- Subaru No Ken หมัดเทพเจ้าดาวลูกไก่ -EP7
ทาคุมิและลุงเอี๊ยดเสียท่าให้พวกกองโจร สถานการณ์ตกเป็นรอง ในขณะที่จิโยะจังและยาคุโมะเข้ามาขวางลูกน้องโจร กำลังจะถูกทำร้าย ทันใดนั้น ชายในชุดผ้าคลุมก็โผล่ออกมา เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อ โปรดติดตาม
บทที่ 7 หมัดเทพเจ้าดาวลูกไก่
ท่ามกลางแสงแดดอันแรงกล้า บรรยากาศภายในหมู่บ้านที่ตึงเครียด ค่อยๆ คลายลง หญิงสาวค่อยๆ อุ้มเด็กหญิงตัวเล็กออกมาจากกลางสมรภูมิ
เหล่าผู้รอดชีวิตพากันพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เหมือนมีแสงแห่งความหวังฉายมายังหมู่บ้านแห่งนี้อีกครั้ง
แต่ก็ไม่มีใครเหลียวแลลุงเอี๊ยดเลย.......
หัวหน้าโจรค่อยๆลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เดินออกมาท่ามกลางความตื่นตระหนกของลูกน้องนับร้อย
พลางก้มลงไปเอาผ้าคลุม คลุมศพของลูกน้อง
"นังแนนซี่ของพวกเรามันไปสบายแล้วสินะ ข้าเสียใจจริงๆ"
"คนที่คร่าชีวิตผู้อื่นเป็นผักปลาอย่างแกรู้จักคำว่าเสียใจด้วยเหรอ"
"หึหึ แกจะไปรู้อะไร พวกข้าหน่ะ ล้วนเป็นเหมือนกับพี่น้องกัน แกเป็นคนนอก จะไปรู้ถึงความเสียใจของข้าได้รึ"
"พวกแกมันก็แค่พวกที่คอยเอาเปรียบคนอื่นไม่ใช่หรือ"
"หึหึ ช่างพูดเหลือเกินนะ ข้า คราวน์เซอร์คนนี้ จะตอบแทนแกให้สาสม"
หัวหน้าโจรกระโดดขึ้นมาเหนือหัวของอามาคุสะอย่างรวดเร็วในชั่วพริบตา
"Kaiser Dual Sobat"
อามาคุสะยกแขนขึ้นมากันไว้ แต่ก็กระเด็นออกไปทั้งๆ ที่ยังกันอยู่
หัวหน้าโจรเงื้อมือทั้งสองข้างไปด้านหลัง ในขณะที่มือทั้งสองข้างฟาดกลับมายังด้านหน้า เกิดเป็นคลื่นออกมา
"Kaiser Wave "
คลื่นพลังรุนแรงพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง ไปยังอามาคุสะ
แต่แล้ว คลื่นพลังกลับเคลื่อนผ่านร่างของอามาคุสะไป
"หา มันหลบได้ยัง อุ๊ก..."
ความรู้สึกเหมือนถูกกระทบโดยหมัดหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าท้องของคราวน์เซอร์ แต่กว่าจะรู้ตัวคราวน์เซอร์ก็กระเด็นออกไป
"แค่ก...แก หนอย Kaiser Wave !! "
คลื่นพลังกลับเคลื่อนผ่านร่างของอามาคุสะไปอีก เหมือนกับว่าร่างของอามาคุสะนั้นเป็นอากาศธาตุ
"แกใช้วิชาอะไรกันแน่" ทั้งๆ ที่วิชาของเรามีความเร็วเท่าเสียงเนี่ยนะ
อามาคุสะไม่พูดอะไร ก้าวเดินเข้าไปหาหัวหน้าโจรช้าๆ
"หึหึ ข้านึกอะไรดีๆ ออกแล้ว"
คราวน์เซอร์หันหน้าไปทางชาวบ้านที่บาดเจ็บอยู่
"ดูซิว่า คราวนี้แกจะหลบได้ไหม Kaiser Wave !!"
คลื่นพลังพุ่งไปยังชาวบ้านที่บาดเจ็บอยู่ ทันใดนั้น
"ตูม !!"อามาคุสะเอาร่างเข้ามาบังไว้ ร่างกายเขากำลังถูกแผดเผา โดยความร้อนของคลื่นพลังนั้น
ชาวบ้านที่เกือบจะถูกลูกหลงตกใจ
"ท่าน เป็นยังไงบ้าง"
.."หึหึ .....ก็ร้อนนะสิ ถามได้ เอาน้ำมาหน่อย"
ชาวบ้านช่วยกันเอาน้ำมาดับไฟที่ไหม้เสื้อผ้าอยู่
"ฟู่ว์...ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะตายซะแล้ว - -" แต่ เล่นซะเสื้อตัวโปรดข้าไหม้เลยรึ อภัยให้ไม่ได้"
"ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาห์ "
กล้ามเนื้อของชายหนุ่มค่อยๆ ขยายขึ้น จนเสื้อที่ขาดวิ่นนั้นฉีกกระจุยออกจากกัน บนหน้าอกของอามาคุสะ
ปรากฎแผลเป็น 7 แผลเด่นเหนือบาดแผลอื่นๆ ที่ปรากฎบนร่างกาย
"แกเองสินะ ชายผู้มีแผลเป็นบนหน้าอก 7 แผล มิน่า วิชาธรรมดาไม่สามารถเอาชนะแกได้"
"ความผิดของแกและลูกน้องแกมันมากมายเหลือเกินแล้ว หากสวรรค์ไม่ลงโทษแก ข้าจะสำเร็จโทษแกเอง"
"หึหึ งั้นข้าคงต้องเอาจริงบ้างแล้ว" คราวน์เซอร์รวบรวมพลังไว้ที่ผ่ามือทั้งสองข้าง วาดมือไปด้านหลัง แล้ว'แอ่น' แบบการ์ตูนเรื่องหนึ่ง
"ไฟนอล Kaiser Wave " คลื่นพลังขนาดใหญ่พุ่งเข้ามาทางชาวบ้านอีกรอบ
"ฮ่าๆๆ ดูซิว่าแกจะปล่อยให้ชาวบ้านตายหรือว่าจะยอมตายเอง"
"แต่ข้ามีอีกทางเลือกนึงว่ะ" อามาคุสะพุ่งเข้ามาขวางลูกพลังไว้ ง้างหมัดขึ้นเหนือหัว
"ฮ่าห์ !!!! "
"เพลงหมัดลูกเจี๊ยบจิกข้าวเปลือก"
[เพลงหมัดลูกเจี๊ยบจิกข้าวเปลือก เป็นการรวบรวมพลัง สมาธิ ความเร็วไว้ที่หมัด แล้วปล่อยหมัดไปยังพื้นดิน ทำให้เปลือกโลกสั่นสะเทือน เป็นการทำให้กระแสอากาศเหนือ
พื้นโลกเกิดการสั่นไหวอย่างรวดเร็วไหลไปตามแรงของหมัด ก่อให้เกิดแรงดูดมหาศาล สูญญากาศไหลลงไปตามพื้นดิน เปรียบเหมือนลูกเจี๊ยบที่จิกข้าวเปลือกไปเต็มแรง
ทำให้เมล็ดข้าวเปลือกยุบลงไในพื้นดิน]
คลื่นพลังค่อยๆ ไหลหายไปยังรอยแยกของพื้นที่อามาคุสะชกลงไป
"หา เป็นไปไม่ได้"
"ไม้ตายของเจ้านี้รุนแรงก็จริง แต่ถ้าโจมตีไม่ถูกมันก็เป็นแค่กระบวนท่าที่ไร้ค่าเท่านั้น"
"ไม่จริง ไม่.."
"เจ้าต้องชดใช้แด่ความสูญเสียของชาวบ้าน น้ำตาของสาวน้อย [ตอนไหนฟระ]และชดใช้เสื้อของข้า จงรับเอาหมัดนี้ไปซะ "
อามาคุสะ เคนชิโร่ ใช้กระบวนท่าร่นระยะเข้าประชิดตัวของหัวหน้าโจร จากนั้น
"โอร่า โอร่า โอร่า โอร่า โอร่า วัชช่าห์!!"
ร่างของคราวน์เซอร์ถูกหมัดนับไม่ถ้วนประเคนใส่จนลอยคว้างกลางอากาศ
"ร้อยหมัดดาวลูกไก่"
[ร้อยหมัดดาวลูกไก่ เป็นวิชาที่ถูกพัฒนามาจาก ร้อยหมัดดาวเหนือ เป็นการใส่จิตวิญญาณอันมุ่งมั่นและแรงกล้าไว้ที่หมัดแต่ละหมัด มีอาณุภาพเท่าหมัด 100 หมัด
และ จะปล่อยหมัดออกไปจนครบ 99 หมัด และหมัดสุดท้ายจะเป็นการอัดลมปราณเข้าไปยังสมองของศัตรูโดยตรง]
ร่างของคราวน์เซอร์กระเด็นออกไป แต่ตั้งหลักยืนไว้ได้
"หึหึ ท่าไม้ตายแกไม่เห็นจะเท่าไหร่เลยนี่หว่า"
"แกน่ะ มันตายไปแล้ว"
อามาคุสะ หันหลังเดินไปทางชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บ
"ว่าไงนะ อ๊าก ... วิ๊งๆๆ "
"ตูม !!!" ร่างของคราวน์เซอร์ระเบิดออกเป็นจุล
"หัวหน้าตายแล้ว พวกเรา หนีก่อน"เหล่าลูกสมุนโจรที่บัดนี้ไร้ผู้นำ แตกฮือดังฝูงชนที่ฟังคอนเสิร์ตแล้วมีวัยรุ่นตีกัน เหล่าโจรต่างหนีออกไปจากเมืองจนหมด
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ พวกเราปลอดภัยแล้ว"ชาวบ้านต่างตะโกนอย่างดีใจ ที่พวกโจรพ่ายแพ้กลับไป
"พวกเจ้ายังเร็วไปนะที่จะดีใจไป"อามาคุสะพูดขึ้น
"ตอนนี้เราต้องแข่งกับเวลาแล้ว รีบพาคนไปรักษากันเร็วเข้า"
ชาวบ้านช่วยกันเอาเปลหามผู้ที่บาดเจ็บไปยังหน่วยพยาบาลในหมู่บ้าน
ขณะที่ชาวบ้านกำลังจะเข้ามาพยุงลุงเอี๊ยดไปพยาบาล
"เดี๋ยว .. ช้าก่อน" อามาคุสะหยุดไว้
"เอ่อ ช่วยหาอะไรให้ทานหน่อยได้ไหมครับ หิวจะตายอยู่แล้ว - -" "
ชาวบ้านต่างยืนหัวเราะกับท่าทีของเขา ที่ไม่หลงเหลือความน่าเกรงขามเลย
ไดทรอมเบ้เอาปากกระชากคอเสื้อของลุงเอี๊ยดลอยขึ้นมาพาดหลังของตน แต่ด้วยความเป็นอุบัติเหตุ
ลุงเอี๊ยดเอาหลังลงกระแทกกับอาน [DaiTrombe Back Breaker]
ลุงเอี๊ยดสลบไปเพราะถูกท่าไม้ตายอย่างกระทันหัน.....
ทาคุมิหลังจากที่ชาวบ้านช่วยแก้โซ่ออกก็ยังไม่ได้สติ ชาวบ้านก็เลยช่วยหามไป
ส่วนชาวบ้านที่ไม่บาดเจ็บรีบนำข่าวไปบอกพวกผู้หญิงที่หลบอยู่ในที่ซ่อนว่าปลอดภัยแล้ว
เมื่ออาโอบะและยูเฟียได้ทราบเลยพาพวกชาวบ้านไปช่วยกันพยาบาลคนเจ็บในหมู่บ้าน
โดยให้คุณหมอแซนร็อค เป็นผู้ควบคุมการพยาบาล
"ว่าแต่มีใครเห็นพี่ทาคุมิบ้างคะ"
ตัวประกอบคนหนึ่งจึงบอกไปว่า ท่านทาคุมิกับผู้ชายที่ขี่ม้าได้รับการดูแลอยู่ ยูเฟียได้ยินดังนั้น
จึงรีบเดินทางไปไปยังหน่วยแพทย์
ระหว่างทาง อามาคุสะที่กำลังนั่งทานข้าวที่ชาวบ้านหามาให้อย่างสบายใจ ยูเฟียก็มาเจอกับอามาคุสะดดยบังเอิญ
"นี่ นายออกมาจากคุกได้ยังไงกัน"
"...."
"นี่ ถามแล้วก็ไม่ยอมตอบอีก"
เคนชิโร่ทำมือให้ยูเฟียหยุดพูดไว้ก่อน ชี้มือไปที่ชามข้าว แล้วก็นั่งกินต่อ
อีกสักพัก จึงกินหมด หลังจากนั้นอามาคุสะ เคนชิโร่ก็พูดประโยคแรกหลังกินข้าวออกมา
"ขอเติมข้าวหน่อยครับ"
ยูเฟียเริ่มหมดความอดทน จึงบอกอาโอบะให้รีบเดินทางไปยังหน่วยแพทย์ของหมู่บ้านก่อน เดี๋ยวตนจะตามไป
"ครับ พี่ยูเฟีย"
"ดูแลพี่ทาคุมิให้ดีล่ะ แล้วบอกหมอแซนร็อคให้ช่วยดูด้วย ว่าอย่าให้นอนดึก "
"ครับ"
ยูเฟียหลังจากบอกอาโอบะเสร็จก็กลับมาสอบสวนลุงเคนต่อ
"นี่นายจะบอกมาได้รึยัง ว่านายออกมาจากคุกได้ยังไง"
อามาคุสะหลังกินเสร็จก็วางตะเกียบ แล้วก็หันหน้ามาทางยูเฟีย แล้วก็ชูนิ้วชี้ขึ้นไปยังเบื้องบน
"คุณยายเคยพูดไว้ว่า แต่ละมื้อมีเพียงครั้งเดียวในชีวิต ดังนั้นจงให้ความสำคัญในทุกๆ มื้อ"
ยูเฟียคิดว่าไอ้หมอนี่มันต้องไม่เต็มเต็งแน่นอน เลยเดินหนีไปแบบหวาดๆ - -"
สักพักนึกขึ้นได้ ยูเฟียเดินกลับไปยังที่หลบภัยเพราะลืมไปว่าเทนมะจังยังนอนหลับอยู่ เพราะร้องไห้มากเกินไป
[ที่หลับไปเพราะโดนยูเฟียผัวะเข้าให้ เพราะหนวกหู - -"]
พอเดินกลับไปก็เห็นเทนมะเดินสวนกลับมาพอดี
"อ้าว เทนมะจัง ตื่นแล้วเหรอ"
"อืม เพิ่งตื่นเมื่อกี้อ่ะ แต่ไม่รู้ทำไมหลับไป สงสัยติดมาจากยาคุโมะแน่เลย"
"อ้าว เหรอ - - งั้นก็กลับกันดีกว่านะ"
"อืม"
ระหว่างยูเฟียที่หันหลังกลับ ก็ได้ยินเสียงร้องของเทนมะ
"ช่วยด้วย !!" แล้วเทนมะก็สลบไป
เทนมะถูกเชือกประหลาดมัดลอยอยู่บนบอลลูนรูปแมว
"นั่นใครหน่ะ" ยูเฟียพูดขึ้น
แล้วก็มีคนสองคนเสนอหน้าออกมา
..."ถ้าอยากรู้เรื่องราวให้กระจ่าง"
..."เราก็พร้อมที่จะแถลงไข"
"เพื่อปกป้องไม่ให้โลกถูกทำลาย"
"เพื่อปกป้องสันติภาพของโลก"
"เผยความชั่วแห่งสัจธรรมและความรัก"
"ตัวโกงผู้แสนน่ารักและทรงเสน่ห์"
"มูซาชิ"
"โคจิโร่"
.
.
"เราสองคนแก๊ง Rocket แห่งจักรวาล"
"White Hole พรุ่งนี้ที่สดใสรอเราอยู่"
"และชั้นก็ เนี๊ยส ไง"
-o-" [อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย วันนี้]
"พวกแกปล่อยเทนมะจังเดี๋ยวนี้นะ"
"ใครจะปล่อยให้โง่กันล่ะแม่คุณ"
"มูซาชิ ถึงแม้ว่าเราจะจับปิกาจูไม่ได้ แต่ฉันว่าจับตัวนี้ไปแก้ขัดก่อนล่ะกัน"
"เรารีบเอาโปเกม่อนพันธุ์ใหม่นี้ไปให้ Boss กันเถอะ เมี๊ยว"
"พวกแกปล่อยเทนมะจังเดี๋ยวนี้นะ" ยูเฟียพยายามวิ่งตาม แต่บอลลูนของแก๊ง Rocket ก็ลอยห่างออกไป
"หุหุ เดี๋ยว Boss ต้องขึ้นเงินเดือนกับโบนัสให้พวกเราแน่เลย"
"แล้วเนี๊ยสจะได้เอาไปซื้ออาวุธใหม่ๆ มาจัดการกับปิกาจูนะเมี๊ยว"
"ฮ่าๆๆ"แก๊งซ้ำซากต่างหัวเราะประสานเสียงกับความสำเร็จของตน
"ใครก็ได้ ช่วยเทนมะจังด้วย"
"Sagitta Magica Convergentia Fulguralis
กระสุนเวทย์ ศรสายฟ้ารวมศุนย์ !!"
เด็กชายตัวน้อยที่เธอเคยเจอเมื่อวันก่อนชูไม้เท้าขึ้นไปบนฟ้า ทันใดนั้น กระสุนแสงก็พุ่งตรงไปยังบอลลูนของพวกแก๊ง Rocket
"ตูม!!"
"แย่แล้วล่ะเหมียว ไฟฟ้ามันช๊อตเครื่องยนต์จนควบคุมไม่ได้แล้ว"
"แย่แล้วววว..."
บอลลูนเกิดการระเบิดอย่างแรง
"บรึ้ม!!"
ทำให้กระเช้าบอลลูนกระเด็นหายไปจากท้องฟ้า
"ลางไม่ดีอีกแล้ว"
.
.
.
" - -" นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย..." ยูเฟียคิดในใจ
"นี่เจ้าหนู แกทำอะไรลงไป"
ยูเฟียกระชากคอเสื้อครูตัวจ้อยขึ้นมา
"ฮือ ๆ ขอโทษคร้าบ T_T "
"ตายแล้ว แล้วเทนมะจังจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย...ต้องไปบอกให้ทุกคนรู้ก่อนแล้ว"
.
.
.
ยูเฟียรีบเดินทางมายังหย่วยพยาบาลทันที
"ทุกคน แย่แล้ว เทนมะจังถูกจับตัวไปแล้ว"
"หา ว่าไงนะ"ชายใส่แว่นดำไว้หนวดตะโกนขึ้นมาอย่างร้อนรน ก่อนที่จะควบมอเตอร์ไซด์ออกไปในทันที
"บรื้น...."
"น้องยูเฟีย แล้วใครเป็นคนจับเทมะจังไปล่ะ"ทาคุมิเอ่ยถาม หลังจากฟื้นเพราะหมอแซนร็อคเย็บแผลโดยไม่วางยาชา เพราะนึกว่ายาสลบยังไม่หมดฤทธิ์
"ไม่รู้ะเหมือนกัน แต่เป็นพวกที่คนแปลกๆ ที่ขึ้นบอลลูนรูปแมวมาค่ะ"
"เดี๋ยวพี่จะให้ชาวบ้านช่วยกันออกค้นหา แต่ว่าพวกมันจับเทนมะไปไว้ที่ไหนกันล่ะ"
"เอ่อ คือ พวกมันหนีกันไปเร็วมาก เลยไม่ทันตามเจ้าค่ะ - -" ยูเฟียไม่กล้าบอกว่าเป็นเพราะไอ้หนูเนกิเป็นคนทำให้หนีไปได้
"ว่าแต่อย่าเพิ่งบอกให้ยาคุโมะรู้เรื่องนี้นะ"
"เพล้ง !!"เสียงขวดแอลกอฮอล์ลตกลงไปที่พื้น
"พี่คะ" ยาคุโมะรีบวิ่งออกไปยังหลังหน่วยพยาบาล
ยูเฟียรีบวิ่งตามออกไป
"ยาคุโมะจัง อย่าเพิ่งเสียใจไปนะ"
"ค่ะ "สาวน้อยพยายามกลั้นน้ำตาไว้
"เดี๋ยวพี่ข้าจะส่งคนไปช่วยตาหาด้วย ไม่ต้องห่วงนะ"
"แล้วจะไปตามหาพี่เค้าที่ไหนล่ะคะ ยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไงเลย"
ยูเฟียย้อนกลับมาคิด ว่า ไอ้ฮาริมะ มันจะขี่มอเตอร์ไซด์ไปที่ไหนของมัน - -
ยาคุโมะยังนั่งเสียใจเรื่องพี่สาวตนถูกลักพาตัวไปอยู่
"พี่ของเธอต้องปลอดภัยแน่นอน เดี๋ยวเธอไปพักผ่อนก่อนดีกว่านะ"
"ไม่ค่ะ หนูจะไปตามหาพี่" ยาคุโมะลุกขึ้น
"แล้วเธอรู้เหรอว่าจะไปตามหาพี่ของเธอได้ที่ไหน"
"ข้ารู้ว่าพวกมันไปที่ไหน"
อามาคุสะ เคนชิโร่ เดินเข้ามาโดยถือชามข้าวที่เติมข้าวเป็นรอบที่ 3
--------------------------------------------------------------------------
/me ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านนะครับ
/me เดี๋ยวต้องไปหาเรื่องอื่นมายำอีก เหอๆ
Fiction