*เปิดครั้งแรกและที่แรก* Fic ของหนูเอง- Subaru No Ken หมัดเทพเจ้าดาวลูกไก่ [EP1-2]
[font size=3 color=yellow]Subaru No Ken[/font]
บทที่ 1 สู่ยุคแห่งความมือมิด
ปี 20XX
ประเทศ Tในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การนำของพันโท ทากิซาว่า ปัญหาการทุจริตคอรัปชั่นส่งผลกระทบต่อเสรษฐกิจของประเทศ กฏหมายที่ออกมาเอื้อผลประโยชน์ต่อพวกพ้อง ประชาชนตาดำๆขาวๆ ในประเทศต้องรับผลจากพิษเศรษฐกิจ บ้างก็ล้มละลาย บ้างก็ถูกคนของรัฐรีดไถเก็บส่วยแพงๆ การทำร้ายร่างกาย ชิงทรัพย์ ขายบริการต่างๆ ศีลธรรมของสังคมเสื่อมทราม กิจการโทรคมนาคมถูกแทรกแซงจากองค์กรที่มีอำนาจ ปัญหาการควบคุมสื่อเสรี [ที่ไม่มีอยู่จริง]ในที่สุด ฝ่ายที่เคยควบคุมสื่อเสียผลประโยชน์ของตน ทำให้ต้องออกมาปฏิวัติเพื่อทวงคืนอำนาจของตน โดยอาศัยพลังของมวลชน เข้าต่อกรกับรัฐบาล ภายใต้การนำของ ผจก.หลินสุวรรณวงศ์ การปะทะของทั้งสองฝ่ายเป็นที่ยืดเยื้อ และทั้งสองฝ่ายไม่สามารถตกลงกันได้ ในที่สุดพันโท ทากิซาว่าได้ใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด โดยการนำเงินที่ขายหุ้นกว่า 73,000 ล้านเข้าควบคุมกิจการของบริษัท อัมเบลล่า บริษัทค้นคว้าและวิจัยเกี่ยวกับยาและสารชีวภาพ ภายใน 3 เดือนได้จับกุมนักวิทยาศาสตร์ทางด้านชีววิทยาและบังคับให้วิจัยสร้างอาวุธชีวภาพขึ้นมา ภายใต้ code name "T-Virus"
โดยไวรัสชนิดนี้จะแพร่กระจายไปในรูปของเหลว และผู้ที่ได้รับไวรัสชนิดนี้จะค่อยๆ วิวัฒนาการทางด้านกล้ามเนื้อและโครงสร้างร่างกายขึ้นจนถึงขีดสุด และสติจะค่อยๆ เลือนหายไปเรื่อยๆ ผู้ที่ได้รับไวรัสจนวิวัฒนาการเต็มที่จะกลายเป็นอาวุธชีวภาพที่ไม่รู้จักความเจ็บปวด มีแต่ความรู้สึกกระหายที่จะสนองความหิวของตนเท่านั้น การแพ่เชื้อ T ไวรัสเป็นไปอย่างรวดเร็ว ประเทศเพื่อนบ้านจึงต้องสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อป้องกันประเทศของตนจากการแพร่กระจายของ T ไวรัส ประเทศ T จึงถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง ทางด้าน ผจก.หลินสุวรรณวงศ์ ก็ได้รับเชื้อ T ไวรัสเช่นกัน แต่ด้วยเทคโนโลยีของฝ่ายหลินที่ได้จากพัธมิตรนักวิชาการทั้งหลายสามารถหยุดยั้งการลุกลามของไวรัสภายในตัวของ ผจก.หลิน ไว้ได้ โดยที่ร่างกายของ ผจก.หลิน สามารถฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บได้อย่างรวดเร็วเนื่องจากผลของ T ไวรัส ภายหลังจากที่เชือ T ไวรัสแพร่กระจายไปได้ 3 เดือน พันโท ทากิซาว่าได้ถูกลอบสังหารโดย ผจก.หลิน อาวุธชีวภาพที่ทรงอาณุภาพ ผจก.หลินได้ยึดครองตำแหน่งผู้นำในเวลาต่อมา โดยมีนโยบายที่จะยึดครองโลกใบนี้ด้วยอาวุธชีวภาพที่ตนยึดครองมา
แต่แล้วมติของสหประชาติที่จะหยุดการแพร่กระจายของเชื้อไวรัสนี้ จึงมีการใช้อาวุธนิวเคลียร์ในการทำลายล้างมหันตภัยของเชื้อโรคที่คุกคามมนุษยชาติ หัวรบนิวเคลียร์จากทั้ง 7 ทวีปทั่วโลกถูกยิงมายังประเทศ T โดยที่ไม่ได้นัดหมาย อาณุภาพการทำลายล้างได้ทำให้ประเทศ T หายไปจากแผนที่โลก เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ แกนโลกถูกกระทบอย่างรุนแรงจนเกิดแผ่นดินไหวไปทั่วโลก โรงงานไฟฟ้าพลังงานนิวเคลียร์เกิดการระเบิดขึ้นในหลายๆ แห่ง เกือบทุกทวีปทั่วโลกถูกฝุ่นของกัมมันตภาพรังสีปกคลุม สิ่งมีชีวิตที่ไม่สามารถปรับได้กับสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเกิดล้มตาย
ประชากรทั่วโลกลดจำนวนอย่างรวดเร็ว มันเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน โดยไม่มีใครคาดคิดมาก่อน..........และแล้วท้องฟ้าก็ถูกกลืนโดยความมืดมิด
บทที่ 2 มรดกแห่งสงครามและความหวัง
20 ปีต่อมา
ภายหลังจากการปกคลุมด้วยความมืดมิด อารยธรรมส่วนใหญ่ได้ถูกทำลายลง เหล่าผู้รอดชีวิตที่เหลืออยู่พยายามดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตอยู่ แหล่งน้ำเป็นสิ่งมีค่าที่ผู้คนเก่งแย่งเพื่อให้ได้ครอบครองน้ำ ผู้ที่อ่อนแอถูกกดขี่เอารัดเอาเปรียบ บ้างก็ถูกทำร้ายจนเสียชีวิต โลกเข้าสู่กลียุคที่ไร้ซึ่งกฏและระเบียบ
มีเพียงการใช้กำลังในการแก้ไขปัญหา พวกที่แข็งแรงกว่าต่างก็รวบรวมพรรคพวกของตนเพื่อปล้น ฆ่า ตอบสนองความต้องการของตนไม่ว่าจะเป็นอาหาร ทรัพย์สิน หรือเพียงเพื่อสนองอารมณ์ตัณหาของพวกตนเพียงเท่านั้น เหล่าผู้ที่อ่อนแอกว่าก็ต้องถอยร่นไปหาที่อยู่ใหม่ไปเรื่อยๆ
เพื่อฟื้นฟูสังคมที่สามารถพึ่งพาตนเองได้ บ้างก็ทำเกษตรกรรม บ้างก็ทำปศุสัตว์ เพื่อสร้างอาหารในการดำรงชีวิต กลุ่มสังคมต่างๆ ที่กระจายอยู่ตามทั่วทุกแห่งบนโลก ก็สามารถฟื้นฟูสังคมของตนขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่วายถูกกลุ่มโจรเร่ร่อนปล้นชิงทรัพยาการต่างๆ โดยไม่สามารถขัดขืนได้ เพราะปราศจากการป้องกันตัวนั่นเอง ในสมัยก่อนมีกฏระเบียบที่จะคอยควบคุมสังคม ให้เกิดความเท่าเทียมกัน แต่ด้วยน้ำมือของคนไม่กี่คนที่นำพาโลกนี้เข้าสู่ความมือมิด อาวุธยุทโธปกรณ์ต่างๆได้หายไปกับมหันตภัยที่เกิดจากเทคโนโลยีของมนุษย์
เหล่าผู้ที่หาเลี้ยงชีพของตนไปวันๆ ก็เต็มกลืนในยุคนี้คงไม่มีเวลาว่างไปสร้างอาวุธเพื่อรบรากับใครได้ .... แต่สำหรับพวกมิจฉาชีพที่หากินบนความทุกข์ของผู้อื่นนั้นสามารถใช้เวลาว่างอัน มากมาย ของพวกมันนั้นสร้างอาวุธไว้ระรานผู้อื่นได้อย่างเหลือเฟือ....
ณ.ทะเลทรายแห่งหนึ่ง
ชายในผ้าคลุมซอมซ่อกำลังเดินอยู่ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ อาณาเขตของทะเลทรายไม่มีทีท่าว่าจะจบสิ้น ชายคนนั้นค่อยๆ เดินต่อไป เดินต่อไป เดินต่อไป แล้วในที่สุดชายคนนั้นก็ล้มลง.....
"เฮ้ พวก ดูอะไรนี่สิ"สมุนโจรคนหนึ่งพูดขึ้น
"ก็บอกให้ดูนี่ไง"
"โอ้โหย นี่มัน Zetman เล่ม 4 นี่หว่า ที่เขาขายในงานสัปดาห์หนังสือแค่วันเดียวแล้วก็เก็บไปใช่ป่าว"
"ไม่ใช่โว้ย ดูไอ้ที่อยู่ใต้ผ้าขี้ริ้วนี่ต่างหาก"
สมุนโจรคนหนึ่งเปิดผ้าออกมา ก็เห็นชายคนหนึ่ง ผมเผ้ายาว หนวดรกรุงรัง ท่าทางไม่ใช่เด็กหนุ่มๆ แน่นอน
"แล้วเอ็งจะสนใจอะไรมันวะ"
"เออ ก็นั่นนะสิ งั้นไปกันดีกว่า"สมุนโจรพูดพลางเดินหันหลังกลับ
"เฮ้ย พวกแก เห็นคนล้มลงแบบนี้ยังจะเฉยอยู่อีกเรอะ" ชายในชุดคลุมพูดขึ้น
"อ้าว ก็ยังไม่ตายนี่หว่า งั้นก็ช่วยตัวเองไปก่อนล่ะกัน"
"เฮ้ย เดี๋ยวดี๊ - -" " สิ้นเสียงชายหนุ่มพูดจบกลุ่มโจรก็จากไป
ชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วก็เดินต่อไปอย่างไร้เรี่ยวแรง เดินต่อไป เดินต่อไป เดินต่อไป แล้วก็ล้มลง......ตุบ..
"อาจารย์ครับ ดูนี่สิ"เสียงชายหนุ่มในผ้าคลุมสีแดงพูดขึ้น
"เจ้าศิษย์โง่ อย่าละสายตาไปจากคู่ต่อสู้สิ"
"อ๊าก ..!!"ชายหนุ่มถูกผ้าขาวยม้าของอาจารย์หวดกระเด็น
"โดมอน เจ้าอย่าลืมสิ ว่าเจ้าเป็นศิษย์สำนักบูรพาไร้พ่าย อย่าไปสนใจกับเรื่องไร้สาระ"ว่าแล้วชายแก่ผมเปียก็ไล่โจมตีศิษย์รักของตนอย่างเมามันต่อไป
"เดี๋ยวเด๊ อาจารย์..."ชายหนุ่มรีบวิ่งหนีหายไป
"แล้ววันนี้จะรอดไม๊เนี่ย - -"ชายในชุดคลุมก็ลุกขึ้นอีกครั้ง แล้วก็เดินต่อไปอย่างไร้เรี่ยวแรง เดินต่อไป เดินต่อไป เดินต่อไป แล้วก็ล้มลง......ตุ๊บ..ใต้ต้นกระบองเพชรต้นใหญ่ต้นหนึ่ง..
"นี่ เครส ดูอะไรนี่สิ"สาวน้อยขี่ไม้กวาดเรียกหานักดาบหัวเหลือง
ชายในผ้าคลุมคิดในใจว่าที่นี่มันทะเลทรายหรือเขาดินกันแน่..... - -"
"มีอะไรเหรออาเช่"
"ตรงนี้มีต้น Yggdrasil ด้วยแหละ "
"Yggdrasil ที่ไหนกันเล่า นี่มันต้นกระบองเพชรต่างหาก"
"เหอๆ ลืมไป งั้นมานั่งปิคนิคกันตรงนี้เถอะ มิ้นก็มานั่งกินด้วยกันสิ"
"ไม่เอาอ่ะ ช่วงนี้ไดเอ็ตอยู่"สาวน้อยชุดขาวพูดขึ้น
"ก็ดีเหมือนกัน เพิ่งไปเจอโอดีนมา ร้อนเป็นบ้าเลย เดี๋ยวนั่งพักสักหน่อย"
หลังปิคนิกกันเสร็จกลุ่มนักผจญภัยก็เดินจากไป....ทิ้งชายหนุ่มให้นอนต่อไป
กริ๊ง....
ชายในชุดคลุมลืมตาขึ้น เห็นสาวน้อยคนหนึ่งสวมชุดสีขาวและมีผมสีขาว
"นี่ โมโมะ ทำไมเธอชอบยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านอย่างนี้"แมวสีดำพูดขึ้นพร้อมกับบินไปมารอบๆ
"ไม่รู้สิ เหมือนกับว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน"เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับนั่งบนเคียวขนาดใหญ่ ไม่สมกับตัวของเธอที่ลอยอยู่
"งั้นรีบไปเหอะ เอ็นมะ ไอ กำลังรออยู่ไม่ใช่เหรอ" แมวตัวนั้นค่อยๆ บินห่างไปเรื่อยๆ
"แดเนียล รอด้วยสิ" แล้วสาวน้อยสีขาวคนนั้นก็ลอยหายไป
ชายคนนั้นพลิกตัวหงายขึ้น.....ZZZZzzzzz....เขาหลับไปแล้ว
/me เผ่นออกจากกระทู้
Fiction