- Subaru No Ken หมัดเทพเจ้าดาวลูกไก่ -EP6
กองโจรนิรนาม ได้เคลื่อนทัพเข้าไปใกล้หมู่บ้าน ในขณะที่ชาวบ้านกำลังพัฒนาหมู่บ้านกันอยู่ แล้วลุงเอี๊ยดจะไปไหน ติดตามต่อได้เลยครับ
บทที่ 6 กงล้อชะตากรรม
ในขณะที่เอ็ดกับอัลกับลังตบแปะก่อกำแพงเมืองอยู่นั่นเอง แมวที่อยู่ในตัวอัลก็ร้องขึ้นมาตามสัญชาติญาณในการระวังภัย
"เมี๊ยว"
"อัล พี่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้ว ว่าไม่ให้เอาแมวมาเลี้ยงหน่ะ"
"โธ่ พี่ครับ ก็มันน่าสงสารนี่ครับ แต่ เอ นี่ยังไม่ได้เวลาอาหารสักหน่อย แล้วร้องทำไมเนี่ย"
ฟิ้ววว...ก๊อง !! หัวของอัลกระเด็นหล่นลงไปกองที่พื้น
"นั่นอะไรหน่ะ"
เบื้องหน้าที่เอ็ดเห็นคือกองโจรขนาดใหญ่ที่ตรงเข้ามายังเมือง "อัล รีบไปบอกทุกคนเร็ว อันตราย""ครับ พี่"
อัลเก็บหัวไปต่อใหม่แล้วรีบวิ่งเข้าไปในเมือง "ทุกคนแย่แล้วครับ ข้างนอกมีกองโจรอยู่เต็มไปหมดเลย"
"อาโอบะ ยูเฟีย ช่วยดูแลพวกผู้หญิงกับเด็กๆ ด้วย เอ้า พวกเรา ตามข้ามา"ทาคุมิหัวหน้าหมู่บ้านรวบรวมกำลังพลภายในหมู่บ้าน
ตัดมาที่เอ็ดที่ลงไปต่อกรกับพวกกองหน้าของสมุนโจร
"ย๊าก!! Sonic Blow"Critical Damage ติดขึ้นอย่างต่อเนื่อง
สมุนโจรล้มบาดเจ็บกันระนาว เหมือนทิชชู่ในกางเกงที่ลืมเอาออกก่อนหลังจากใส่เครื่องซักไปแล้ว
แต่ตามธรรมชาติแล้ว เวลาโดนรุมเยอะๆ ความพริ้วก็ย่อมลดลงเป็นธรรมดา ในที่สุดเอ็ดก็ลงไปนอนกองที่พื้น
"เจ็บใจนัก ถ้ามีหินนักปราชญ์ล่ะก็....คร่อก"
ในเวลาไม่นานนัก ประตูปราการของหมู่บ้านก็ถูกทำลายลง "พวกเรา ฆ่าไม่ให้เหลือ"
ชาวบ้านร่วมมือร่วมใจกันเข้าต่อสู้กับกองโจรแบบยอมถวายชีวิต
"พวกเราไม่ยอมให้พวกแกมาทำลายความสงบสุขของเราหรอก พวกเรา สู้ตาย"
"เฮ้!!...."
แต่ในขณะนั้นเอง ทัพใหญ่ของกองโจรได้เข้าตลบหลังประตูหมู่บ้าน ที่พวกชาวบ้านไม่ได้มาป้องกัน
"หึหึ มันคงนึกไม่ถึงสินะ ว่าพวกเราจะมาตีท้ายครัวพวกมัน เอ้า พังประตูเข้าไป"
ประตูด้านหลังของหมู่บ้านก็ถูกทลายงอย่างง่ายดาย
ในขณะที่พวกโจรผ่านประตูเข้ามานั้น ร่างของพวกโจรก็ถูกแยกออกจากกันเป็น 2 ส่วน นับ 10 คน
"มันเกิดอะไรขึ้น"
"หัวหน้าครับ กองหน้าเราตายหมดเลยครับ"
"หึหึ สงสัยคนที่เราตามหาตัวคงอยู่ที่นี่แน่"
พวกโจรระดมยิงหน้าไม้เข้าใส่ทาคุมิ แต่ถูกทาคุมิจับซัดกลับล้มลงไป
แต่แล้วพวกกลุ่มโจรที่บ้าคลั่งจู่ๆ ก็ผงะเมื่อได้เห็นพวกพ้องที่ถูกจัดการโดยชายที่อยู่เบื้องหน้า
"พวกเจ้าคงไม่กลัวตายกันสินะ ถึงได้กล้ามาบุกหมู่บ้านของข้า"
"แกเป็นใคร" ลูกกระจ๊อกทำใจดีสู้เสือ
"จะเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่แกนะ มันตายไปแล้ว"
"หึหึ พูดเป็นเล่นไป ฮ่าๆๆ......อ๊าก."ร่างของลูกกระจ็อกก็แหลกเหลวเหมือนถูกคมมีดนับ 100ผ่านตัวไป
"เจ้าคงจะไม่ธรรมดาสินะ"หัวหน้าโจรพูดขึ้น งั้นต้องเจอกับจตุราชาของข้าซะหน่อยแล้ว
ชาย4คนในชุดนักเรียน ม.ปลายเดินออกมาประจันหน้ากับทาคุมิ
แต่ละคนแต่งหน้าเหมือนนักร้องวง Rock ที่โด่งดังวงหนึ่ง
"เหล่าจตุราชาของข้า แสดงฝีมือของพวกเจ้าให้มันดูหน่อยซิ"
"พวกเราจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง" ชายทั้งสี่พุ่งตรงเข้าไปหาทาคุมิ แต่ทาคุมิกลับพุ่งกระโดดสูงขึ้นไป
"เพลงหมัดนกเป็ดน้ำดาวใต้"
[เพลงหมัดนกเป็ดน้ำดาวใต้ เป็นเพลงหมัดที่พัฒนามาจากเพลงหมัดวิหคฟ้าดาวใต้ สามารถใช้มือเปล่าเป็นอาวุธที่แข็งแกร่งพอๆกับเหล็กกล้า
ด้วยความเร็วในการแหวกอากาศที่รวดเร็ว ทำให้เกิดการอัดของกระแสอากาศเป็นคลื่นออกไป ซึ่งการกระโดดขึ้นไปเป็นการเพิ่มความเร็วทำให้พลังในการ
ทำลายล้างเป้าหมายสูงขึ้นอีกด้วย]
เป้าหมายของทาคุมิไม่ใช่พวกจตุราชา แต่เป็นหัวหน้าพวกโจร
"จะจับโจรมันต้องจับหัวหน้า ถึงจะเอาอยู่"
หัวหน้าโจรเห็นท่าไม่ดีจึงจับลูกน้องเหวี่ยงขึ้นไปรับแทน
"เหวอ หัวหน้า อ๊าก.."คมสูญญากาศผ่าร่างของสมุนโจรไปโดนรถที่หัวหน้าโจรนั่งมาขาด 2 ท่อน
"เฮ้ย พวกแกไม่ได้เรื่องเลยนะ" หัวหน้าโจรกระโดดขึ้นไปเหยียบธงรบของกองโจร
"เฮ้อ สงสัยต้องเก็บลูกกระจ๊อกให้หมดก่อนสินะ"
ทาคุมิเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปมาภายในฝูงโจร ล้มตายนับร้อย
"เพลงหมัดนกเป็ดน้ำอพยพดาวใต้"
[เพลงหมัดนกเป็ดน้ำอพยพ เป็นเพลงหมัดที่อาศัยอุณหภูมิของร่างกายศัตรูเป็นการกำหนดเป้าหมายที่จะจู่โจม
เปรียบดังนกเป็ดน้ำที่จะอพยพไปยังเขตที่อบอุ่น ผสมผสานกับการใช้มือฟาดฟันดังนกเป็กน้ำสยายปีกออก]
ในที่สุด เหล่าจตุราชาก็เริ่มเคลื่อนไหว
"พวกแกสินะ ที่จะเป็นคู่มือให้ข้า งั้นก็เข้ามา"
เหล่าจตุราชาเคลื่อนที่เข้าไปพร้อมกันกับที่ทาคุมิกระโดดขึ้นไป
"เพลงหมัดนกเป็ดน้ำดาวใต้"
"ค่ายกลจตุราชาพิชิตศึก"
[ค่ายกลจตุราชาพิชิตศึก เป็นการรวมพลังของ 4 จตุราชา ในการหยุดการโจมตีของศัตรูจากแขนทั้ง 2 ข้าง และ ขาทั้ง 2 ข้าง]
เปรี้ยง !!
เหล่าจตุราชากระเด็นลอยไป ในขณะที่ทาคุมิดีดตัวกลับกลางอากาศอย่างงดงาม
"หึหึ ฝีมือแค่นี้คิดจะสู้กับข้า การโจมตีครั้งต่อไปรับรองพวกแกเสร็จแน่"
"หึหึ เจ้าประมาทเกินไปแล้ว" ฉึก !!
ร่างของทาคุมิร่วงลงพื้นพร้อมกับสติที่กำลังจะหายไป
"จตุราชาบ้าบออะไรกัน.....มีกัน 5 คน คร่อก"
"ฮ่าๆๆ มันคงจะนึกไม่ถึงสินะ ว่า จตุราชาจะมี 5 คน" ชายอีกคนที่แต่งหน้าค่อยๆ เดินออกมาพร้อมกับถือบ้องลูกดอกอาบยาสลบไว้
เอ้า เอาโซ่ล่ามไว้กับท้ายรถ แล้วลากเข้าไปในหมู่บ้านกันเลยพวกเรา
ในขณะเดียวกัน ยูเฟียและอาโอบะกำลังพาพวกเด็กและผู้หญิงไปหาที่ปลอดภัยหลบอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงคนนึงโวยวายอยู่
"ใครเห็นยาคุโมะบ้าง T_T"
"เทนมะจัง รีบไปหลบก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกโจรมาจะเดือดร้อนกัน"
"แต่ว่ายาคุโมะ ... T_T"
.."เทนมะจัง ชั้นว่ายาคุโมะคงไปหลบในที่ปลอดภัยก่อนเธอแล้วล่ะ เงียบเถอะนะ"ยูเฟียคอยปลอบ
"ฮึก ๆ ค่ะ"
ที่คุกใต้ดิน ชายคนนั้นก็ยังนอนต่อไป
"ตุบ ๆ ๆ"เสียงฝีเท้าค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้
อามาคุสะ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เบื้องหน้าคือสาวน้อยหน้าตาไร้อารมณ์คนหนึ่ง นำอาหารมาให้
"ขอบใจเจ้ามากนะ ที่เอาอาหารมาส่งให้ทุกวันเลย ว่าแต่ข้าวราดแกงกะหรี่นี่ไปซื้อที่ไหนเนี่ย อร่อยดี"
สาวน้อยนิ่งเงียบ พร้อมกับก้มหน้าลงไป
"อืม ลืมไป ขอโทษทีนะ ข้าลืมไปว่าเจ้าพูดไม่ได้นี่นา"
.
.
.
"อืม อิ่มแล้ว ข้าขอน้ำสักแก้วจะได้ไหม สาวน้อย"
เด็กสาวค่อยๆ เดินออกไปทางโต๊ะของผู้คุม ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว แล้วหยิบแก้วใส่น้ำมาให้
"อ่า ขอบคุณมาก ว่าแต่ข้าวราดแกงกะหรี่นี่คงไม่มีขายแถวนี้แน่ หรือว่าเจ้าจะเป็นคนทำ" สาวน้อยพยักหน้า
"ข้าว่าเจ้าต้องเป็นเจ้าสาวที่ดีได้แน่ๆ เลย ทำอาหารอร่อยขนาดนี้ สุดยอด >
สาวน้อยหน้าแดงก่ำพร้อมกับยิ้มอย่างอายๆ
สาวน้อยค่อยๆหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า พร้อมกับไขกุญแจห้องขังให้อามาคุสะ
"เอ่อ จะดีเหรอ ที่เจ้าปล่อยข้าอย่างนี้"
สาวน้อยค่อยๆหยิบของบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แล้วเขียนบางอย่างให้ชายหนุ่มได้อ่าน
"ตอนนี้ข้างนอกมีการสู้รบกันอยู่ ท่านรีบหนีไปเถอะ"
"ข้าไม่อยากออกไปวุ่นวายข้างนอกหรอก อยู่ในนี้สบายกว่าตั้งเยอะ อาหารก็มีให้กิน แถมไม่ต้องโดนแดดอีก"
"ท่านรีบหนีไปเถอะ ข้าเป็นห่วง..." สาวน้อยยื่นกระดาษให้ชายหนุ่มอ่าน....
"ข้าชื่อ อามาคุสะ เคนชิโร่ แล้วเจ้าล่ะ" สาวน้อยเขียนใส่กระดาษพร้อมกับยื่นให้ชายหนุ่มอ่าน
"ซึคาโมโต้ ยาคุโมะ"
"เอาล่ะ ยาคุโมะ ข้าขอตอบแทนเรื่องอาหารหน่อย ช่วยหลับตาหน่อยได้ไหม"
สาวน้อยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงหลับตาลง ...... ปิ๊งๆ [ประมาณ New Type]
"เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าพูดได้แล้ว ข้าไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าเจ้าไปเจอเรื่องอะไรมา แต่ต่อไปเจ้าจะพูดได้แล้ว เพียงแต่ เจ้าต้องมีความกล้าที่จะทำมัน"
หญิงสาวได้รู้สึกถึงความคิดของอามาคุสะเป็นครั้งแรก รู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีและความเมตตา ต่างจากบุคลิกภายยนอกของเขา
"เอาล่ะ เจ้ารีบไปเถอะ" หญิงสาวค่อยๆ เดินออกไป พลางหันกลับมามองอามาคุสะที่ล้มตัวลงนอนต่อไป
ทางด้านหน้าหมู่บ้านการต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เหล่าโจรค่อนข้างเสียเปรียบเนื่องจากชาวบ้านอาศัยยุทธวิธีรบโดยอาศัยความคุ้นเคยของภูมิประเทศ คอยซุ่มโจมตี
ตัดกำลังพวกโจร ในที่สุดพวกโจรประมาณ 500 กว่านายบัดนี้เหลือไม่ถึง 100 นาย
แต่ชาวบ้านเกือบ 300 คนล้อมกรอบเอาไว้หมด
"พวกแก จะยอมแพ้หรือไม่ "พวกโจรที่ไม่มีผู้นำก็ต่างสั่นกลัว ท่าทีโหดเหี้ยมเมื่อสักครู่หายไปหมด
พวกชาวบ้านพร้อมอาวุธต่างล้อมกรอบเข้าไป "พวกแกจะยอมวางอาวุธรึยัง"
"พวกแกสิต้องวาง ฮ่าๆๆ"กองทัพโจรจากท้ายหมู่บ้านค่อยๆ เคลื่อนทัพเข้ามา
"เอาล่ะ รายงานความเสียหายมาซิ "
"ครับ นายท่าน ตอนนี้ ทหารเรา ทั้งหมด 1800 คน เป็นกองหน้า 500 คน กองหลังอีก 1200 คน เฝ้าค่าย 100 คน
เสียชีวิต 468 บาดเจ็บ 654 สูญหายไม่ทราบชะตากรรม 98 ครับ คงสังกัด 580 ครับ"
"เสียหายไม่ใช่น้อยเลยนะ สงสัยจะต้องหาคนเพิ่มซะแล้วสิ - - "
"ใครจะยอมเป็นพวกของแกกัน พวกเราสู้มัน"ขณะที่ชาวบ้านกรูกันเข้าไปนั้น หัวหน้าโจรดึงโซ่ขึ้นมาเส้นหนึ่ง พร้อมกับร่างสะบักสบอมของทาคุมิไว้
"ท่านทาคุมิ" ชาวบ้านต่างตกตะลึง
"พี่น้องของข้า ไม่ต้องสนใจข้า สู้กับมัน ข้ามั่นใจว่า พวกเจ้าต้องทำได้ แค่กๆ"ทาคุมิสำลักเอาเลือดออกมา....
"ถ้าพวกเจ้ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะรับรองความปลอดภัยของมัน พวกเจ้าว่าไง"
พวกชาวบ้านต่างรักและเคารพทาคุมิ จึงไม่อาจเห็นทาคุมิตายได้ จึงยอมวางอาวุธ
"พวกเจ้า ทำไม..."
"ท่านทาคุมิ พวกเราขอโทษ"
ทาคุมิหลั้งน้ำตาออกมา
"ฮ่าๆๆ พวกเจ้าไปรวบรวมอาวุธมา"สมุนโจรนำอาวุธของชาวบ้านมากองรวมกัน
"ข้าจะรับรองความปลอดภัยของหัวหน้าของเจ้า เอาล่ะ ลูกสมุนทั้งหลาย ออกค้นหาทุกซอกทุกมุม หาเด็กและผู้หญิงให้พบ"
"แก เจ้าพวกโจร ทำไมไม่รักษาคำพูด"ชายคนหนึ่งเอามีดสั้นที่ซ่อนไว้ออกมาแล้วพุ่งเข้าไปหาหัวหน้าโจร หมายชีวิต
"ไกเซอร์ เวฟ!!" ทันใดนั้นคลื่นพลังรุนแรงเข้าประทะกันร่างของชายผู้นั้นจนไหม้เกรียม
"ข้าไม่ได้บอกนี่หว่า ว่าจะรับรองความปลอดภัยของหญิงและเด็กนี่นา ฮ่าๆๆ"
"เอ เมือ่กี้ข้าบอกว่าจะไม่ฆ่าไอ้หมอนี่ งั้นชาวบ้านทุกคนก็ไม่เกี่ยวนะสิ"ชาวบ้านที่ไร้อาวุธต่างพากันแตกตื่น
"แก ปล่อยพวกชาวบ้านไปนะ"ทาคุมิพูดออกมา [มีเรื่องไหนมั่งที่จะปล่อย เหอๆ]
"เอาล่ะ ข้ามีข้าเสนอให้พวกเจ้า หากใครสมัครใจจะมาร่วมกลุ่มกับข้า ข้าจะดูแลอย่างดี เอา ก้าวออกมา"
แต่แล้วก็ไม่มีใครก้าวออกมา ทุกคนต่างเตรียมใจที่จะตายแล้ว
"หึหึ ในเมื่อรักกันมาก พวกเจ้าก็จงตายพร้อมกันเลย" พวกโจรต่างกรูกันเข้าไปหาพวกชาวบ้าน
ทันใดนั้น เงาสีดำก็แวบผ่านฝูงโจรไป หัวหน้าโจรถึงกับกระโดดหลบ
"「チェストォォォォッ！！」
Chesutoooooo! "
ร่างของโจรร่วมร้อยขาดครึ่งจมกองเลือดอยู่
"แกเป็นใคร"หัวหน้าโจรตะโกนขึ้น
"ข้าคือ เอี๊ยด ซอมโบลท์ ดาบแห่งเมกัส เจ้าผู้ไร้มารยาท ขนาดไม่บอกชื่อตนก่อนถามชื่อผู้อื่นเช่นเจ้า คงไม่มีค่าพอที่จะอยู่บนโลกใบนี้หรอก"
"แก บังอาจทำร้ายลูกน้องที่น่ารักของข้า ข้าจะให้เจ้าตอบแทนอย่างสาสม" หัวหน้าโจรดีดนิ้วเป็นสัญญาณ
จตุราชาทั้ง 4 ค่อยๆ ก้าวออกมา
"พวกแต่งหน้าไม่ได้เรื่องพวกนี้หรือจะมาต่อสู้กับข้า ช่างน่าขำนัก หึ"
"ซันคันโตของข้า จะซับวิญญาณของพวกแกไว้เอง"ลุงเอี๊ยดควบม้าออกไปพร้อมกับดาบคู่ใจ
"ค่ายกลจตุราชาพิชิตศึก"
เปรี้ยง !!
ลุงเอี๊ยดพร้อมกับม้ากระเด็นถอยหลังไปพร้อมกับจตุราชาคนละทิศละทาง
[จตุราชาได้เห็นไม้ตายของลุงเอี๊ยดไปแล้วครั้งนึง จึงไม่เข้าปะทะกับลุงเอียดตรงๆ แต่ตั้งรับไดทรอมเบ้แทน - -" รับตรงๆ ก็ดับสิ]
"ท่านเอี๊ยด..."ทาคุมิพยายามบอกลุงเอี๊ยดแต่ไม่มีแรงซะแล้ว
ขณะกระเด็นไปนั้น จตุราชาคนที่ 5 ที่ซุ่มอยู่ได้ซัดลูกดอกอาบยาสลบใส่ลุงเอียด
ฟิ้ว....ชิ้ง! ทันใดนั้น ลุงเอี๊ยด ตวัดปลายดาบซัดลูกดอกกลับไปหาจตุราชาที่ซุมอยู่จนโดนลูกดอกตัวเองสลบไป
"หึหึ พวกเจ้ายังอ่อนหัดนัก คิดจะสู้กับข้าน่ะมันเร็วไป 100 ปีว้อย"
"กรอด จตุราชาขบฟับแน่น"
"เตรียมตัวตายได้ "ลุงเอี๊ยดกวัดแกว่งซันคันโตแล้วควบไดทรอมเบ้ออกไป
"ค่ายกลจตุราชาพิชิตศึก"
เปรี้ยง !! Chesutoooooo!
ร่างของจตุราชาทั้ง 4 แยกออกเป็น 2 ส่วนก่อนที่จะตายก็พูดขึ้นมา " ทำไมแกถึงทำลายท่าไม้ตายของพวกเราได้"
"ท่าไม้ตายที่เคยเห็นไปแล้วครั้งนึง จะใช้กับเซนต์ไม่ได้เป็นครั้งที่สอง" กริ๊ก ..
บัดนี้สายลมได้พัดพาดวงวิญญาณของจคุราชาทั้งสี่กลับไปยังคุโรมาตี้แล้ว....
ลุงเอี๊ยดหันมาทางหัวหน้าโจร "คราวนี้ก็เรื่องของผู้ใหญ่ซะทีนะ"
"หึหึ แกคิดว่าแกจะชนะข้าได้งั้นหรือ"
"ดาบของข้ามันร่ำร้องที่จะสูบเลือดอันชั่วช้าของเจ้าอยู่นะ"
...."หึหึหึ ข้าคิดแล้วว่าเจ้ามันไม่ธรรมดา พวกแก เอาตัวประกันออกมา"
เด็กสาวน้อยน่ารักคนหนึ่งถูกโจรจับไว้ "ปล่อยจิโยะจังเดี๋ยวนี้นะ"ลุงเอี๊ยดถึงกับเสียงสั่น เมื่อเห็นเด็กสาว Loli ถูกจับเป็นตัวประกัน
"หมายถึงสาวน้อยคนนี้หน่ะเหรอ ลูกน้องข้าไปเจอเธอตอนที่ทำการบ้านอยู่น่ะ ฮ่าๆๆ"
"แกจงลงจากหลังม้า แล้วทิ้งอาวุธซะ"ลุงเอี๊ยดยอมทำตามโดยไม่มีขัดขืน
"พวกเรา รุมมัน"
ชายร่างบึกบึน 3 คนตรงเข้าสู้กับลุงเอี๊ยดที่ไร้ซึ่งดาบ ถึงแม้ว่าลุงเอี๊ยดจะเก่งแค่ไหน แต่ L เดียวก็ไม่อาจสู้กับ 3K ได้
ลุงเอี๊ยดล้มลง แต่ยังไม่วายห่วงความปลอดภัยของเด็กหญิง "ปล่อยจิโยะจังซะ"
"ข้าจะทำตามสัญญา เอ้า ปล่อยมันไป"
"ลุงเอี๊ยดคะ"จิโยะร้องไห้โฮเมื่อเห็นลุงเอี๊ยดบาดเจ็บ "หนูขอโทษค่ะ เพราะหนู . ."
"จิโยะอย่าว่าตัวเองเลย หนูไม่ผิดหรอก" แล้วลุงเอี๊ยดก็สลบไปเพราะใจเต้นแรงเกินไป
"เอาล่ะ ฆ่ามันซะ"หัวหน้าโจรออกคำสั่ง ลูกสมุนคนหนึ่งถือขวานขนาดใหญ่ตรงเข้ามาที่ลุงเอี๊ยด
"อย่าทำอะไรลุงเอี๊ยดนะ"จิโยะลุกขึ้นมาขวาง
"หลบไปแม่หนู""ไม่หลบ"
"งั้นก็ตายซะ" ฟิ้ว...
ทันใดนั้น ก็มีคนๆ หนึ่งดึงจิโยะให้หลบพ้นขวานไปได้
ตึง !!
"โอ้ สาวน้อย มาขวางพี่อีกคนรึไงจ๊ะ " ไอ้ถึกถือขวานออกอาการแต๋วแตกเมื่อเป็นคนที่น่ารักกว่าตน
"พี่ยาคุโมะ" จิโยะจังเรียกพี่วที่กอดตนอยู่
ยาคุโมะจ้องไปยังหน้าของสมุนโจรคนนั้น "หนอยนังนี่ มองหน้าหาเรื่องเหรอยะ "
"งั้นก็ตายไปซะเถอะ" ขวานที่เงื้อสูงกำลังฟาดลงมายังเด็กสาวทั้งสอง
"พี่ยาคุโมะ....."
"เคนนนนนนนนนนนนน........."
ตึง!!
"ปลายขวานที่ชะโลมด้วยเลทอดอันแดงฉาน ช่างงดงามจริงๆ"
"แต่ทำไมมันอยู่ใกล้จังเลยล่ะ อ๊ะ หายใจไม่ออก อ๊าง~~~" กระเทยบึกบึนล้มลงพร้อมกับขวานที่ติดอยู่กับใบหน้า
ยาคุโมะค่อยๆ ลืมตาและเงยหน้าขึ้นมามอง เบื้องหน้าของเธอ
"ในที่สุดเธอก็มีความกล้าแล้วสินะ ทำให้เธอพูดออกมาได้"
"เอ่อ คือ"
"เอ่อ คุณอามาคุสะ ชั้นไม่ได้มีความกล้าอะไรเลย"
"มีสิ ความกล้าที่เธอมี ความกล้าที่จะปกป้องผู้อื่นไงล่ะ"
"พี่ยาคุโมะหน้าแดงเลย"จิโยะพูดขึ้น
หญิงสาวพลางกอดจิโยะจังไว้แน่น "ขอบคุณนะคะ"
/me อ่านจบแล้วขอคอมเม้นเพื่อเอาไปปรับปรุงหรือขอกำลังใจสักนิดนึงนะครับ
/me อาจมีบทให้แจมด้วยนะครับ เหอๆ
Fiction