เจอโจรปล้นมือถือครั้งแรก...มันเป็นเช่นนี้นี่เอง
เมื่อวานนี้ไปลองโรงหนังSiam Paragonเอารอบเย็น ก็เลยเลิกดึกไปหน่อย กว่าจะนั่งใต้ดินมาลงที่สถานีบางซื่อรถเมล์ก็หมดแล้ว เลยเดินลอดใต้สะพานมาขึ้นรถเมล์ที่ตีนสะพานอีกด้านแทนน่ะค่ะ ตรงป้ายรถเมล์ก็สว่างดีอยู่หรอกแต่ระหว่างทางเดินเลียบคลองไปน่ะมืดสนิท เหอ เหอ แต่เดินมาหลายรอบแล้วเลยไม่คิดอะไร ก็ฟังเพลงจากมือถือไปเรื่อยๆ ไม่ได้มองอะไรรอบตัวเลย มารู้สึกอีกทีก็ตอนที่มีคนจับแขนเราไว้แน่นแล้วพูดอะไรไม่รู้ ฟังไม่ถนัด ก็เลยมองหน้ามัน แต่ก็ยังมืดอยู่ดี รู้แต่ว่าใส่เสื้อกล้ามตัวโคร่งๆ กะขาสั้นนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์อยู่ริมฟุตบาทที่เราเดินอยู่พอดี พอเห็นมันถามซ้ำๆ แล้วก็ไม่ปล่อยแขนเราสักทีก็เลยตั้งใจฟังมันพูด พอได้ใจความว่า...
[font color=red size=4]"มีมือถือไหม?"[/font]
เล่นถามแปลกๆ อย่างนี้ เราก็ต้องโกหกไปว่า...
[font color=purple size=4]"ไม่มี"[/font]
คราวนี้มันก็สำรากอีกว่า...
[font color=red size=4]"แล้วฟังเพลงอะไรอยู่?"[/font]
พอได้ยินประโยคนี้ ความรู้สึกแรกในใจคือ [font color=red size=3]โกรธโคตรรรรรร[/font] คิดในใจทันทีว่า...[font color=red size=4]"กล้าดียังไงมาถามฉันแบบนี้ฟระ!"[/font] เกิดอาการSEEDแตกในบัดดลก็เลยสะบัดแขนออกจากมือมันโดยแรงแล้วถามกลับไปว่า...
[font color=purple size=4]"ก็ฟังCDน่ะสิ แล้วมายุ่งอะไรด้วย?"[/font]
ตอนนั้นมันก็มือไวคว้าsmall talkที่เป็นheadphoneในตัวหลุดออกมาจากมือถือเราเลย คิดว่าจริงๆ คงกะพิสูจน์ว่ามีมือถือจริงป่าวมากกว่า แต่มือถือเรามันรุ่นพิเศษ small talkหลุดง่ายมาก มันเลยได้ไปแค่นั้นนั่นแหละ แล้วมือถือเราก็ยังอยู่ดีมีสุขในกระเป๋ากางเกง หึ หึ
ทีนี้พอมันได้ยินเสียงเพลงเข้าจริงๆ แถมเป็นBe my Angel~Angelic Layer OPพอดีอีกตะหาก มันก็ไล่เราหน้าตาเฉยเลยว่า...[font color=red size=4]"ไปซะ!"[/font]
ตอนได้ยินทีแรกเราก็งงๆ ว่ามันไล่เราไปทำไม ไม่เอามือถือแล้วเหรอ จนได้ยินมันไล่อีกสองสามรอบก็เลยเดินจากมาแบบมึนๆ จนถึงป้ายรถเมล์ก็ถึงนึกได้ว่าต้องปิดเพลงก่อน เสียงมันจะกลายเป็นwi-fi surroundอยู่แล้ว แล้วก็พึ่งนึกได้ว่าทิ้งsmall talkไว้กับมัน เสียดายชะมัด ยังไม่ทันหมดประกันเลย ตั้ง150บาทแน่ะ ดีที่เป็นของทำเลียนแบบ คุณภาพก็ไม่ดีเท่าไรอยู่แล้ว(มีคนบ่นว่าได้ยินเสียงผึ้งเวลาเราใช้เจ้านี่คุยประจำ บางครั้งถึงขั้นดังจนอีกฝ่ายไม่ได้ยินเราเลย) ยังไงก็กะจะซื้อใหม่อยู่ดี แต่มันก็เจ็บใจไม่หาย พอกลับถึงบ้านเลยต้องนั่งดูFMA movie limited edtionที่[font color=aqua]นังเหมียวนภา[/font]ยัดใส่กระสอบส่งมาทางAirmailถึงหายหงุดหงิด="=
คดีนี้สอนให้เรารู้ว่า...[font color=blue size=4]ถึงจะเป็นทางที่คุ้นเคยเพียงไร ยังไงก็ต้องระวังตัวอยู่ดีนี่เอง[/font]="= ถ้าเลี่ยงเดินทางมืดๆ เปลี่ยวๆ ไม่ได้ก็ต้องเพิ่มความระมัดระวังตัวกว่านี้เสียแล้ว...แต่ยังไงก็ยัวะอยู่ดีนั่นแหละ กล้าดียังไงมากรรโชกทรัพย์ฉันฟระ!
/me ร้องกิโระๆๆๆ พลางเดินจากไป
Miscellaneous