(P.A.D.) part II Last Love And Last Emotion ตอนที12 Good Night Sweet Heart แจกฉล
ตูม....ม เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อเสียงระเบิดและฝุ่นควันจางลงก็ปรากฏร่างของชิตที่ตอนนี้สะบักสะบอมเต็มทีแล้วในมือของเขายังคงถือปืนกระบอกใหญ่ที่เสียหายจนใกล้จะหมดสภาพเต็มทน
"ยัง.....ยัง ฉันยังไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอกโว้ย...ย"ชิตตะโกนลั่นพร้อมกับขึ้นลำกล้องปืนอีกครั้งท่ามกลางกองทัพหุ่นยนต์ที่ยังคงออกมาไม่ขาดสาย ตัวชิตนั้นยืนขวางทางออกไว้ไม่ให้พวกหุ่นเหล่านั้นผ่าน แต่สภาพของเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างจากปืนที่เขาถือนัก เขาหันกระบอกปืนขึ้นและเหนี่ยวไกปืนไปทางหุ่นยนต์เหล่านั้นอีกครั้งพุ่งเข้าทำลายหุ่นทุกตัวตรงหน้าแต่นั่นก็ถึงขีดจำกัดแล้ว! ปืนที่เขาถืออยู่ก็ระเบิดขึ้นอย่างแรงคามือของชิตจนผลักเขากระเด็นออกไป
"ชิ....เพราะแบบนี้แหละฉันถึงได้เกลียดโปรแกรมอาวุธที่ดีแต่ใหญ่"เขาหยิบเอาดาบคู่ของเขาออกมาอีกครั้งพร้อมกับใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีกระโจนเข้าไปกลางวงของหุ่นยนต์เหล่านั้นราวกับจะขอสู้ตายเป็นครั้งสุดท้าย.....................
...................................................................
กลับมาที่ส่วนลึกที่สุดของอัลคาทรัซในห้องโถงแห่งเอ็นท์ แสงสว่างสะท้อนกระทบกับหอกสีดำเป็นประกายวาววับดุจเดือนดาวยามค่ำคืนที่อับโชคไร้สิ้นความหวัง
"หอกลองกินุสด้ามนี้จะส่งแกไปลงนรกอย่างถาวร.......คมหอกของมันจะลบข้อมูลทุกส่วนทำลายโปรแกรมทุกอย่าง หากแกนของข้อมูลที่เชื่อมกับระบบประสาทของมนุษย์ถูกทำลายนั่นก็หมายความว่าชีวิตของคนๆนั้นจะต้องตายไปด้วย ฟังดูแล้วรื่นหูดีใช่ไหมล่ะ"ไคพูดอย่างยิ้มเยอะราวกับว่าชัยชนะอยู่ในกำมือของเขา พร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
กิตที่ยังคงถูกไคเหยียบติดอยู่กับพื้นพยายามดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อที่จะเอาตัวรอด แต่ไม่มีหวังเอาเสียเลยยิ่งเขาออกแรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
"ถึงเวลาปิดฝาโลงกันเสียทีทั้งแก เพื่อนของแก เด็กๆที่เข้ามาช่วยแก....และคนที่สำคัญที่สุดของแกด้วย"ไคหัวเราะอีกครั้งพร้อมกับเอามือทั้งสองกำหอกเอาไว้ราวกับจะฆ่ากิตให้ตายในทีเดียว
"สุดท้ายแล้ว....ถ้าไปถึงโลกหน้าก็คงได้พูดขอโทษกับทุกๆคนล่ะนะ ลาก่อน......"สิ้นเสียงที่ไคพูดพร้อมกับคมหอกที่พุ่งตรงไปยังกลางหน้าอกของกิต
แต่แล้วก็มีเสียงของผ้าที่สะบัดไหวดังมาจากด้านหลังของไค พร้อมกับเท้าที่เหวี่ยงมาเตะหน้าของไคจนล้มคว่ำไปหลายสิบเมตรก่อนที่คมหอกจะเอาชีวิตของกิตไป
ตอนนี้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าของไคพร้อมกับเอามือปัดรองเท้าส้นตึกของเธอที่เพิ่งจะใช้มันเตะใครบางคนจนล้มคว่ำมาหมาดๆ........เด็กผู้หญิงคนนั้นยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง เธอหันกลับมามองกิตด้วยสีหน้าที่ดูโล่งอกก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆจะปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเด็กคนนั้น
"ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ มาสเตอร์"เสียงที่ฟังดูอ่อนโยนและคุ้นหูเอ่ยขึ้น
"ก็....ยังโอเคนะ คิดว่ายังไม่ตาย"เสียงที่ฟังดูหอบๆของกิตเอ่ยขึ้นแม้มันจะดูไม่ค่อยน่าฟังนักแต่ก็ทำให้จีฟ่ารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างมาก
"นังนี่....เข้ามาขัดจังหวะตอนสำคัญซะได้!"ไคพูดอย่างขุ่นเคืองในขณะที่เขาเริ่มจะตั้งหลักได้ (ก็โดนส้นตึกตอกหน้าไปทีนึงไม่มึนก็แปลกแล้ว^-^")
จีฟ่าหันกลับไปมองทันทีและมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอตกใจมากเมื่อหอกที่ไคถืออยู่ในมือตอนนี้มันได้รวมตัวเข้าไปในแขนของเขาอย่างแยกไม่ออกแล้ว
"ถ้างั้น...ฉันก็ต้องกำจัดให้สิ้นซากไปซะให้หมด"ไคตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าหาจีฟ่าด้วยความเร็วที่มากอย่างเหลือเชื่อและใช้ทั้งหอกและดาบที่เขาถืออยู่เข้าฟันเด็กสาวอย่างไม่ยั้ง
ด้วยพละกำลังและความหนักหน่วงรวมทั้งความเร็วที่เพิ่มขึ้นราวกับได้พลังมาจากปีศาจต้อนจีฟ่าจนเธอต้องตั้งรับเพียงอย่างเดียวและต้องถอยร่นไปเรื่อยๆจนทำให้ไม่สามารถจะตอบโต้ได้
แต่แล้วจีฟ่าก็เห็นช่องว่างของไคที่ช่วงท้องในจังหวะที่เขายกดาบญี่ปุ่นขึ้น จีฟ่าไม่ปล่อยให้โอกาศแบบนี้หลุดลอยไปเธอใช้มือที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้าของเธอแทงเข้าไปที่ช่วงท้องของเขาจนทะลุ
แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นไปตามที่คิดเมื่อส่วนที่ถูกแทงทะลุไปแล้วของไคกลับรวมตัวกันได้อีกครั้งอย่างรวดเร็วจนกลับเป็นปกติมันทำให้จีฟ่าตกตะลึงไปราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
"บ...บ้าน่ะ ไม่น่าเป็นไปได้นี่นาก็เราทำลายข้อมูลตรงนั้นไปแล้วนี่มันไม่น่าจะซ่อมแซมได้แล้วแท้ๆ"จีฟ่ายังคงอึ๊งไม่หาย
"ถ้าอย่างนั้น...ฉันจะบอกให้เอาไหมล่ะ ตอนนี้หอกลองกินุสมันมารวมอยู่ในตัวฉันแล้วไม่ว่าตัวฉันจะเสียหายแค่ไหนก็สามารถซ่อมแซมตัวเองได้หมดนั่นแหละ และที่สำคัญมันยังช่วยทำให้ฉันแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้นไปอีกไม่สิ้นสุดเหมือนกับปีศาจ"เสียงที่เย็นเยือกราวกับไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเหลือบมองลงมาที่เด็กสาวตัวเล็กๆพร้อมกับทิ้งดาบที่ถืออยู่แล้วมาบีบคอของจีฟ่าแทน
"เป็นไงแม่A.I.ความกล้าเมื่อกี้หายไปไหนหมดแล้วล่ะ?"ไคจับจีฟ่ายกขึ้นแล้วกระแทกเข้ากับผนังอย่างแรงจนผนังตรงนั้นแตกร้าว เลือดของเด็กสาวที่กระอักออกมาพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดมันทำให้กิตพยายามจะลุกไปช่วย เขาดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซแต่แล้วก็ต้องล้มลงไปอีกครั้งจนทำให้เขาทำได้แค่มองเท่านั้น
"ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่ให้เธอตายง่ายๆสบายๆหรอกแม่หนู มันต้องเอาให้ทรมานกว่านี้"สิ้นประโยคที่ไคพูดเขาก็ลงมือซ้อมเด็กคนนั้นอย่างไร้ความปราณี.................
เวลาไม่นานนักตอนนี้จีฟ่าลงไปนอนเจ็บปวดทุรนทุรายอยู่กับพื้น เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวหรือโอดครวญใดๆทั้งสิ้น
"มีฤทธิ์แค่นี้เองเรอะ....น่าเบื่อจริงๆ แน่จริงก็ลองมาหยุดฉันอีกทีซิ"และแล้วไคก็หันหลังกลับพร้อมกับหันมาเสยาะยิ้มใส่กิตราวกับว่าไม่มีอะไรจะมาหยุดเขาได้อีก
แต่ไม่ทันที่ไคจะได้เดินไปไกลกว่านี้มือข้างหนึ่งของจีฟ่าก็มาจับขาของเขาไว้แน่น
"ม...ไม่มีวันซะหรอก"เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับเลือดที่กระเซ็นออกจากปากของเธอและไหลไม่หยุดหย่อน
แม้ว่าจีฟ่าจะพยายามแต่แรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเธอดูราวกับไม่มีประโยชน์เสียเลยที่จะหยุดยั้ง
ฉับ....บ ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรทั้งสิ้นมือของจีฟ่าที่จับไคไว้ก็ถูกตัดขาดกระเด็นในพริบตา ความเจ็บปวดกระตุ้นเธอให้ร้องลั่น กิตที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งขบฟันจนเลือดไหลออกจากริมฝีปากพร้อมกับมือของเขาที่กำแน่นจนเลือดไหลโชกเช่นเดียวกัน
"ถ้าอยากถูกทำลายมากนัก ก็หายไปซะ"ไคตะโกนขึ้นพร้อมกับยกหอกของเขาฟันเข้าไปที่คอของจีฟ่า ในพริบตาก่อนที่คมหอกจะถึงคอของเธอ เด็กสาวหลับตาลงราวกับกำลังสวดวิงวอนถึงอะไรบางสิ่งเป็นครั้งสุดท้าย
"ถ้าเกิดใหม่ได้....ขอให้หนูได้เจอกับมาสเตอร์อีกครั้ง....ซักครั้งก็ยังดี"คำพูดของเธอพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาและรอยยิ้มแห้งๆที่เปื้อนคราบเลือดของเธอก็ปรากฏขึ้นเป้นครั้งสุดท้ายก่อนที่ศีรษะของเด็กสาวจะหลุดออกจากบ่าและสลายหายไปเป็นเศษละอองสีเงินที่ล่องลอยไปในอากาศ..............
"เหอะ....มันก็แค่นี่แหละ โปรแกรมอย่างแกมันจะไปมีอารมณ์ความรู้สึกเหมือนมนุษย์ได้ยังไง"ตอนนี้ไคหันกลับมามองกิตที่ยังคงมองละอองสีเงินนั่นปลิวไปตามสายลมและเศษละอองส่วนหนึ่งก็ลอยมาตรงหน้าเขา มือที่เปื้อนเลือดกำเศษละอองนั่นไว้แน่นกับมือ
"ต่อไปก็ตาแกแล้ว...กิต ทีนี้แกจะทำยังไงล่ะ รึว่าจะอ้อนวอนต่อพระเจ้าแบบที่เจ้าโปรแกรมสวะนั่นทำ"ไคพูดเย้ยใส่กิตและดูถูกจีฟ่าที่บัดนี้กลายเป็นละอองปลิวว่อนไปในอากาศต่อหน้ากิตอย่างสะใจ
"ได้เวลาที่แกจะตายไปให้พ้นๆซะที....."ไคพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหากิตอย่างช้าๆโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิ้น
แต่ในมุมหนึ่งของห้องภายใต้เศษหินที่ถล่มลงมาบังบริเวณนั้นไว้ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังจะรู้สึกตัวขึ้นหลังจากหลับมาได้ระยะหนึ่ง เมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัวสิ่งที่เธอเห็นเมื่อลุกขึ้นยืนคือภาพของชายที่ถือหอกยาวกำลังเงื้อมือขึ้นเพื่อที่จะสังหารคนที่เธอรู้จัก........
"ตายซะ....."ไคพูดด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียม และตวัดหอกขึ้นเพื่อที่จะฆ่าเขาให้ตายในทีเดียว
เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อสิ่งที่หอกพุ่งเข้าทิ่มแทงไม่ใช่กิตแต่กลับเป็นมิฟูที่วิ่งเข้ามารับหอกของไคก่อนที่มันจะไปถึงเป้าหมายที่แท้จริง
เสียงเลือดที่หยดลงมาจากปากแผลหลังจากที่ไคดึงหอกของเขากลับและร่างของหญิงสาวที่ร่วงลงมากองบนตักของกิตมือทั้งสองข้างของเขาเปื้อนเลือดของมิฟูที่ไหลออกมาไม่หยุดไม่ว่าจะห้ามยังไงก็ตาม
"มิฟู...ทำไมเธอทำแบบนี้"กิตพยายามที่จะเรียกให้มิฟูที่ตอนนี้สติเริ่มเลือนลางแล้วพูดกับเขา
"ดีจัง....ที่เธอไม่เป็นอะไร"มิฟูยกมือของเธอขึ้นมาลูบแก้มของเขาเบาๆราวกับจะปลอบเขาไม่ให้เสียใจ แต่มือของเธอเริ่มเย็นลงเรื่อยๆริมฝีปากขาดซีดเสียงที่ออกจากปากของเธอแผ่วเบาจนแทบจะกลายเป็นลมหายใจ
"เธอต้องมีชีวิตต่อไปให้ได้นะ....อยู่ต่อไป....เพื่อฉัน ได้ไหม"คำพูดของมิฟูยิ่งแผ่วเบาลงอีก
"จะบ้ารึไง! ถ้าฉันอยู่เธอก็ต้องอยู่กับฉันด้วยนะ ได้ยินไหม ตอบฉันสิ! มิฟู"กิตตะโกนขึ้นราวกับไม่อยากให้สิ่งที่เขาคิดเกิดขึ้น
มิฟูหันมองกิตเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับยิ้มให้เขาเหมือนเป็นการสั่งลาครั้งสุดท้าย มือของมิฟูที่อยู่บนหน้าของเขาเลื่อนตกลงข้างตัวเธอ ตอนนี้เวลาเสี้ยวนาทีดูยาวนานนับปีราวกับกำลังย้ำความเจ็บปวดให้กับใจของกิตอย่างหาที่สุดไม่เขากอดมิฟูเอาไว้เหมือนกับจะไม่ให้เธอหนีไปไหนแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย
ร่างของมิฟูเริ่มเย็นลงเรื่อยๆอย่างควบคุมไม่ได้อีกแล้ว ร่างของเธอเริ่มเลือนหายไปอย่างช้าๆและชีพจรของเธอที่หยุดเต้นลงพร้อมกับสลายหายไปต่อหน้าต่อตาของกิตโดยที่เขาไม่สามารถจะทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย.....................
จบSource Code บรรทัดที่ 12 : Good Night Sweet Heart
Fiction