(P.A.D.) part II Last Love And Last Emotion ตอนที่5 Guardian of Alkatruch
กิตลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับความมึนงง ภาพที่เขาเห็นหลังจากตื่นขึ้นคือภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังให้เขานอนหนุนตักอยู่กลางพื้นทรายโดยที่มือของเด็กคนนั้นยังคงแตะบนหน้าผากของเขาอยู่ ตอนนี้กิตพยายามจะลุกขึ้นแต่มืออีกข้างของเด็กคนนั้นจับไหล่ของเขาให้พร้อมกับให้เขานอนลงไปต่อ
"อย่าเพิ่งฝืนเลยค่ะ...."เด็กผู้หญิงที่อายุราวๆ15 กล่าวขึ้นมือของเธอที่แตะหน้าผากของกิตรู้สึกเย็นอย่างประหลาด ผมของเธอมัดรวบไว้2ข้างยาวจรดพื้น
"หึ.....ไม่ได้เจอเธอสภาพนี้มาตั้งนานแล้วนะเนี่ย"กิตยิ้มออกมาราวกับเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนคุ้นเคย
"ก็อยู่ในสภาพดาบสบายกว่าเยอะเลยนี่นา....ไม่ต้องวิ่งต้องเดินให้เหนื่อยด้วย"เด็กผู้หญิงคนนั้นเอามือออกจากหน้าผากของกิตแล้วพร้อมกับประคองให้เขาลุกขึ้น
"ตอนนี้หนูต่อวงจรเสมือนไว้แล้วมันจะลดภาระในระบบประสาทลงไปบ้าง"
"ต้องพึ่งเธออยู่เรื่อยเลยนะ....เมื่อ5ปีก่อนก็เหมือนกันถ้าไม่ได้เธอช่วยป่านนี้ฉันคงไม่มายืนอยู่นี่หรอก"กิตลุกขึ้นพร้อมกับปัดฝุ่นทรายที่ติดอยู่ตามตัวออกไป
"ก็หนูยังไม่ได้ตอบแทนมาสเตอร์เลยนี่นา...."เด็กผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองไปที่กิตพร้อมกับรอยยิ้ม
"ตอนแรกหนูก็เป็นแค่ A.I.program ที่ไม่สมบูรณ์.....แต่มาสเตอร์ก็ยังเก็บหนูเอาไว้พร้อมกับบอกว่า..........."
"โปรแกรมตัวนี้ยังดีอยู่...........ใช่ไหม"กิตลูบหัวเด็กผู้หญิงคนนั้นเบาๆราวกับเป็นน้องสาวของตัวเอง
"ถึงมาสเตอร์จะบอกว่ายังดีอยู่.....แต่ว่า....แต่ว่ามาสเตอร์ยังต้องมาคอยแก้ไขข้อมูลกับคำสั่งเกือบ80,000บรรทัด โดยที่ไม่เคยบ่นว่าหนูเลยทั้งยังบอกว่าจะทำให้หนูเป็นโปรแกรมที่สมบูรณ์ให้ได้"เด็กหญิงคนนั้นก้มหน้าลงราวกับละอายใจอะไรบางอย่าง
"อย่าไปคิดมากสิ....ตอนนี้ตัวเธอสมบูรณ์แบบขนาดไหน เป็นโปรแกรมที่มีอารมณ์ความรู้สึกอย่างมนุษย์ทั้งที่โปรแกรมอื่นๆไม่มี แล้วเธอก็ยังเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันมีด้วยนะ"กิตย่อตัวลงพร้อมกับเอื่อมมือไปเช็ดคราวน้ำตาของเด็กหญิงซึ่งตอนนี้เริ่มมีน้ำตาซึมออกมา
"ดูสิ....น้ำตาพวกนี้ฉันไม่ได้เป็นคนโปรแกรมมันขึ้นมานะ แต่มันเป้นความรู้สึกของเธอเองนะ....เอาล่ะไปกันเถอะทุกคนกำลังรอเราอยู่นะ"
"ค่ะ....มาสเตอร์"เด็กผู้หญิงรับคำพร้อมกับยื่นมือมาข้างหน้า เมื่อกิตสัมผัสมือร่างของเด็กคนนั้นก็กลายเป้นละอองสีขาวมารวมกันใหม่ที่มือของกิต
"ได้เวลาลุยกันต่อแล้วนะ ไปกันเถอะ GEFA" ตอนนี้ในมือของกิตก็กลายเป็นดาบยาวสีขาวดังเดิม เวลาที่จะตัดสินเรื่องราวทุกอย่างกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
เขาเดินไปจนถึงหน้าประตูของอัลคาทรัซแล้ว เบื้องหลังของเขายังคงทิ้งเศษซากของโปรแกรมป้องกันที่กองเรียงกันเป็นทาง
"GEFA เริ่มจับเวลาถอยหลัง 15 นาที "เขาพูดขึ้นพร้อมกับเยื้อดาบแล้วแทงไปที่ประตู
<รับทราบ....เริ่มจับเวลาเมื่อเข้าสู่เส้นทางที่กำหนด>
ไม่ทันสิ้นเสียงที่GEFAขานรับ ประตูทั้งบานก็แตกร้าวเป็นแนวยาวจากปลายดาบไปสู่ทุกทิศทาง พร้อมกับพังครืนลงมาในทันทีทันใด
ตอนนี้ไม่มีอะไรต้องคิดอีกแล้วเขาออกวิ่งเข้าไปในทางดำมืดที่ทอดยาวเข้าไปเรื่อยๆอย่างไม่เหลียวหลังกลับไปอีก
<อีก120เมตรข้างหน้าเลี้ยวซ็าย.............ทางขวา60เมตร............ตรงไปอีก200เมตรจะมีทางแยกซ้ายขวาอยู่........>GEFAยังคงคอยบอกทางให้กิตอยู่ตลอดเวลา ในเส้นทางที่มืดมิดอย่างนี้ไม่มีทางที่จะมองเห็นเส้นทางข้างหน้าได้เลย
แต่เมื่อเขาวิ่งไปได้ซักระยะหนึ่งก็รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเขาเข้ามาอยู่ในห้องที่มีขนาดใหญ่ ไม่เหมือนทางเดินที่เขาวิ่งเข้ามาเมื่อครู่นี้แล้ว
เขาหยุดยืนอยู่พักหนึ่งพร้อมกับพยายามสอดส่ายสายตาไปรอบๆตัว แต่ในห้องที่มืดมิดการทำเช่นนี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย แต่แล้วเพียงพริบตาก็มีแสงจำนวนมาติดขึ้น แสงจากเชิงเทียนที่ติดอยู่รอบห้องทำให้กิตรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่าง
"บ้าจริง.....มันรู้ว่าเราเข้ามาแล้วงั้นเหรอ"
แต่ไม่ทันที่กิตจะได้ตั้งตัวเสียงของวัตถุขนาดใหญ่ที่ดังแหวกอากาศเข้ามาจากด้านหลังทำให้เข้าต้องกระโดดหลบ แต่แม้ว่าจะหลบพ้นก็มีเสียงของวัตถุขนาดใหญ่ดังกล่าวดังขึ้นมาอีกจากทุกทิศทางและเข้าโจมตีเขาอย่างไม่หยุดหย่อน
"GEFA สแกนพื้นที่บริเวณนี้ทั้งหมด...หาตำแหน่งของศัตรูให้ได้"เขาพูดพร้อมกับหลบการโจมตีของวัตถุลึกลับไปเรื่อยๆ
<ไม่สามารถสแกนพื้นที่บริเวณนี้ได้ค่ะ มีการแทรกคลื่นรบกวนอยู่ไม่สามารถทำได้>
"ว่าไงนะ........"เขาสบทอย่างเจ็บใจแต่ในขณะเดียวกันวัตถุลักลับนั่นก็พุ่งตรงมาที่หน้าของเขาจนทำให้ต้องใช้ดาบเข้ารับ
กิ๊ง......ง....... เสียงของโลหะกระทบกันดังลั่น แรงสะท้อนของมันทำเอาแขนของกิตถึงกับสั่นและชาตามอย่างควบคุมไม่ได้
"อุ๊บ...อึก....บ้าจริงเหมือนผาหินหล่นทับไม่มีผิด"กิตพูดขึ้นพร้อมกับผละออกจาวัตถุนั่นทันทีที่ทำได้
<มาสเตอร์ไม่เป็นไรนะคะ...>
"ไม่เป็นไร....แต่ทั้งความเร็วกับความหนักหน่วงแบบนี้มีแค่คน ...ไม่ใช่สิ ตนเดียวที่ทำได้ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกใช่ไหมล่ะ.....มิโนทอรัส การ์เดี้ยนแห่งอัลคาทรัซ"กิตพูดขึ้นพร้อมกับมองไปทางเงามืดเบื้องหน้า
แสงจากเชิงเทียนสบัดไหวทำให้เห็นร่างของผู้ที่ซ่อนอยู่ในเงามืดเริ่มชัดเจนขึ้น ปรากฏร่างของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่เดินเข้ามาหาเขา ส่วนหัวของมันเป็นกระทิงเขาเชิดจมูกของมันพ่นลมหายใจที่ร้อนและดัง ในมือของมันถือค้อนขนาดใหญ่มหึมาซึ่งรับกับขนาดตัวอันใหญ่โตของมันแต่กลับรู้สึกขัดกับความเร็วที่มันใช้เคลื่อนที่อย่างมาก
"ยืนยันรูปแบบโปรแกรมของผู้บุกรุกเทียบกับข้อมูลที่มี......"มันบ่นพึมพำขึ้นมาพร้อมกับหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าของกิต
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ....เจ้าหนู จากตอนนั้นมาก็5ปีแล้วสิ"มันเอ่ยปากขึ้นพลางมองไปทางเขาอย่างไม่หยี่หระ
"ใช่.....ไม่ได้เจอกันนานเลยนะมิโนทอร์จากวันนั้นมาก็5ปีพอดี ยังอยู่สบายดีรึเปล่าล่ะรึว่าค้อนของคุณขึ้นสนิมหมดแล้ว"กิตพูดกับมันราวกับเป็นคนรู้จักพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้มันแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเหมือนกับมันไม่มีพิษสงใดๆ
"หึ.... ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"ทันใดนั้นเองทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาเหมือนเตี้ยมกันมาก่อนก็ไม่ปาน
"ยังปากกล้าเหมือนเดิมนี่เจ้าหนู จากวันนั้นจนถึงวันนี้มันนานจนข้าเกือบลืมว่ามีเด็กขี้แยที่กลัวแม้แต่จะหนีเอาตัวรอดมันจะกลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีกครั้ง....."มันเอ่ยขึ้น...จะเรียกว่าหน้าก็ไม่ใช่แต่เป็นจมูกของมันมากกว่าที่เข้ามาใกล้มันก้มหน้าลงมองกิตพร้อมกับลดค้อนลงไว้เบื้องหน้า
"หึ....เลิกพูดเรื่องอดีตเถอะ แล้วพวกเพื่อนๆของผมอยู่ไหน ผมกลับมาที่นี่เพราะเรื่องนี้"กิตลดดาบลง เขามองจ้องไปที่นัยตาของมัน
เมื่อเห็นเช่นนั้นมันก็รู้ว่าสิ่งที่กิตกำลังจะทำมันอันตรายเกินกว่าที่จะคาดคิดและคงจะหยุดเขาไว้ที่นี่ไม่ได้เช่นเดียวกัน.......
"เอาชนะข้าให้ได้ก่อนสิ....แล้วข้าถึงจะบอกว่าเพื่อนฝูงและคนสำคัญที่สุดของเจ้าอยู่ที่ไหน...เจ้าหนู"มันพูดพลางยกค้อนขึ้นอีกครั้งดวงตาของมันกลายเป็นสีแดงก่ำและลมหายใจเริ่มแรงขึ้น มันเดินถอยออกไปเรื่อยๆเพื่อเว้นระยะห่างจากกิตพอสมควร
ตอนนี้ทั้ง2ต่างยังหยุดนิ่งมีเพียงกิตเท่านั้นที่ยังไม่คิดจะยกดาบขึ้นมา เขายังคงยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้น แต่แล้วเขาก็สูดหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
"ถ้าจำเป็นต้องทำแบบนั้น....."เขาพูดพร้อมกับยกดาบขึ้นตั้งขนานกับใบหน้าเหมือนอัศวินที่จะพร้อมสละชีวิต
"ผมก็ไม่ขัดข้อง........."กิตพุ่งเข้าหามิโนทอร์สุดแรง พร้อมกับเงื้อดาบของเขา เป้าหมายคือศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า...........
จบSource Code บรรทัดที่5 : Guardian of Alkatruch
Fiction