เรื่อง สโนว์ไวท์กะยักษ์ทั้ง7(รั่ว+แอบYaio) แน่นอนว่าหาสาระไม่ได้
.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
สโนว์ไวท์กับยักษ์ทั้ง 7
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... เอาวะ ทำไมต้องเกริ่นแบบนี้ด้วยก็ไม่รุ 1. เพราะมันเอามาจากนิทาน 2.เพราะคนแต่งหมดมุข 3.ถูกทั้ง 2 ข้อ แต่ยังไงก็ช่างเหอะ เรื่องมันมีอยู่ว่า...
ณ ปราสาทงามนาม “ฟิคชั่น” (คนแต่ง “คิดสั้น” อีกแล้ว) ยังมีเจ้าหญิงองค์หนึ่ง ผิวขาวราวหิมะ ผมดำขลับยาวสลวยราวกับทำแฮร์สปา เธอมีนานว่า “สโนว์ไวท์” .......... ใช่แล้ว สโนว์ไวท์ในนิทานจะเป็นแบบนั้น แต่สโนว์ไวท์ในฟิคนี้..
“โอย... ขี้เกียจปั่นฟิคเว้ย” เสียงห้าวดังมากจากหน้าจอคอม ไม่... คอมพิวเตอร์มันไม่ได้พูดออกมา หากแต่เป็นบุรุษ(?)ร่างสันทัดที่นั่งเท้าคางอยู่ต่างหาก หน้าต่าง word ถูกเปิดทิ้งไว้ มีตัวอักษรเพียง 2-3 บรรทัด แสงสว่างจ้าต้องผมสีดำยุ่งเหยิงที่ยาวประบ่า แต่ไม่เป็นทรง
เขาก็คือสโนว์ไวท์ในเรื่องนี้นั่นเอง!
(ได้โปรดอย่าถามว่าทำไมสโนว์ไวท์ถึงเป็นตัวผู้ ... เอ่อ... ผู้ชาย และทำไมถึงชื่อสโนว์ไวท์ ทำไมไม่เป็นสโนว์แบล็ค สโนว์เร้ด สโนว์บลู บลาๆๆ ช่างแม่ม... แต่งต่อดีก่า)
สโนว์ไวท์อาศัยอยู่ในปราสาทแห่งนี้กับแม่เลี้ยงใจร้ายซึ่งถือกรรมสิทธิ์ในการครอบครองปราสาท แม่เลี้ยงหลงตัวเองที่เฝ้าคอยถามกูเกิ้ลวิเศษ (google wizard …….. ไม่มีจริงหรอก ไม่ต้องไปเปิดเว็บ) ว่า... “ใครแต่งฟิคได้เก่งที่สุดในปฐพี” ด้วยระบบประมวลผลโดยนับจากจำนวนคอมเมนต์(ซึ่งรวมที่ยัยแม่เลี้ยงไปโพสเอง) ก็จะได้ผลออกมาเป็น “30 ยังแจ๋ว” (นามปากกาของแม่เลี้ยง) อยู่เสมอ
แต่ทว่า... เมื่อเร็วๆนี้ ได้มีฟิคชั่นเนอร์ (fictioner = คนแต่งฟิค ตูบัญญัติเอาเอง) หน้าใหม่ ซึ่งทำสถิติคอมเมนต์ถล่มทลาย แซงหน้าคุณแม่เลี้ยงซะฉิบ เจ้าของนามปากา (น่าจะเรียกว่า “นามคีย์บอร์ด” มากกว่านะ เพราะใช้คีย์บอร์ดพิมพ์)
BLOODY SNOW หิมะสีเลือด
แหม่... ยังกะชื่อหนัง ด้วยปัญญาอันเฉียบแหลมและ connection อันกว้างใหญ่ ทำให้คุณแม่เลี้ยงรู้ความจริงว่า BLOODY SNOW ก็คือเจ้า สโนว์ไวท์ ลูกเลี้ยงของหล่อนนั่นเอง เอง... เอง.. เอง.. (เอคโค่)
ด้วยความอิจฉาริษยาที่โดนคลื่นลูกใหม่แซงหน้าซะงั้น แม่เลี้ยงใจร้าย (เออ... มีใครรู้มั่งว่าทำไมแม่เลี้ยงต้องใจร้าย) ได้ออกคำสั่งให้ GB (General เบ๊) ส่วนพระองค์ พาตัวสโนว์ไวท์ไปขังในกระท่อมที่ไม่มีไฟฟ้าและสายโทรศัพท์เข้าไม่ถึง เมื่อไม่มีไฟฟ้าก็ใช้คอมพิมพ์ฟิคไม่ได้ ไม่มีสายโทรศัพท์ เน็ตก็ใช้ไม่ได้ ทำให้ลงฟิคไม่ได้ ลงฟิคไม่ได้ คนก็เลิกอ่าน โอ้ววว... ช่างเป็นแผนการที่ชาญฉลาดซะนี่กระไร เคี้ยกๆๆ
คืนนั้น GB ผู้โชคดีได้ทำการล่อลวง(?)สโนว์ไวท์ไปยังกระท่อมน้อยปลายนา หึหึ ถึงแม้สโนว์ไวท์จะระแวงอยู่(บ้าง) หากแต่วิสกี้เลิศรสที่ถูกมอม.... ไม่ใช่สิ แค่โดนหลอกว่าจะพาไปแดร๊กส์วิสกี้ราคาแพง สโนว์ไวท์ก็เดินตามอย่างว่า....ง่าย
“เข้าไปข้างในสิ” GB หนุ่ม(ปลายๆ) กล่าวกับสโนว์ไวท์ที่ออกอาการเสี้ยนเต็มที่
“เข้าไปแล้วก็ได้กินใช่มะ..” เขาก้าวเท้าเข้าไปในบ้านน้อย ทันทีที่ร่างทั้งร่างพ้นธรณีประตูเข้าไป..
กึง! แกร๊ก!
“เสียงเชี่ยไรวะ อ้อ เสียงปิดประตูลงกลอน” ยังมีน่ามาบ่นงึมอีก
“ลงกลอน... เฮ้ยยยยย ขังกุไว้ในนี้ทำไม เปิดประตูนะเว้ยยยย” สโนว์ไวท์เอาตีนถีบประตูดังโครมๆ เมื่อไม่ได้ผลจึงวิ่งเข้าชนประตูยังกะหมูป่า แต่ก็นั่นแหล่ะ ใครจะรู้ว่าประตูผุๆนั่นจะแข็งแรงชิบหาย (ทำให้ชื่อสโนว์ไวท์มีมลทินชะแล้วตู)
“อยู่ในนั้นไปเถอะครับคุณหนู คุณหญิงมีคำสั่งลงมา ยังไงกระผมก็ปล่อยให้คุณหนูออกมาไม่ได้หรอก ที่นี่ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีโทรศัพท์ แต่มีอาหารอุดม...”
“ไม่เว้ยยยย ชั้นไม่อยู่ที่นี่ ชั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคอมกับเน็ตนะว้อยยย แฮ่~ แล้วชั้นจะเล่นเอ็มยังไง จะอ่านโดยังไง จะเข้าเว็บโป๊ยังไงละวะ แง่งงง” เมื่อเห็นว่าประตูนั่นยังไงก็เปิดไม่ได้ สโนว์ไวท์เลยนั่งกระฟัดกระเฟียด งอนแก้มป่องอยู่ตรงนั้น (เคะ...)
“กระผมปล่อยคุณหนูออกมาไม่ได้จริงๆครับ”
“นี่... ถ้ามีของแลกเปลี่ยนล่ะ”
“หืม?”
“นายอยากอ่านฟิคติดเรทม้า ชั้นแต่งได้นะ ต้องการเรทขนาดไหนบอกมาได้เลย อยากได้แบบ Y กระจาย SM เลือดสาดยังไงก็ได้ ชั้นจะแต่งให้สดๆเลย ชั้นมีปากกากับกระดาษติดมาด้วยนะ”
ด้วยคำเชิญชวนแกมหลอกล่อของสโนว์ไวท์ ทำให้ GB ผู้น่าสงสารถึงกับลังเล เขาเองก็เคยแอบอ่านฟิคของคุณหนูมา ไม่อยากจะบอกว่า แต่งได้เร้าอารมณ์และเรียกน้ำ... น้ำลายได้ดีแท้ (นั่งอ่านน้ำลายไหล 555+) ขณะที่กำลังคิดสะระตะอยู่ สโนว์ไวท์ก็ยื่นแผ่นกระดาษมาให้ทางประตู
“อ่ะนี่ ชั้นเพิ่งแต่งสดๆร้อนๆ รับประกันความหื่น 555555 ว่าแต่... มันมีต่อนะ อยู่ในมือชั้นอีกแผ่น ถ้าอยากอ่านล่ะก็ ปล่อยชั้นออกไปที”
ตามพล็อตเรื่อง สโนว์ไวท์ก็ต้องหนีไปได้ชิมิ? เรื่องนี้ก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ5555+ (สิ้นคิด) GB รับฟิคร้อนๆมาจากมือของสโนว์ไวท์ด้วยตาลุกวาว ว้าววว... ฟิคเวอร์จิ้น เอ๊ย ออริจินัลของ BLOODY SNOW ซะด้วย
เมื่อประตูเปิด สโนว์ไวท์ก็เป็นอิสระ แต่... เขาจะไปที่ไหนล่ะ ถ้ากลับปราสาทก็ต้องโดนยัยแม่เลี้ยงหาเรื่องเฉดหัวอยู่แล้ว อะไรวะ แค่แต่งฟิคแล้วมีคนอ่านเยอะกว่า ทำเป็นอิจฉา ชิชะ ไม่รู้จักท่าน BLOODY SNOW ซะแล้ว สองขาไม่ยาวไม่สั้นนั้นพาร่างผอมบางเดินห่างจากปราสาทเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย
“ไม่มีไอเดียแต่งฟิคใหม่ๆเลยเว้ย ดองซะเลยดีมั้ยฟระ....”
หยึบ!
เสียงเหยียบอะไรบางอย่าง (แน่ใจ?) และด้วยความนุ่มหยุ่นใต้ฝ่าตีน ทำให้สโนว์ไวท์หยุดกึกแล้วก้มลงดู ปรากฏว่าเป็นหางฟูนุ่มของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง ต้องเป็นเจ้าเหมียวน่ารักน่ากอดแน่เลย...
งื่อ.......
เสียงครางต่ำๆ นั่นทำให้สโนว์ไวท์เสียวหลังหลังวาบ สายตาไล่ไปตามหางที่ยาวเกินกว่าจะเป็นหางแมว ไล่ไปตามแผ่นหลังกว้างที่มีขนปุย
แฮ่.... โฮกกกกกกกกกกกกกก
“ตายห่าแล้วกู อ๊ากกกกกกกกกกกกก” เสียงคำรามดังลั่นพร้อมกับขาเรียวยาว (ฮา) ที่ออกวิ่งเพื่อหนีเจ้าตัวขนปุยที่ตัวใหญ่กว่าเขาเกือบเท่าตัว
“เสืออะไรวะ ตัวใหญ่ชิบหาย กุว่าตัวกุก็ไม่เล็กมากมาย แต่เสือตัวใหญ่ขนาดนี้มันมีในโลกเรอะ แว๊กๆๆๆๆ” หนีไปบ่นไป และตามฟอร์ม เวลาตัวเอกหนีอะไรซักอย่างมันต้องมีอันสะดุดล้มคว่ำสิน่า และเราก็ไม่ขัดประเพณีอันดีงาม ขอแต่งให้สโนว์ไวท์สะดุดล้มมั่ง
“เฮ้ย เย็ด...” ใบหน้าขาวผ่องเป็นยองใยราวกับใช้โอเลย์โททัลคอมเพล็กซ์ (ไม่ได้ค่าโฆษณานะ ขอบอก) พุ่งปักลงกับพื้นอย่างเหมาะเหม็ง ร่างเล็ก(มั้ง)ล้มลงกลิ้งหลุนๆๆ ไปกับพื้น พอดิบพอดีกับมีหน้าผาอยู่แถวๆนั้น (ฮา) ก็เลย....
“ม่ายยยยยยยยย ตายแน่ๆ พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยข้อยด้วยยยยยยย” สโนว์ไวท์พุ่งลงหน้าผาเป็นโปรเจ็คไทล์อย่างสวยงาม แต่ไม่ต้องห่วง นี่คือฟิค เพราะฉะนั้นไม่ตายแน่ๆ
..................................
Fiction