รักลูกให้(ไม่)ถูก(ที่ถูก)ทาง
ตั้งแต่ตอนบ่ายหวังจะปั่นจักรยานไปห้างสักหน่อย บังโคลนดันหักจนต้องส่งซ่อม แถมร้านดันปิดอีก เลยต้องได้เอากลับมาใว้ที่หอพักในมหาวิทยาลัยแทน ระหว่างทางต้องถือซากกลับด้วย
พอกลับถึงหอเลยได้แต่นอนพักจนถึงบ่าย3เพราะไม่มีเรียนช่วงบ่ายเลยตรงดิ่งไปเล่นเกมPS2ที่ร้านเกมที่อยู่ติดกับโรงเรียนสาธิตม.ช. (หมาวิทยาลัยเชียงใหม่) ผมเล่นจนถึงเวลา5โมงก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันซึ่งทำให้ผมคิดว่า รู้งี้ขึ้นรถไปห้างดีกว่าคือ มีแม่คนหนึ่งซึ่งลูกที่ดูแล้วเหมือนจะเป็นเด็กม.ต้นหนีเรียนพิเศษบุกมาถึงร้าน
"นี่ลูก ทำไมลูกไม่ไปเรียนพิเศษ ลูกมาเล่นเกมที่นี่ทำไม"ฝ่ายผู้ปกครองตะโกนมาทันทีที่มาถึง การมาของผู้ปกครองคนนั้นทำให้ทุกคนที่เล่นทั้งเกมOn LineและOff Lineทุกคนหยุดเล่นแล้วหันมามอง เสียงของป้าแกเค้าก็ดังมากจนผมที่ใส่หูฟังยังได้ยิน
"เจ้าของร้านอยู่ไหน ใครเป็นเจ้าของร้านรีบออกมาเดี๋ยวนี้" ป้าแกก็ตะโกนออกมาแถมรู้สึกว่าดังกว่าเดิมอีก ป้าดาที่เป็นเจ้าของร้านซึ่งกำลังเข้าห้องน้ำถึงกับออกมา"อะไรกัน ทำไมมาตะโกนกันที่หน้าร้านเนี่ย"เจ้าของร้านพูดขึ้น
"นี้ เจ้าของร้าน ทำไมถึงให้เด็กคนนี้เข้ามาในร้าน ไม่รู้หรือไงว่าเด็กคนนี้ต้องเรียนพิเศษถึง5โมงครึ่ง(พูดพร้อมจิ้มหน้าผาก) ทำไมยังให้เด็กคนนี้เข้ามาที่ร้านอีก"ป้าคนนั้นยังตะโกนด่าอีก แถมไม่มีทีท่าว่าจะลดเสียงลงแม้แต่น้อย ป้าดาก็ได้แต่เงียบ แต่ฝ่ายผู้ปกครองกลับเมินป้าดาแล้วหันมาทางลูกและพูดว่า "ไม่ใช่ว่าแม่ด่าลูกแล้วลูกจะอายนะ แม่ก็อายด้วยรู้มั้ย"
"ก็กลับไปด่าที่บ้านซิว้อย" ผมพูดออกมาแต่เสียงอยู่ในใจ
"นี่ วัน ๆ ลูกจะเอาแต่เล่นเกมที่นี้ใช่มั้ยหา ที่แม่อุส่าห์ให้เรียนพิเศษเพราะลูกน่ะเกรดแย่ลงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมลูกยังทำแบบนี้อยู่ แล้วยังตามเพื่อนมาอีก"ยัยป้านั่นพูดต่ออีก ทุกคนต่างหันมามอง ส่วนผมเริ่มใช้วิชาที่ถนัดคือ ตัดขาดจากเสียงรอบข้างแล้วเล่นเกมส์ต่อ
ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสารน้องเขานะ แต่ผมไม่อยากยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านต่างหาก คุณคิดดูสิ หากคุณต้องมีคนข้างบ้านที่ตบตีกันทุกคืน แถมบางบ้านยังตีหมาด้วยจนหมาตัวนั้นหนีเข้ามาบ้านผมและลงหลักปักฐานเป็นหมาบ้านผม คุณก็ต้องทำเป็นเมินเฉยสิ
"นี่ ลูกอยากจะเป็นแบบไอ้พวกนี้ที่วัน ๆ เอาแต่นั่งเล่นเกมจนต้องโดดมาเล่นเลยเหรอ อยากเป็นแบบนี้ใช่มั้ย" ประโยคนี้ทำให้ผมถึงขั้นสะดุ้งเฮือก เพราะว่าไม่เคยเจอกรณีนี้มาก่อน(เพราะข้างบ้านนั้นไม่เคยเอาครอบครัวคนอื่นมาด่า ทุกคนต่างตกใจทั้งนั้น และกว่าครึ่งเป็นนักศึกษาทั้งนั้น
"นี่ขอถามหน่อย แต่ละคนชื่อว่าอะไร"ป้านั้นเริมลดเสียงลงและแต่ละคนที่ใส่ชุดนักเรียนก็ตอบทีละคน(มีกัน4คน)
"นี่ไอ้อ้วน มึงที่เอาแต่เล่นเกมน่ะ มึงชื่ออะไร" ป้าแกตะโกนใส่ผม ผมถึงขั้นตกใจเพราะเสื้อผมนั้นเป็นเสื้อธรรมดา แต่กางเกงที่ใส่เป็นกางเกงยีนส์ขายาว ผมตกใจและเผลอเอามือตบที่กางเกง ผมหวังว่าป้าแกจะมีคำขอโทษแต่ไม่เลยป้าแกก็ด่าลูกต่อว่า "มานี่เลย มึงกลับไปที่โรงเรียนเลย ไปเดี๋ยวนี้"
และทุกอย่างก็สงบเมื่อพายุพัดหาย แต่พวกนักเรียนต่างก็พากันกลับไปทันทีที่ป้าเขาไป
"แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันที่ชั้นต้องมาโดนด่าด้วย ก็คนเค้าต้องทำมาค้าขายกันก็น่าจะรู้ แล้วใครมันจะใล่ลูกค้ากัน" ป้าดาบ่นออกมา
"เฮ้อ ผมก็ว่าประสาทนาที่มาด่ากันในร้าน ไม่รู้จักกาละเทศะเลย" ผมก็พูดออกมาจากปากเลย
"เออ ป้าก็เห็นด้วยนะเวียง ไม่น่ามาด่ากันในร้านเลย ปกติป้าก็ไม่ให้เด็กนักเรียนมันเข้าร้านก่อน4โมงอยู่แล้ว และนี่อะไรมาด่ากัน และป้าก็ไม่รู้ว่าใครมันเรียนพิเศษหรือไม่เรียนกัน" ป้าดาพูดต่อ
"ผมก็เห็นด้วยนะป้า แล้วยังมาด่าพวกผมด้วยนี่สิ" คนที่อยู่ด้านหลังผมซึ่งกำลังเล่นDOT A.อยู่พูดขึ้น
"และดูสิ แต่ละคนก็ใส่ชุดนักศึกษาทั้งนั้น และแต่ละคนก็หน้าแก่ ๆ แถมยังผมยาวอีก" คนที่อยู่ข้าง ๆ กันกับคนที่เล่นDOT A.
"ใช่ พากันหมดอารมณ์เล่นกันเป็นแถบเลย" คนเล่นDOT A.พูดต่อ
"แล้วมันเรื่องอะไรกันว้า คนกำลังเล่นเกมอยู่ดี ๆ ต้องมาโดนด้วย ยิ่งเครียด ๆ กับเรื่องจักรยานที่พังด้วย"ผมก็พูดต่อ "และอีกอย่าง ถ้าเล่นแล้วไม่ยอมกลับบ้านก็ว่าไปอย่าง และนี่อะรั้ย มาด่ากันขนาดนี้ ค่อยไปด่ากันที่บ้านกันดีกว่า"
"ไอ้ที่เธอพูดก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่ไม่ว่าใครก็ต้องมาว่ากันเพราะลูกหนีเรียนมาเล่นเกมมันก็ถูก แต่ไม่น่ามาด่ากันที่ร้านเลยก็ได้" ป้าดาพูดต่อ ระหว่างนั้นผมมองนาฬิกาแล้วลุกขึ้น
"อ่าว เธอจะไปแล้วเหรอ ทำไมรีบไปจัง อย่าบอกว่าหมดอารมณ์เล่นแล้ว" ป้าดา
"ป่าว ผมนึกได้ว่าต้องไปประชุมเลยต้องรีบไปครับป้าดา"ผมพูดแล้วไปจ่ายเงิน
ผมว่าป้าที่มาว่าลูกนั้นไม่น่ามาว่าลูกต่อหน้าเพื่อน ๆ คนอื่นเลย และอีกอย่างไม่น่ามาว่าในร้านเลย
และถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงในสถานการณ์นี้
ปล.ผมกราบขอโทษสต้าฟคนหนึ่งที่เคยเสียมารยาทด้วยเมื่อครั้งก่อน เพราะกะจะส่งPM.แล้วแต่ก็เกรงใจ
Miscellaneous