(P.A.D.) part II Last Love And Last Emotion ตอนที่6 RESOLUTION
การต่อสู้ระหว่างกิตกับมิโนทอร์ได้เริ่มขึ้นท่ามกลางเปลวเทียนที่สะบัดไปมาอย่างแรงด้วยแรงลมจากการประทะกันของทั้ง2ฝ่าย ทั้งคู่ต่างไม่ยอมคลาดสายตาจากกัน เพียงเผลอเลอแม้พริบตาเดียวมีอันได้ตายคาอาวุธของอีกฝ่ายอย่างแน่นอน
"ย๊าก.........ก.............."กิตถีบตัวจากกำแพงเพื่อเพิ่มแรงปะทะเข้าใส่ แต่มิโนทอร์ก็ใช้ค้อนของมันซัดเข้าไปเต็มที่ อาวุธของทั้งคู่ถึงกับดีดออกจากกันในทันทีที่มีการปะทะจนแทบหลุดจากมือของทั้งคู่
แต่ด้วยน้ำหนักของตัวที่เบากว่าของกิตทำให้ไม่ใช่เพียงแต่อาวุธของเขาจะดีดออกมาเท่านั้นตัวเขาก็ถูกดีดตามแรงเหวี่ยงออกมาด้วย
"มีเรี่ยวแรงแค่นี้เองเรอะไอ้หนู....อย่าว่าแต่จะช่วยคนอื่นเลย ช่วยตัวเองให้รอดจะมีปัญญารึเปล่า"มิโนทอร์พูดราวกับจะยั่วโทสะของกิตให้โกรธมากขึ้นไปอีก
แต่ตอนนี้กิตต้องหยุดนิ่งอย่างไม่มีทางเลี่ยงเมื่อรู้ว่าเป็นรองด้านกำลังอย่างมาก เขาหยุดพร้อมกับมองไปที่มิโนทอร์สายตาของเขากราดเกรี้ยวราวกับไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป แต่กลายเป็นตาของสัตว์ร้ายกระหายเลือดที่พร้อมจะขย้ำศัตรูอย่างไร้ความปรานี
"GEFA ปลดล็อคระบบหมายเลข01-09"เขาพูดพร้อมกับเดินอย่างช้าๆเข้าไปหามิโนทอร์ที่อยู่เบื้องหน้า
<ยืนยันคำสั่งปลดล็อคระบบ 01-09 จะพร้อมภายใน5วินาที....4...3....2...1 >
สิ้นเสียงที่GEFA นับ กิตก็เยื้อดาบพุ่งเข้าใส่มิโนทอร์พร้อมกับฟาดดาบลงไปอย่างไม่ยั้งด้วยพละกำลังและความเร็วที่มากขึ้นจนทำให้มิโนทอร์ถึงกับต้องถีบตัวถอยออกไปด้านข้าง แต่แล้วมันก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อกิตมาโผล่อยู่ข้างหลังพร้อมกับเหวี่ยงดาบใส่เข้าไปที่หน้าของมิโนทอร์อย่างจังจนมันกระเด็นไปนับสิบๆเมตร
"พลังอะไรกันเนี่ย.....ไอ้เด็กนั่นมันทำได้ยังไง"แต่ไม่ทันที่มิโนทอร์จะได้ตั้งคำถามในใจไปมากกว่านี้ภาพที่มันเห็นเมื่อเงิยหน้าขึ้นคือภาพของกิตที่อยู่ห่างจากมันเพียงไม่กี่เมตรพร้อมกับดาบที่ปักลงบนพื้นหิน
"รูปแบบของโปรแกรมแบบนี้รึว่าเจ้าหนูนี่มันคิดจะ......."มิโนทอร์กำลังจะลุกขึ้นเพื่อถอยให้ห่างจากเขาแต่ทว่ามันสายไปเสียแล้ว.......
"GRAND......CROSS......."กิตตะโกนขึ้นพร้อมกับเสียงของแผ่นหินที่ระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งบริเวณ.....
.....................................................................
"นี่ชิต...เราต้องเดินอีกไกลแค่ไหนเนี่ย"พิมพูดขึ้นหลังจากเดินข้ามพื้นทรายมาได้ระยะหนึ่ง
"อย่าเพิ่งบ่นได้ไหม..."แต่ไม่ทันที่ชิตจะพูดจบเขาก็สะดุดกับอะไรบางอย่างเข้าจนหน้าทิ่มดิน
"โห.....ชิตเธอจะไปแข่งจับกบที่ไหนรึเปล่าจ๊ะ"พิมซึ่งเห็นสภาพของชิตที่ตอนนี้ลงไปนอนวัดพื้นเป็นที่เรียบร้อย นิสัยชอบเหน็บของเธอก็โผล่ทันทีทีเดียว
"อย่ามากวนโมโหฉันจะได้ไหมยัยพิม......"แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ยัวะ มือของเขาที่ค้ำพื้นอยู่ก็รู้สึกได้ว่ากำลังวางอยู่บนอะไรซักอย่างที่แข็งเหมือนเหล็ก เมื่อเขาเหลือบสายตาลงไปมองก็พบซากของโปรแกรมป้องกันที่กลายเป็นซากกองเกลื่อนกราดอยู่เป็นจำนวนมากจนนับไม่ถ้วนทีเดียว
"นะนี่มัน....อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือพี่กิต...."ชิตที่ตอนนี้รีบลุกขึ้นทันทีพร้อมกับมองไปข้างหน้าของเขาที่มีเศษของหุ่นตกเป็นทางยาวเหมือนกับเป็นเครื่องหมายบอกทาง
"คงไม่มีใครอีกแล้วล่ะชิต...ก็มีแต่พี่เขาหล่ะที่คิดจะเข้ามาที่นี่ ฉันว่าเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะนะถ้าพวกมันโผล่มาอีกล่ะก็เราสู้ไม่ไหวแน่เลย"พิมซึ่งเห็นซากของหุ่นจำนวนมากเหล่านั้นแทบจะหมดกำลังใจในทันที เธอคิดว่าถ้าต้องเจอแบบนี้เธอก็คงจะเอาตัวไม่รอดแน่
"มาถึงนี่แล้วยังจะมากลัวอะไรอีก....ถ้าอยากกลับเธอกลับไปก่อนคนเดียวก็ได้นะ"ชิตพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปตามเส้นทางที่ยังคงมีซากหุ่นพังระเนระนาดอยู่
"ดะ...ได้ไงเล่า กะ...ก็ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าไม่มีฉันช่วยล่ะก็เธอลำบากแน่ไง แล้วจะให้มาทิ้งกันง่ายๆแบบนี้งั้นเหรอ"พิมพูดขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นๆเล็กน้อยราวกับยังกล้าๆกลัวๆที่จะพูด
แต่อยู่ๆก็มีเสียงของโลหะที่เสียดสีกันดังขึ้นมาข้างๆเท้าของพิมพร้อมกับจับขาของเธอไว้จนทำให้พิมร้องลั่น เมื่อฝุ่นจากทรายจางลงสิ่งที่ปรากฏคือหุ่นที่ยังพอจะทำงานได้ราว10กว่าตัว พร้อมกับคำสั่งที่ถูกตั้งมาให้ทำลายผู้บุกรุกซึ่งยังคงทำงานอยู่
"ปล่อยพิมนะ ไอ้พวกหุ่นกระป๋องเฮงซวย"ชิตพุ่งเข้าหาหุ่นพวกนั้นพร้อมกับดึง Delete Saber ทั้ง2เล่มของเขาออกมาฟันเข้าไปที่แขนของมันทันที เศษของแขนหุ่นที่ถูกทำลายกลายเป็นฝุ่นผงในพริบตา
"ไม่เป็นไรใช่ไหม...."ชิตพูดขึ้นพร้อมกับยืนขวางพวกหุ่นนั้นไว้ซึ่งสภาพของหุ่นพวกนั้นเหมือนซากที่เคลื่อนที่ได้ไม่มีผิดทีเดียว มันเดินเข้ามาอย่างช้าๆราวกับกองทัพซอมบี้มุ่งตรงมายังพวกเขา
"แย่จริง...แบบนี้ก็ถอยกลับไม่ได้แล้วน่ะสิ พิมยังไหวรึเปล่า"ชิตซึ่งดูทีท่าว่าคงจะหันหลังกลับไม่ได้แล้ว เขาตั้งท่าขึ้นพร้อมสู้
"ยัง....ยังพอไหว"พิมซึ่งตอนนี้ยังคงยืนอยู่พักเรียกสติอยู่ข้างหลังชิต แต่แล้วหุ่นอีกตัวที่อยู่ใกล้ๆเธอก็ลุกขึ้นและตรงมาที่พิม
"ชิตยังมีข้างหลังอีกตั้งหลายตัวแนะ...ทำยังไงดี"พิมพูดขึ้น ตอนนี้ทั้ง2คนโดนล้อมเอาไว้จากทุกทางแล้วแม้มันจะมีจำนวนไม่มากเท่าแต่มันก็ทำให้เด็กที่เพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ขวัญเสียได้ง่ายๆเหมือนกัน
หุ่นราว30กว่าตัวล้อมพวกเขาเอาไว้จากทุกทาง พวกเขาไร้ทางหนีเสียแล้ว และพวกมันยังคงคืบคลานเข้ามาหาอย่างช้าๆจนทำให้ทั้ง2คนต้องถอยมาชิดกันในวงล้อมแคบๆ
"พิม...เธอเอาProtect Shield กับ Moonlight Crossbowมาด้วยรึเปล่า"
"อ..เอามา"พิมยังคงมีอาการหวาดๆกับพวกกองทัพซอมบี้พวกนี้จนตัวสั่นไปหมด
"นั่นแหละรีบเอามันออกมาใช้เร็วเข้า...แค่ดาบของฉันคงจะยันมันได้ไม่นานหรอก"ชิตพูดพลางคอยเอาดาบตวัดไปมากันไม่ให้พวกหุ่นพวกนั้นเข้ามาใกล้พวกเขาจนเกินไป แต่มันดูจะไม่ค่อยได้ผลเอาเสียเลยพวกหุ่นนั่นยังคงพยายามที่จะบีบให้พวกเขาตกอยู่ในวงล้อม
พิมรีบรันข้อมูลโปรแกรมอาวุธของเธอทันที แต่เหมือนกับหุ่นพวกนั้นจะรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร ในพริบตาเดียวเจ้าหุ่นพวกนั้นก็พร้อมใจกันพุ่งเข้าใส่พวกเขา
"ยังไม่เสร็จอีกเหรอ..."ชิตตะโกน
"อีกนิดเดียว......."ตอนนี้ที่แขนทั้ง2ข้างของพิมเริ่มปรากฏเป็นรูปร่างของอาวุธแล้ว
ตอนนี้ทั้งข้างหน้าข้างหลังไม่มีทางให้พวกเขาได้หนีอีกแล้วหุ่นเหล่านั้นพุ่งเข้าประทะพิมและชิตอย่างแรงจนฝุ่นฝุ้งกระจายไปทั่ว แต่แล้วก็มีแท่งลำแสงสีเงินปักอยู่ที่หัวของหุ่นตัวหนึ่งพร้อมกับระเบิดกลายเป็นซากไปในทันที
"เส้นยาแดงผ่าแปดเลยนะเนี่ย..."เสียงของชิตดังขึ้นกลางม่านควันที่เริ่มจางลงปรากฏร่างของทั้งคู่พร้อมกับเกราะป้องกันสีฟ้าใสที่ออกมาปกป้องทั้ง2เอาไว้
"ฮิๆ...ก็บอกแล้วไงถ้าไม่มีฉันล่ะก็เธอลำบากแน่..."พิมยกโล่ห์ขนาดใหญ่ของเธอขึ้นราวกับมันไม่ได้หนักอะไรเลยแม้แต่น้อยพร้อมกับคลายเกราะป้องกันออก
"เอาล่ะยกที่2เริ่มล่ะนะ"พิมพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองชิต ตอนนี้ความกลัวในใจของเธอหายไปแล้ว ความแน่วแน่ในสายตาของเธอก็กลับคืนมาด้วย
"งั้นก็ลุยกันเลย"ทั้งชิตและพิมตะโกนขึ้นพร้อมกับยกอาวุธคู่กายแล้วพุ่งเข้าใส่หุ่นพวกนั้นอย่างไม่เกรงกลัว.................
...................................................................
"อุ๊บ...นี่มันพลังอะไรกัน เจ้าหนูนี่มันทำได้ยังไง"มิโนทอร์พูดขึ้น รอบตัวของมันเต็มไปด้วยรอยร้าวทั่วบริเวณและเศษหินที่แตกหักเป็นจำนวนมาก แต่ภาพที่มันเห็นเบื้องหน้าคือร่างของกิตที่เหมือนกับจะไร้แรงที่จะพยุงตัวเอง สิ่งที่มันเห็นก็เพียงพอที่จะบอกอะไรมันได้บางอย่างว่าพลังทำลายมหาศาลแบบนี้มีผลต่อตัวผู้ใช้เองด้วย
"ว่าไงเจ้าหนู จบเกมส์แค่นี้รึไง...."มันลุกชึ้นพร้อมกับเอามือที่ใหญ่โตของมันมาจับตัวกิตเอาไว้
"ม...ไม่มีทาง....ฉันไม่ยอมให้จบแบบนี้แน่"กิตพูดขึ้นดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่เคยแปรเปลี่ยนแม้ว่าเขาจะอยู่ในสภาพไหนหรือผ่านกาลเวลามานานเท่าใดก็ตาม
"ยังไม่ยอมใช่ไหม.....ถ้างั้น..."มิโนทอร์ยกกิตขึ้นพร้อมกับเหวี่ยงเขาอย่างแรงจนไปกระแทกติดกับกำแพง
"ฉันคงต้องทำลายไอ้ความมุ่งมั่นกับความเชื่อมั่นของเจ้าให้ราบเป็นหน้ากรองลงที่นี่เดี๋ยวนี้....."เมื่อสิ้นคำพูดมิโนทอร์ก็ยกโลหะขนาดใหญ่ในมือของมันขึ้น....เป้าหมายของมันคือดับความหวังของเขาให้สิ้น...
จบSource Code บรรทัดที่6 : RESOLUTION
Fiction