Shamanic Alchemist (แฟนฟิคยำสองเรื่อง ^ ^)
ภายหลังจากการแข่งขันShaman Fight จบลงมาได้ 1 เดือนมาแล้ว ทุกๆ คนก็กลับไปมีชีวิตกันอย่างปกติ แต่ว่า....มันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ น่ะหรือ......
ณ บ้านของโย เช้าวันหนึ่งที่อากาศแสนจะแจ่มใส
“โครม!!! แอ๊ฟ!!!! เพล้ง!!!” พวกโยโดนเซงกิและโกกิถีบตกลงมาจากชั้นสองอีกแล้ว สาเหตุเดิมๆ ซึ่งก็คือ....นอนตื่นสายนั่นเอง
หลังจากโดนถีบตกลงสระน้ำจนตาสว่างไปตามๆ กันแล้ว พวกโย อันได้แก่ โย เร็น มันตะ โฮโรโฮโร ก็ลงมายังห้องครัวเพื่อเตรียมกินข้าวเช้า ฮาโอนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมด้วยแอนนา โดยมีทามาโอะและริวเป็นพ่อครัวแม่ครัว ทำอาหารให้พวกเขา โยชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของฝาแฝดผู้พี่มีสีหน้าเครียดขรึม ผิดไปจากเดิม โยนั่งลงข้างๆ ฮาโอก่อนถามว่า
“เป็นอะไรไปเหรอ ฮาโอ ท้องผูกงั้นเหรอ” เขาถาม
ฮาโอชะงักเล็กน้อยก่อนบอกปัดไปว่า
“เปล่า ไม่มีอะไร ไม่เกี่ยวกับนายหรอก”
แอนนาวางถ้วยชาลงเบาๆ ก่อนพูดว่า
“ถ้าหากว่าคนๆ นั้นต้องการพบนาย เขาก็คงจะมาหานายเองนั่นแหล่ะ ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานนี้แล้วล่ะ ที่นายจะได้เจอกับเขาน่ะ”
ฮาโอแค่นเสียงหัวเราะ
“คิดอย่างนั้นเหรอ เขาเกลียดฉันจะตายไป คงไม่มีทางหรอก....ไม่มีทาง” ฮาโอลดเสียงลงจนแทบจะเป็นกระซิบ พวกโยชะงักมองหน้ากัน พวกเขาสาบานได้ว่าตาไม่ฝาด พวกเขาเห็นหยาดน้ำใสในดวงตาของฮาโอ แต่ก็เพียงชั่วแว่บก่อนมันจะหายไป ฮาโอปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ ก่อนพูดว่า
“ฉันไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นหรอก ไร้สาระ”
แม้จะพูดอย่างนั้นก็ตาม แต่โยก็สัมผัสได้ถึงความว้าวุ่นใจของฮาโอได้ ใครกันนะที่ทำให้ฮาโอว้าวุ่นใจแบบนี้ พวกเขาได้แต่มองหน้ากัน และคาดเดากันไปต่างๆ นานา ฮาโอชะงักเมื่ออ่านใจทุกๆ คน เขาดุว่า
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉันนะ น่ารำคาญ!!!” แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที
“อ๊ะ อ้าว”
แอนนาถอนหายใจ
“ถ้าหากว่า....คนๆ นั้นยอมมาล่ะก็....คงจะดีสินะ” เธอคิดในใจ
ขณะเดียวกัน ในดินแดนอันไกลโพ้น ในเมืองแห่งหนึ่ง ถูกพลังอำนาจลึกลับทำลายล้างเมืองนั้นจนราบเป็นหน้ากลอง ซากตึกปรักหักพัง ผู้คนไร้ที่อยู่อาศัย หลายต่อหลายคนต้องจบชีวิตลงใต้ซากตึกปรักหักพังนั้น ทหารกลุ่มหนึ่งถูกระดมกำลังกันเข้ามาช่วยเหลือผู้รอดชีวิต รวมไปถึงสืบหาสาเหตุของการพังพินาศของดินแดนแห่งนี้อย่างรีบด่วน
“วิ้ง!!!” แสงสีทองอาบร่างของผู้บาดเจ็บ ก่อนค่อยๆ จางหายไป บาดแผลที่อยู่ตามตัวของผู้บาดเจ็บก็หายไปด้วย
“เอาล่ะ คนต่อไป” ทหารนำผู้บาดเจ็บรายอื่นๆ มา
ขณะเดียวกัน ภายในตัวเมือง มีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่ง กำลังซ่อมแซมอาคารบ้านเรือนที่เสียหายอยู่
“แปะ....” เด็กหนุ่มผมทอง ในชุดดำเสื้อคลุมแดงประกบมือของตัวเองเข้าด้วยกัน ก่อนวางทาบบนพื้น
“พรึ่บ!!!” ตึกนั้นค่อยๆ กลับคืนเป็นรูปร่างขึ้นมา
“พี่ครับ” ชุดเกราะยักษ์เดินเข้ามาหาเขา เสียงที่ดังจากชุดเกราะนั้นเป็นเสียงที่ก้องสะท้อนไปมา ราวกับภายในเกราะนั้น....ว่างเปล่า
“ว่าไง อัล ทางโน้นเสร็จแล้วเหรอ”
ชุดเกราะยักษ์ที่เด็กหนุ่มเรียกพยักหน้า
“เกือบเสร็จแล้วล่ะครับ ผู้พันอาร์มสตรองกำลังซ่อมแซมอยู่ ทางด้านพี่เป็นไงบ้างล่ะครับ”
“เสร็จแล้วล่ะ ว่าแต่ว่า....อะไรกันนะที่ทำลายเมืองนี้ทั้งเมืองราบเป็นหน้ากลองแบบนี้น่ะ น่าสงสัยจัง” เด็กชายคนนั้นพึมพำ
“เอ็ดเวิร์ดคุง” ทหารคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่มาก เขาถอดเสื้ออวดมัดกล้ามที่เป็นมัดๆ เขาสวมสนับมือซึ่งมีวงแหวนเขียนอยู่ด้วย
“ผู้พันเรียกเธอแน่ะ คงอยากจะรู้รายงานเพิ่มเติม แล้วก็ความเห็นจากเธอด้วยนะ”
“เข้าใจแล้วครับ ผู้พันอาร์มสตรอง” เด็กหนุ่มที่ชื่อเอ็ดเวิร์ดพยักหน้า ก่อนมองซากปรักหักพังของตัวเมืองด้วยสายตาเศร้าๆ
“ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้หรอก ต้องสืบหาสาเหตุเรื่องนี้ให้ได้เลย คอยดูนะ” เขาพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
ในห้องมืด เด็กสาวในชุดมิโกะนั่งจ้องมองลูกแก้ว ภายในลูกแก้วมีภาพของเด็กหนุ่มชื่อเอ็ดเวิร์ดและเพื่อนพ้องของเขาอยู่ภายใน
“เริ่มจนได้สินะ” เด็กสาวพึมพำเบาๆ เธอขยับตัว เพียงเล็กน้อยก็ทำให้เกิดเสียงกระพรวนดัง
“นึกไม่ถึงเลยว่า...มันจะเร็วเพียงนี้ คงจะต้อง....ไปบอกให้พวกเขาได้รู้เรื่อง ก่อนที่....มันจะสายเกินไป” เด็กสาวคิดในใจก่อนลุกขึ้น แสงแดดที่สาดส่องเข้ามา ทำให้เห็นใบหน้าของเด็กสาวได้ชัดเจน เด็กสาวผู้นี้มีผมสีน้ำตาลอ่อน ยาวจนเกือบถึงกลางหลัง ใบหน้าของเธอเยือกเย็น เฉยชา ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ผิวขาวราวกับหยาดหิมะ เด็กสาวค่อยๆ เดินออกจากห้องไป
Fiction