- Subaru No Ken หมัดเทพเจ้าดาวลูกไก่ -EP8
ผู้รุกรานถูกขับไล่ไปโดยชายผู้มีแผลบนหน้าอก 7 แผล แต่กระนั้นเทนมะจังก็ถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นโปเกม่อนเลยถูกจับตัวไป แล้วจะช่วยยังไงล่ะเนี่ย ติดตามต่อได้เลยครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 8 Neo Tokyo
อามาคุสะ เคนชิโร่ ค่อยๆ เดินเข้ามา
"เคนชิโร่ ท่านรู้เหรอว่าพวกมันพาเทนมะจังไปที่ไหน"
"พวกมันคือแก๊ง Rocket ในสมัยก่อนสงคราม สิ่งมีชีวิตเคยอยู่กันอย่างสมบูรณ์ พวกมันเป็นกลุ่มที่คอยรวบรวมสิ่งมีชีวิตประหลาดเพื่อนำไปค้นคว้า
ผลิตเป็นอาวุธชีวภาพที่แข็งแกร่งเพื่อใช้ในสงคราม"
"ข้าเคยได้ยินที่พี่ทาคุมิเล่าให้ฟัง ว่าตอนท่านพี่เด็กๆ ก่อนที่สงครามจะเกิดขึ้น บริษัทที่เป็นมหาอำนาจในการผลิตอาวุธชีวภาพนี่มันคือบริษัม Umbrella ไม่ใช่เหรอ"ยูเฟียเอ่ยขึ้น
"เจ้าเข้าใจถูกส่วนหนึ่ง ที่ว่า Umbrella เป็นมหาอำนาจทางด้านนี้ แต่ก้เหมือนกับเหรียญที่มี 2 ด้านนั่นแหละ คิดหรือว่าจะยอมให้บริษัทนี้เป็นผู้นำเพียงรายเดียว
ไม่มีการเข้ามามีส่วนแบ่งร่วม"
... "หรือว่า"
"หากเจ้าคิดถึงโปเกม่อน เจ้าจะคิดถึงสีอะไร"
"ปิกาจู.....สีเหลือง หรือว่าจะเป็น...."
"ใช่แล้ว มันคือ ผจก.หลินสุวรรณวงศ์ ที่มันเคยปลุกกระแสให้คนที่หลงเชื่อมันสวมเสื้อเหลืองคอยทำการก่อกวนความสงบและขัดขวางการคมนาคมในสมัยก่อน"
"แต่ว่า ผจก.หลินตายไปแล้วนี่"
.."ถ้าตายจริง ก็ต้องมีคนพบศพแล้วสิ"
"แต่เรื่องนี้มันผ่านไปตั้ง 20 กว่าปีหลังมหาสงครามนั้นแล้วนี่ ป่านนี้คงไม่มีอะไรเหลือแล้วมั้ง"
"ถ้าเจ้าจะคิดอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร - -
ข้าคงมีเบาะแสให้เจ้าเพียงแค่นี้" เคนชิโร่หันหลังเดินกลับไปยังทางที่เขามา
"เดี๋ยวก่อนค่ะ"ยาคุโมะดึงผ้าคลุมของเขาเอาไว้
"รบกวนช่วยบอกเรื่องที่ท่านรู้ให้หนูได้ฟังหน่อยเถอะค่ะ"
อามาคุสะนั่งลงบนม้านั่งหน้าบ้านหลังหนึ่ง
"สาวน้อย เจ้าอยากรู้เรื่องอะไรหรือ"
"ข้าอยากรู้ว่า พี่ของข้าอยู่ที่ไหน"
"เจ้าคิดว่าเจ้าตัวคนเดียวจะไปช่วยพี่เจ้าหรือ"
"..."ยาคุโมะเงียบไปครู่หนึ่ง
"ค่ะ หนูจะช่วยท่านพี่ แม้ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม หนูจะไป"
"ทุกสิ่งล้วนถูกสวรรค์ลิขิตเอาไว้แล้ว หากสิ่งที่เจ้ากำลังเผชิญอยู่เป็นสิ่งที่สวรรค์ลิขิตเอาไว้ เจ้าก็มิอาจหลีกหนีไปได้"
"ค่ะ"
"พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทางไปจากเมืองนี้ หากเจ้าคิดจะไปช่วยพี่เจ้า ข้าจะพาเจ้าไปพบกับคนที่จะช่วยให้เจ้าสมปรารนาได้"
อามาคุสะเดินจากไปพร้อมกับทิ้งชามข้าวไว้ให้ดูต่างหน้า
รุ่งเช้าขณะที่อามาคุสะกำลังลุกขึ้นจากที่นอน ได้ยินเสียงคนกำลังควบม้าออกไปจากเมือง
"ลุงเอี๊ยดเดินทางต่อแล้วเหรอเนี่ย ยังไม่พ้นวันก็หายซะแล้ว"
อามาคุสะเดินแบกสัมภาระไปที่หน้าเมือง โดยมีบรรดาชาวบ้านออกมาส่ง
"ท่านจอมยุทธ ท่านจะไปแล้วเหรอ นี่คือของฝากเล็กๆ น้อยๆ จากพวกเรา ได้โปรดรับไว้ด้วย"
ผู้เฒ่ายื่นถุงใส่อาหารที่เป็นผลิตผลของหมู่บ้านให้แก่เขา
"ขอบคุณมากนะครับ ยังไงถ้ามีโอกาส ผมจะกลับมากินข้าวฟรีที่นี่แน่นอนครับ"
อามาคุสะค่อยๆ เดินออกไปจากหมู่บ้าน
"เดี๋ยวก่อน" จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งรั้งเขาไว้
"ท่านอามาคุสะ ผู้สืบทอดเพลงหมัดดาวลูกไก่ ข้าต้องขอโทษด้วย ที่เสียมารยาทต่อท่านไว้มาก"
"[อ้าว รู้ตัวเหมือนกันนี่ เดี๋ยวต้องเอาคืน] เอ่อ คือ ข้า"
"ได้โปรดรับการขออภัยจากข้าด้วย" ทาคุมิคุกเข่าลง
"[อ้าว เวรและ มันดันชิงขอโทษไปก่อน แล้วจะเอามันคืนได้ไงล่ะเนี่ย - -"]เอ่อ ท่าน ลุกขึ้นก่อนเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ข้าไม่ถือสาอะไรหรอก T_T"
"ท่านช่างมีจิตใจที่กว้างขาวงเสียยิ่งนัก ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพครับ"
"[โห มันไล่เลย กะเอาของฝากเพิ่มอีกหน่อย]ไว้วันหลังข้าจะมาเยี่ยมพวกท่านใหม่ ลาก่อน [ตรูมาเอาคืนแน่ เล่นซ้อมตรูไม่ยั้ง แค่ข้าวมื้อเดียว - -]"
อามาคุสะค่อยๆ เดินออกไปจากหมู่บ้าน
"เดี๋ยวก่อน" จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งรั้งเขาไว้
"ลุงเห็นลุงเอี๊ยดไหมคะ" เด็กน้อยจิโยะเดินมาถามอามาคุสะ
"[ตรูไม่มีหลานเฟร้ย แล้วตรูก็ไม่ใช่ลุงด้วย - -]รู้สึกว่าท่านเอี๊ยดจะออกเดินทางไปแล้วนะหนูน้อย"
จิโยะเริ่มบีบน้ำตา
"ไหนลุงเอี๊ยดเขาบอกว่าจะดูแลหนูตลอดไปไง แง๊ๆ" จิโยะวิ่งหายกลับเข้าบ้านไป
"เห็นทีข้าจะต้องรีบไปแล้วล่ะ ลาก่อนทุกท่าน"ชาวบ้านโบกมืออำลาอามาคุสะ
อามาคุสะค่อยๆ เดินออกไปจากหมู่บ้าน
"เดี๋ยวก่อน" จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งรั้งเขาไว้ [แล้วจะได้ไปไหมเนี่ย]
"เดี๋ยวก่อนค่ะ หนูขอไปด้วย"ยาคุโมะพร้อมกับกระเป๋าเดินทางท่าทางจะหนักเอาการ
"เธอตัดสินใจแล้วสินะ"
"ค่ะ"
"งั้นเราเดินทางกันเถอะ "
.
.
.
.
ณ.อีกด้านหนึ่งของทะเลทรายที่อยู่ห่างไกลออกไป มีรถมินิ คันหนึ่งกำลังแล่นไปตามถนน
"นี่ บันจัง เมื่อไหร่จะถึงเสียทีเนี่ย ชั้นหิวจะตายอยู่แล้ว"
"เงียบไปเลยกินจิ เดี๋ยวก็ถีบตกรถซะนี่ ยิ่งร้อนๆ อยู่"
"บันจังใจร้าย บู่ๆๆ"
"เห็นเมืองข้างหน้าแล้ว เดี๋ยวเราแวะไปหาอะไรกินกัน"
"ว่าแต่ที่คุณเฮฟเค้ามีงานให้เราทำนี่ เขาบอกว่าให้มาสมทบกับทีมอื่นที่เมืองนี้เหรอบันจัง"
"นั่นสิ ว่าแต่จะเป็นพวกคาซึกิ หรือฮิมิโกะกันนะ อยากรู้จัง"
เมืองนี้ค่อนข้างจะมีสภาพสมบูรณ์ที่สุดเมืองหนึ่ง ที่ไม่ได้รับผลกระทบจากระเบิดในคราวนั้น ปัจจุบันเป็นศูนย์กลางความเจริญก้าวหน้ามากที่สุดแห่งหนึ่ง
"มหานคร Neo Tokyo"
มิโด้ บัน และ อามาโนะ กินจิ เดินเข้าไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งในตรอก99 3/4 นาม Akiba
"สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ ข้างบนยังไม่เสร็จยังขึ้นไปไม่ได้ค่ะ"
"นี่ บันชั้นหิวแล้วนะ"
"นี่ น้องสาว ขอไข่เจียว Moe สัก2จานซิจ๊ะ"
"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"สาวน้อยในชุด maid รับ Order แล้วเดินไปทางครัว
"นี่บัน กินเสร็จแล้วเราไปที่ไหนกันดีล่ะ"
"เฮฟบอกให้รออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวอีกทีมนึงเค้าจะเอารายละเอียดมาให้เราเอง"
สักพักสาวน้อยในชุด maid ก็เดินออกมา
"ไข่เจียว Moe 2 ที่ได้แล้วค่า รับน้ำอะไรดีคะ"
"เห็นหน้าหวานๆ ของน้องแล้วพี่รู้สึกเขินๆ ขอน้ำเปล่า 2 แก้วล่ะกัน"
"ค่ะ - -"[แหวะ]"
"บันจัง ว่าแต่ข้างบนเขามีอะไรกันเหรอ"
"เอาหูมา"บันซุบซิบอะไรบางอย่างกับกินจิ
"หา จริงเหรอ"
"เบาๆ สิ เดี๋ยวคนอ่านก็รู้หมดหรอก ให้เค้ามาดูเอง"
ขณะที่บันจังกำลังเอร็ดอร่อยกับไข่เจียวสุด Moe อยู่นั้น ก็มีคนเดินเข้าร้านมา
"พี่ครับ เดี๋ยวผมรอข้างนอกนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก อัล เข้ามาเถอะ"
"ผมไม่หิวหรอกครับ ตั้งแต่พี่ออกเดินทางจากเมืองมาเมื่อวานพี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยนะครับ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอานะครับ"
"งั้นก็ตามใจนายล่ะกัน"
"สวัสดีค่ะ เชิญนั่งก่อนนะคะ"
"ครับ "
"รับอะไรดีคะ"
"ครับ งั้นขอ..."
"นี่ บันจัง ใช่หมอนี่รึเปล่าที่จะมาร่วมงานกันเรา"
"ชั้นว่านะกินจิ น่าจะเป็นคนในชุดเกราะข้างนอกมากกว่านะ ชั้นได้กลิ่นของความตายมาจากคนๆนั้น"
สักพักอัลก็เดินเข้ามาในร้าน
"พี่ฮะ เดี๋ยวผม 'เมี๊ยว'"
"นี่ อัล เก็บแมวมาเลี้ยงอีกแล้วใช่ไหม พี่บกกี่ครั้งกี่หนแล้ว หา"
"เดี๋ยวผมขอไปเดินเล่นก่อนนะครับ แฮะๆ"
"เดี๋ยวสิ อัล อย่าเพิ่งไป"
เอ็ดดึงผ้าเตี่ยวของอัลเอาไว้ ทำให้ชุดเกราะท่อนบนหลุดออกมา
"กรี๊ด!!"Maid สาวน้อยกรี๊ดแล้วเป็นลมล้มลงไป
"อัล โทษที เดี๋ยวพี่ซ่อมให้"
ทันใดนั้น แมวที่อยู่ในชุดของอัลก็บินออกมา
"โอ้ย นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว มีวงเวทย์ในชุดเกราะด้วยเหรอเนี่ย พลังเวทย์หายเกือบหมด ซวยจริงๆ"
"กรี๊ด!! แมวพูดได้"ชายหนุ่มหัวแหลมสีทองกรี๊ดบ้าง
"อย่าตกใจไปสิกินจิ แค่แมวพูดได้"
"ชั้นไม่ใช่แมวนะ ชั้นชื่อแดเนียล เป็นผู้รับใช้ของยมฑูตเชียวนะ"
"ว่าแล้วเชียว ที่ได้กลิ่นแห่งความตายมาจากตัวแก ว่าแต่เจ้านายแกล่ะ"
"แย่แล้ว ป่านนี้โมโมะจะเป็นยังไงมั่งเนี่ย"
"ว่าแต่ทำไมแกถึงมาอยู่ในตัวน้องชายฉันได้ล่ะเนี่ย"เอ็ดเอ่ยถามแมวที่มีปีกเป็นค้างคาว
..."เมื่อวานนี้
ที่โซลโซไซตี้ ท่านโมโมะกำลังสู้กับฮอลโลว์อยู่ แล้วพอท่านโมโมะกำลังจะเอาชนะฮอลโลว์ตัวนั้น อยู่ดีๆ ก็มี Akuma
มาจากไหนก็ไม่รู้ จะเล่นงานทีเผลอ ข้าเลยเอาตัวบังไว้ แล้วก็กระเด็นตกมาที่เมืองๆนึงนี่แหละ แล้วข้าก็สลบไป รู้ตัวอีกทีก็ร้องได้แค่ เมี๊ยวๆ นี่แหละ"
"เดี๋ยวข้าคงต้องขอตัวก่อนล่ะ" แล้วแดเนียลก็บินหายไป
"โธ่ พี่เอ็ดครับ แมวผมหนีไปอีกแล้ว"
"วันหลังก็อย่าเอามาเลี้ยงเซ่"
.."พี่ใจร้าย T_T"แล้วอัลก็วิ่งหนีออกไป โดยปล่อยให้เอ็ดกินอาหารต่อไป
"บันจัง สงสัยจะไม่ใช่สองคนนี้นะ"
"แล้วเฮฟจะส่งใครมาทำงานกบเราล่ะเนี่ย"
"สงสัยจะเป็นผมมั้งครับ มิโด้ บัน"
"แก"
มิโด้ บัน หันกลับไปมองที่มาของเสียง
"DR. Jackle"
.."ง่า..."กินจินิ่งไปซะแล้ว
"นี่แก คงไม่ได้หมายความว่า"
.."อย่างที่คุณเข้าใจแหละครับ หวังว่างานนี้คงจะสนุกนะครับ ^_^"
"แล้วเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังนายนั่นเป็นใคร"บันเพิ่งสักเกตุเห็นว่าผู้หญิงที่มากับหมอโรคจิตคนนี้มีอะไรบางอย่างคล้ายกับ หูแมว ยื่นออกมา
"ผมขอแนะนำให้รู้จักล่ะกัน เธอเป็นคู่หูของผมที่เพิ่งเจอกันไม่นานมานี้ เธอชื่อ นิวจัง ไหนลองทักทายคุณมิโด้กับคุณกินจิหน่อยสิ นิว"
"นิว นิว นิ๊ววว"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ นิว จัง"กินจิเหมือนปลากระดี่ได้น้ำทันทีเมื่อเห็นเด็กสาวน่ารักคิกคุ
"เรื่องคู่หูของนายเอาไว้ก่อนเถอะ DR. ชั้นขอรายละเอียดกับเป้าหมายของงานครั้งนี้หน่อย"
"เป้าหมายของงานในครั้งนี้คือ -นำ Avalon กลับคืนมา-"
.
.
.
.
.
ณ.โอเอซิสกลางทะเลทรายแห่งหนึ่ง
"คุณอามาคุสะคะ เดี๋ยวหนูขอไปธุระแปปนึงนะคะ"
"เชิญเถอะ"อามาคุสะยังคงนอนภายใต้แสงจากกองไฟที่สุมหุงอาหารอยู่
แล้วเขาก็หลับไป......
กลางทุ่งหญ้าใจกลางหุบเขาแห่งหนึ่ง เด็กพี่น้องสองคนกำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
"พี่เคนคะ ดูนี่สิ ดอกอะไรก็ไม่รู้ ทำไมมันยังตูมอยู่ล่ะ"น้องสาวทำท่าทางฉงนสงสัย
"อ้อ อันนี้คุณแม่เคยบอกไว้ว่า เป็นดอกบัวหิมะหน่ะ แต่มันจะบานเฉพาะฤดูหนาวเท่านั้น"
"งั้นเอาไว้อีก 3 เดือนเรามาดูกันนะคะพี่"
"ได้สิ น้องรัก ^^"
"ทั้งสองคน มากินข้าวได้แล้ว"
"ครับ/ค่ะ คุณแม่"
.
.
.
.
"เดี๋ยวเราออกไปดูบัวหิมะกันนะ"
"จ๊ะ พี่ชาย"
เด็กทั้งสองเดินไปที่เชิงเขาที่บัดนี้ขาวโพลนไปด้วยหิมะ
"พี่คะ ดูสิ ดอกบัวหิมะบานแล้ว สวยจังเลย"
"อืม ดูสิ ทั้ง 3 ดอกบานพร้อมกันเลย เดี๋ยวเอาไปฝากแม่ด้วยดอกนึงดีกว่า"
ขณะที่เด็กน้อยทั้งสองกำลังเดินกลับบ้าน เครื่องบินลำหนึ่งก็พุ่งลงมายังบ้านของเขา เกิดระเบิดเสียงดัง แรงระเบิดพัดพาให้เขาและน้องสาวของเขากระเด็นไป
เด็กชายคว้ามือและจับมือน้องสาวไว้แน่น เบื้องล่างของเท้าไม่มีสิ่งใดไว้ยึดเกาะ มีเพียงแต่หุบเหวไร้ก้นเท่านั้น
"น้องพี่ เป็นอะไรมากรึเปล่า"ไม่มีเสียงตอบมาจากเธอ ดูเหมือนจะหมดสติไป มีเพียงแต่เลือดที่ไหลอยู่จากแขนของเขาหยดลงบนแก้มของเธอ
"น้องพี่ อดทนไว้นะ เดี๋ยวพี่จะส่งน้องขึ้นไปข้างบนก่อน"
"ตัวเองยังเอาไม่รอด คิดเหรอว่าจะช่วยคนอื่นได้เหรอ เจ้าหนู" ชายร่างสูงผมสีขาวท่าทางน่าสะพรึงกลัวค่อยๆ เดินเข้ามา ดวงตาข้างซ้ายของเขา
มีสีแดงสว่างจ้าดังมีแสงไฟอยู่
"เด็กชายเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ที่มาเยือน"
"เจ้าเองสินะ ทายาทผู้สืบทอดหมัดดาวลูกไก่"
"แกเป็นใคร"เด็กชายถามอย่างหวาดผวา แต่ใจยังคงต้องสู้กับสิ่งที่เผชิญอยู่
.."ข้าเป็นใครเหรอ ข้าว่า ไปถามยมบาลในนรกก็แล้วกัน"
ชายคนนั้นต่อยลงไปยังหินที่เด็กหนุ่มยึดไว้ ร่างของเขาและน้องสาวค่อยๆ ร่วงลงไปยังเบื้องล่าง
เด็กชายพยายามสงบใจแล้วคิดหาทางที่จะช่วยให้เขาและน้องสาวรอด ทันใดนั้น เขาเหลือบไปเห็นกิ่งไม้เบื้องล่าง
บนกิ่งไม้นั้นมีรังนกขนาดใหญ่ที่แม่นกมาไข่ทำรังเอาไว้อยู่ แต่มันคงไม่สามารถรับน้ำหนักของเด็กทั้งสองได้แน่ๆ
เขาตัดสินใจในเสียววินาทีที่กำลังจะถึงกิ่งไม้นั้น ใช้มือเกี่ยวเข้ากับชะง่อนผาเพื่อลดความเร็ว นิ้วมือของเขาทั้ง 5
หักได้ยินเสียงชัด แต่ความเร็วก็ลดลงนิดนึง จนเขาพาร่างน้องสาวเข้าไปอยู่บนรังนกได้ เขาพยายามจะยึดหน้าผา
ไว้ให้นานที่สุด
"พี่คะ" น้องสาวของเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว
"น้องพี่ พี่คงจะอยู่อย่างนี้ไม่ได้นานแล้วล่ะ"
"พี่คะ ส่งมือมาสิ"
"ไม่หรอก ถ้าพี่ไปอยู่ในรังด้วย มันคงจะรับน้ำหนักเราไม่ไหวแน่ๆ พี่ไม่อยากให้แม่นกที่คอยดูแลลูกของมันกลับมาแล้วไม่เจอ
ไข่ของมันหรอก"
"พี่คะ"
"ไม่ต้องห่วงพี่หรอก น้องจงใช้ชีวิตเผื่อในส่วนของพี่ด้วยนะ"
"พี่คะ.. "น้องสาวเริ่มน้ำตาไหล
"พี่อามาคุสะคนนี้ หากมีชีวิตรอดพี่จะกลับมาหาน้องแน่ๆ แต่ถ้าพี่ไม่รอดแล้วล่ะก็
พี่จะอยู่คุ้มครองน้องตลอดไป"
"พี่คะ.."
"ลาก่อน นาโคลูลู น้องพี่"
"พี่คะะะะะ...."
บัดนี้มือของเด็กชายก็ไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลืออยู่แล้ว ร่างของเขาค่อยๆร่วงโรยลงสู่เบื้องล่าง...
"กรี๊ด!!"
อามาคุสะสะดุ้งตื่น
"นั่นเสียงยาคุโมะนี่นา"เขารีบไปตามทางที่ต้นเสียงที่เขาได้ยิน
เบื้องหน้าที่เขาเห็นเป็นฝูงหมาป่าที่ต้อนยาคุโมะมาจนมุม
"ยาคุโมะ"สาวน้อยนั่งหวาดกลัวตัวสั่นจนไม่อาจขยับหนีไปได้
อามาคุสะกระโดดข้ามฝูงหมาป่าไปขวางพวกมัน
"แง่งงงง.."พวกมันพยายามขู่ชายที่อยู่ตรงหน้า
"พวกแกมันหมาหมู่แถมยังหน้าตัวเมียอีก กล้าทำร้ายแม้แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ"
"แง่งงง... [ด่าหมาหมู่พวกข้าไม่ถือ แต่มาว่าหน้าตัวเมียนี่ยอมไม่ได้]"
"โฮ่ง [พวกเรา รุม]"หมาป่าทั้ง 10 กว่าตัวกระโจนเข้าใส่อามาคุสะ แต่พวกมันก็ชะงักเมื่อได้กลิ่นบางอย่าง
*0* "ฮ่าห์" ชายหนุ่มแผ่ลมปราณของเขากระจายไปทั่ว
"โฮ่ง [เฮ้ย รังสีอำมหิต บ่งบอกว่ามันจะเอาพวกเราไปเป็นอาหาร หนีก่อน น่ากลัวชิบ -o-" ]"
พวกหมาป่าถอยทัพไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะตกเป็นมื้อค่ำคืนนี้
เคนชิโร่ เดินไปทางยาคุโมะ
"ยาคุโมะ.."สาวน้อยโผเข้ากอดชายหนุ่มไว้
"พี่คะ หนูกลัว ช่วยหนูด้วย"
"ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ พวกมันไปหมดแล้ว"
ยาคุโมะค่อยๆ ลืมตาขึ้น
"ขอโทษค่ะ"สาวน้อยทำท่าอายๆ
"ขอบคุณนะคะ"
"เรากลับกันเถอะ ข้าหิวแล้วล่ะ เมื่อกี้ก็ดันปล่อยอาหารค่ำคืนนี้หนีไปได้ เฮ้ออออ..."
"ค่ะ"
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Fiction