(P.A.D.) part II Last Love And Last Emotion ตอนที่7 Demon Conceal
"ฟู่.....ตัวที่17 ทางนั้นเป็นไงบ้างพิม"ชิตดึงดาบของเขาออกจากหัวของหุ่นที่เขาเพิ่งจะจัดการจนลงไปกองกับพื้น
อีกด้านหนึ่งคือพิมซึ่งดูท่าจะยังจัดการกับธุระของตัวเองไม่เสร็จ ตรงหน้าของเธอยังคงมีหุ่นอยู่อีก3ตัวที่ยืนกระเท่เร่เหมือนกับเศษไม้ที่ผุพังไม่มีผิด
"เรียบร้อยแล้วล่ะ....."เธอพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งผ่านหุ่นพวกนั้นอย่างเร็ว พริบตาเดียวหลังจากนั้นหุ่นพวกนั้นก็ขาดเป็น2ส่วนแยกจากกันในทันทีพร้อมกับระเบิดกลายเป็นฝุ่นไป
"เอาล่ะจะไปกันต่อรึยังล่ะ.."พิมพูดขึ้นในขณะที่อาวุธคล้ายเครื่องยิงธนูที่แขนขวาของเธอหุบก้านคันธนูที่เหมือนปีกสีขาวลงและเก็บไว้ที่แขนของเธอ
"อื้ม...ไปกันเถอะ"ชิตตวัดดาบของเขาไปกลางอากาศและเหน็บมันไว้ที่เอวทั้ง2ข้างตามเดิม
แล้วทั้ง2คนก็มุ่งหน้าตรงไปยังป้อมปราการอัลคาทรัซที่อยู่ตรงหน้าทันทีพร้อมกับความหวังที่จะเข้าไปช่วยกิตให้ทันเวลา
..................................................................
"จบซะที......"มิโนทอร์ตะโกนขึ้นพร้อมกับเหวี่ยงค้อนของมันเข้าไปยังร่างที่สะบักสะบอมของกิตอย่างสุดกำลัง
ตอนนี้ร่างกายของเขาไม่มีแรงจะขยับเขยื่อนอีกแล้ว มือไม้อ่อนแรงลง ความรู้สึกสัมผัสต่างๆเริ่มเลือนหาย หรือว่าทุกอย่างที่เขาพยายามมาตลอด5ปีจะมาจบสิ้นลงตรงนี้งั้นเหรอ........
สิ้นสติ...ไร้ประสาทสัมผัส...ดาบสีขาวร่วงหล่นจากมือของผู้ที่ถือครองมัน ไม่มีสิ่งใดจะช่วยเขาได้อีกแล้ว บัดนี้ภาพที่เด็กหนุ่มเห็นคือพื้นทรายใต้ความมืดในยามค่ำคืน เขามองไปรอบๆพร้อมกับทอดตัวทรุดลงไปกองกับพื้นทรายที่เย็นจัดจากละอองน้ำยามราตรี
"ไง!...สภาพดูไม่จืดเลยนี่นะ"เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหน้าของเขาพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันที่ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะทำให้เขาพอใจได้
แต่เมื่อแสงจันทร์พาดผ่าน เงาร่างของคนผู้นั้นก็ปรากฏเด่นชัด สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากิตแทบจะเป็นเรื่องโกหกเมื่อเขาเห็นตัวเขาเองมายืนอยู่ตรงหน้า...ตัวของเขาเองที่ดูราวกับไม่ใช่ตัวเอง
"แกเป็นใคร...."กิตถามขึ้นพร้อมกับมองไปยังสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า มันคือตัวของเขาเองอย่างไม่ต้องสงสัยจะต่างกันก็แต่เพียงสีผมเสื้อผ้าและแววตาเท่านั้นที่ราวกับเป็นคนละคน
"ถามว่าข้าคือใครงั้นเหรอ....ข้าก็คือเจ้า ตัวของเจ้าโปรแกรมในส่วนลึกสุดของจิตสำนึกที่แข็งกร้าวภายในใจของเจ้า"คนๆนั้นเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของกิต พร้อมกับแววตาที่ราวกับมองเข้าไปในจิตใจของเขาได้
"ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าเกลียดเคียดแค้นตัวเองมากขนาดไหน ข้ารับรู้ถึงความทุกข์ทรมานจากการที่ตัองสูญเสียคนที่ต้องการจะปกป้องและเหล่าเพื่อนฝูงที่สำคัญ"ชายคนนั้นก้มลงมองกิตที่เอามือกุมขมับเมื่อถูกกระตุ้นด้วยคำพูดที่เขาพยายามจะลืมมันให้ได้
"เจ้าปิดข้าไม่ได้หรอก...ในเมื่อเจ้าคือข้าและข้าก็คือเจ้า เราคือคนๆเดียวกัน...ทุกสิ่งที่เจ้ารู้เจ้าเห็นและรู้สึกข้าก็ร่วมรู้สึกด้วย"ชายคนนั้นยังคงตอกย้ำต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับเยาะเย้ยความอ่อนหัดของกิต
"หุบปากซะ......"กิตตะโกนขึ้นมือที่กุมขมับของเขาเริ่มสั่นเทิ้ม
"ความอ่อนแอ ไร้ความสามารถ มันทำให้คนเราเห็นว่าตัวเองไร้ค่าและพยายามปกปิดมันเอาไว้ด้วยการหลอกตัวเอง......ไม่ต้องสงสัยเลยเจ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน"
"แก......"กิตลุกขึ้นพร้อมกับเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนที่อยู่ตรงหน้า
"อย่าหลอกตัวเองเลย....เจ้าก็ยังคงยึดติดกับภาพของอดีต ภาพของคนทรยศและสุดท้ายมันจะย้อนกลับมาทำลายตัวเจ้าในที่สุด"ชายคนนั้นยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆเหมือนธารน้ำที่ไหลนิ่ง
เขาปล่อยมือออกจากคอเสื้อ มือของเขาเลื่อนขึ้นมากุมหน้าผากเอาไว้ราวกับเห็นอดีตอันทรมานผ่านตาทั้ง2ข้างของตัวเอง
"แล้วจะให้ฉันทำยังไง...ทุกอย่างที่ผ่านมาจะให้ฉันยอมรับว่ามันเป็นแค่ฝันงั้นเหรอ"กิตพูดขึ้นในสภาพที่ตัวเขาเองก็สับสนจนถึงขีดสุด
"ใช่ปล่อยให้มันเป็นฝันร้ายที่ผ่านพ้นไป...จงเปิดใจให้กว้างแล้วยอมรับในตัวข้า ตัวข้าภายในใจของเจ้า........"ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยื่นมือทั้ง2ข้างมาจับไหล่ของกิตเอาไว้
"เมื่อเจ้ายอมรับตัวข้า...ข้าก็จะมอบพลังให้แก่เจ้า พลังที่จะสลัดทิ้งทุกความอ่อนแอให้หายไป...หายไปชั่วนิรันต์"
กิตหยุดนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ ความรู้สึกต่างๆมากมายประดังประดาเข้ามาจนทำให้เขาต้องเลือก
"ก็ได้......."นั่นเป็นเพียงประโยคเดียวที่ออกมาจากปากของเขา
เมื่อสิ้นสุดคำพูดภายใต้จิตสำนึก บัดนี้มือของทั้ง2ประสานกันและรวมกันเป็นหนึ่งเดียว....ผมที่เปลี่ยนไปจากสีดำเป็นสีขาว รอยแผลต่างๆที่เคยมีก็หายไป แววตาที่เคยอ่อนโยนไม่เหลือทิ้งไว้
เขาลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับหยุดค้อนของมิโนทอร์ด้วยมือเปล่าตอนนี้เขาไม่เหมือนตัวเขาเองอีกแล้วแต่ดูราวกับปีศาจร้ายที่คอยทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า....
"ย๊ากก.........ก"เสียงร้องดังกึกก้องไปทั่วบริเวณพร้อมกับยึดค้อนขอมิโนทอร์ไว้แน่นจนค้อนโลหะถึงกับบุบร้าว
"ยังไม่หมดฤทธิ์อีกรึเจ้าหนู......"มิโนทอร์พยายามที่จะกดค้อนของมันลงไป แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย เมื่อเด็กหนุ่มออกแรงเพียงน้อยนิดค้อนทั้งอันถึงกับแตกเป็นเสี่ยงในทันที เขาพุ่งเข้าต่อยมิโนทอร์จนกระเด็นพร้อมกับดันตัวเองลุกขึ้น
เมื่อไร้อาวุธก็ไม่ต่างกับโดนอัดอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้ร่างของมิโนทอร์บอบช้ำอย่างรุนแรงจนมันไม่สามารถจะขยับไปไหนได้ เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าก็รู้สึกถึงความกดดันอันมหาศาล และเงาสีดำทะมึนข้างหลังเขา
"นี่มัน.....หมายความว่ายังไงกันแน่ "มิโนทอร์พูดด้วยแรงอันน้อยนิดของมัน แต่เด็กหนุ่มก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆโดยไม่สนใจฟังพร้อมกับเงื้อดาบขึ้นเหนือหัวของมิโนทอร์
"หมดเรื่องพูดแล้วใช่ไหม..........."ประกายดาบสีขาวสะท้อนออกมาจากเงามืดเหนือหัวของมิโนทอร์ราวกับนักโทษที่กำลังจะโดนประหาร
และแล้วประกายของดาบก็หายไปพร้อมกับคำพูดสุดท้ายของชายหนุ่มที่ดูโหดเหี้ยม....
"....................ตายซะ!"
จบSource Code บรรทัดที่ 7 : DEMON CONCEAL (ปีศาจแฝงร่าง)
Fiction