เพื่อนสนิท (เรื่องสั้น)
บุคคลในเรื่องเป็นบุคคลสมมุติ ถ้าชื้อดันไปเหมือนของใคร หรือ เนื้อเรื่องดันไปโดนของใครเข้าก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ
/me ขลุก ๆ อยู่น่าคอม ทำแว่นใส
________________________________________________________________
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอยางที่มากกว่านั้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเพื่อนคนหนึ่ง นั้นแอบไปคิดจนเลยไปไกลกว่าเป็นเพื่อนกัน
เสียงเพลงที่ส่งมาจากเสียงตามสายที่เปิดในตอนเช้าของโรงเรียนแห่งหนึ่ง
"เอ้อ เพลงนี้อีกแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกเปิเนี่ย เบื่อ" เสียงของหญิงสาวพูดขึ้นอย่างลอย ๆ พรางมองไปข้างหน้า ซึ่งเป็นอาคารที่เธอเรียนอยู่
"เออ น่า มันก็ให้ความหมายดีนะ เธอไม่ชอบหรอ" เสียงชายหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ ถามพรางมองไปทางหญิงสาว
" ก็นะ เออ นี่ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะ " หญิงสาวถาม พรางเปลี่ยนเรื่องคุย
" อ๋อ ตอนนี้ก็ เจ็ด โมงกว่าแล้ว " ชายหนุ่มตอบพรางมองนาฬิกาข้อมือ
" อืม งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวก็จะไปเข้าแถวกันแล้ว " หญิงสาวชักชวนชายหนุ่มไปกินข้าว เหมือนทุกครั้ง
" อืม ได้ได้ ไปกัน "
ทั้งสองคนลุกขึ้นพร้อมกัน เพื่อทีจะเดินไปกินข้าว ซึ่งเป็นเหมือนปกติ ที่เขาทั้งสิฃองคนทำกันประจำในตอนเช้า ก่อนเข้าแถว เคารพธงชาติ
" ว้าว หวานกันแต่เช้าเลยนะจ๊ะ " เสียงแซวของพวกเพื่อน ๆ ดังแว่บมาจากข้างหลัง ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปกินข้าวด้วยกัน หญิงสาวหันกลับมาต่อว่าพวกกลุ่มที่แซวทันที
" จะบ้า หรอ หวานเหวินอะไรกัน "
"อ้าว ก็เห็นไปกินข้าวด้วยกันประจำ เมื่อไหร่จะยอมรับชะทีล่ะ ว่าเป็นแฟนกัน" กลุ่มเพื่อนของเธอถามย้อนกลับ ถึงกับทำมห้เธอต้องสะอึดในคำถามที่เพื่อของเธอถามทันที
" แล้ว ทำไม คนทำอย่างนี้ต้องเป็นแฟนกันหรือไง " เธอถามกลับทันที
" ก็นะ มันใช่เลยแหละ " เพื่อนของหญิงสาวมองหน้าเธอและยิ้มอย่างมีชัย
"นี่!....."
"เดี๋ยว ก่อน" ชายหนุ่มคว้ามือของหญิงสาว ก่อนที่เธอจะเดินไปที่กลุ่มเพื่อนของเธอ
"นี่นาย ปล่อยนะ" หญิงสาวูดพรางพยายามที่จะเกะมือที่กำแขนเธอออก
"เราว่า เรารีบไปกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าว " ชายหนุ่มพูดพราง ปล่อยมือที่จับแขนออก
" อืมก็ได้ งั้นไปกัน" หญิงสาวพูดพรางเดินจ้ำอย่างไม่รอชายหนุ่มที่เดินตามหลังมา
" พยายามเข้านะเธอ "เพื่อนของหญิงสาวตะโกนไล่ตามหลังชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่ได้สนใจและไม่ได้ตอบรับอะไรทั้งนั้น
---พักเที่ยง---
หญิงสาวกำลังหนังสือใส่กระเป๋า เพื่อเตรียมตัวลงไปกินข้าว
"ฮั้นแน่ แฟนใครมารอหน้าห้องแล้วแหน่ะ" เสียงเพื่อน ๆ ของเฮทักเสียงใส เพื่อให้เธอหันไปมอง
"หวัดดี ไปกินข้าวกันหรือยัง" ชายหนุ่มทัก อย่างราบเรียบโดยไม่สนสายตาของคนรอบข้าง
"อืม ไปดิ แต่คราวหลัง อย่าเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้านะ เห็นเปล่าล้อกันเลย" หญิงสาวกล่าวพางทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
แต่ชายหนุ่มไม่ได้ สนใจอะไรเท่าไหร่นัก
ใต้ต้นไม้ หน้าอาครเรียนทีถูกจัดให้เป็นสวนและมีที่นั่งลองรับสำหรับการพักผ่อน อ่านหนังสือ และนั่งเล่น ชายหนุ่มและหญิงสาว นั่งเล่นกันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่เสมือนเป็นที่นั่งประจำของเขาทั้งสองที่มานั่งกันเป็นประจำ
"ถามไรหน่อยสิ" ชายหนุ่มหันมาทางหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
" อะไร หรอ" หญิงสาวหันมาทั้งที่สีหน้ายังคงหงุดหงิดนิด ๆ ที่โดนเพื่อนในห้องล้อตอนที่ชายหนุมมาหาที่ห้อง
"เธอหน้าตาก็น่ารักนะ ทำไมถึงยังไม่มีแฟนล่ะ" ชายหนุ่มหันไปมองนู้นมองนี้ โดยที่ไม่ได้หันไปมองที่หญิงสาว
หญิงสาวก้มลงมองที่พื้นและตอบคำถามของชาหนุ่มทันที
"ไม่รู้สิ ผู้ชายน่ะไว้ใจไม่ได้ โกหก หลอกลวง กระล่อน เจ้าชู้ นิสัยไม่ดี น่ะแหละ"
"หมายถึงฉันด้วยหรอ" ชาหนุ่มถามต่อทันทีที่หญิงสาว พูดจบ
"เปล่านะ มันก็ไม่ใช่ทุกคนหรอก เธอน่ะแตกต่างออกไป" หญิงสาวพูดปัดทันที
"ต่างตรงไหนหรอ " ชายหนุ่มถามอยางยิ้ม ๆ โดยที่ไม่ได้มองมาที่หญิงสาวเลย
"เธอน่ะ นิสัยดี ละดีที่สุดเท่าที่ฉันรู้จักมาทั้งหมดเลยในหมู่เพื่อนผู้ชายน่ะ"
" หรอ ! " ชายหนุ่มตอบอย่างสั้น ๆ
" เออ แล้วทำไมนายถึงยังไม่มีแฟนล่ะ นายชอบใครมั่งป่ะ"
ชายหนุ่มยิ้มและมองขึ้นฟ้า เหมือนกับว่าท้องฟ้าจะมีตัวหนังสือเขียนคำตอบให้อย่างนั้นแหละ
"ฉันนะ มีคนที่ชอบด้วยแหละ เขาทั้งน่ารักและนิสัยดี และเป็นคนที่ใกล้ฉันมากที่สุด"
ชายหนุ่มตอบทั้งที่มองท้องฟ้า แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
"จริงหรอ คนนั้นคงดีมากเลยสินะ" หญิงสาวถามอย่างสนใจ
"เออ แล้วบอกได้มั้ยว่าคนนั้น คือ ใคร เผื่อฉันจะช่วยได้" หญิงสาวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
"ช่วยได้จริงเหรอ " ชายหนุ่มหันมามองหน้าของหญิงสาว ก่อนที่จะขึ้นไปมองฟ้าอีกครั้ง
"จริง ๆ นายช่วยฉันมาเยอะแล้ว ฉันจะได้ช่วยเธอมั่งไง" หญิงสาวพูดพรางมองหน้าชยหนุ่ม
"อืม เราบอกล่ะกันนะ คนนั้นคือ......... "
"คือ....... " หญิงสาวพูดตาม
ชายหนุ่มหันมาทางหญิงสาวพร้อมบอกว่า "เธอไง"
/me ไปนอนและ
Fiction