์แสงสว่างเบื้องหน้าก็ดับวูบลงพร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนกับกำลังลอยอยู่กลางอากาศ และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้งสิ่งที่เห็นคือรูปแบบของเข้ามูลจำนวนมากที่กำลังวิ่งไปมาอย่างรวดเร็วเป็นแสงสีที่แปลกตาในหลุมขนาดมหึมาและ ณ ที่ล่างสุดนั้นก็คือโลกของไซเบอร์สเปซ
ตุบ....บ...บ เสียงฝ่าเท้ากระทบลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย เมื่อเขาเงยหน้าและยืนขึ้นสิ่งที่เห็นคือต้นไม้ใบหญ้าไม่ผิดกับโลกแห่งความเป็นจริงเลยแม้แต่น้อย หากแต่จะผิดกันก็เพียงแค่สิ่งเหล่านี้จะไม่มีวันหายไปไหนไม่เปลี่ยนแปลงไปจนกว่าจะมีใครมาลบข้อมูลของพวกมันทิ้งเมื่อนั้นมันก็จะหายไป.....เมื่อมองตรงไปข้างหน้าคือชะง่อนผาซึ่งตัดกับท้องฟ้าสีครามเบื้องล่างชะง่อนหินนั้นคือมหาสมุทธที่ไหลสงบนิ่งราวกับไม่เคลื่อนไหวใดๆ แต่หากมองกลับไปอีกทางหนึ่งนั้นกลับกลายเป็นทะเลทรายที่เวิ้งว้างว่างเปล่า ราวกับจะแบ่งแยกพื้นที่ทั้ง2ออกจากกันโดยสิ้นเชิง.....ต่อจากนี้ไปก็รอเพียงเวลาที่จะได้เจอกับผู้เป็นเจ้าของเมล์ที่เขาเฝ้ารอและภาพเหตุการณ์เก่าๆก็ย้อนคืนกลับมาให้ระลึกถึงอีกครั้ง
กาลเวลาเมื่อครั้งแรกที่เขามาที่นี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เสียงคลื่นซัดหาดทรายและสายลมที่พัดผ่านยังคงอยู่เหมือนเดิมทุกอย่าง และที่นี่เป็นที่แรกที่เขาได้พบกับเธอคนนั้น.......ผู้หญิงที่มีชื่อว่า มิฟู.........
กิตนั่งลงพร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่บัดนี้สีของมันเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีม่วงอมส้มและมืดลงในที่สุด.......ภายหลังแสงตะวันที่คล้อยหายไปบัดนี้มีแสงดาวมาแทนที่พร้อมกับลมทะเลยามค่ำคืนที่หนาวเย็นแต่ในใจของกิตกลับคุกรุ่นและตื่นเต้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
และแล้วเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเขา มันดังขึ้นเริ่มราวกับมีบางสิ่งกำลังตรงมาทางนี้ กิตหันกลับไปทันทีที่เขาแน่ใจว่าไม่ใช่เสียงของสิ่งใดอื่นภาพที่เขาเห็นหลังจากหันไปมองคือร่างของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดกิโมโนสีม่วงเปิดไหล่ ผมที่ยาวสลวยของเธอถูกมัดอย่างเรียบร้อย พร้อมกับใบหน้าและนัยตาดำขลับซึ่งเขาคุ้นเคยในช่วงเวลานี้ตัวเขาดีใจและตกใจอย่างที่สุด เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เขาต้องจำใจพรากชีวิตของเธอนั้นบัดนี้มาปรากฏอยู่ตรงหน้านี้แล้ว........................................
จบ DEEP SESSION O.S. ส่วนที่ 1 : Soul From Previous (วิญญาณจากอดีต)
ป.ล.ใครที่เพิ่งจะอ่านฟิกของผมตอนนี้เป็นตอนแรกอาจจะไม่เข้าใจนะครับดังนั้นกรุณาอ่านตอนที่ 0 ของภาคนี้ด้วยเพราะนั่นถือเป็นคำนำ+เกริ่นไปในตัวครับ
Fiction