มีเรื่องอยากระบายและปรึกษาครับผม
พร้อมกับหนังสือการ์ตูนอีกเยอะมากๆ (สมัยนั้นแกอายุ 26 ปี) มีครั้งที่แกไป กทม.และซื้อหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นมาอ่าน ผมจำได้ว่าเป็นเรื่อง OH! my Godess เรื่องนี้ผมก็ชอบมากสมัยนั้นก็เลยขอแกดู แต่สิ่งที่แกทำคือบอกผมว่า
"เรื่องอะไร" พอเพื่อนรุ่นเดียวกับแกมาก็ดันเอาให้เขาดูเฉยเลย (หยามผมมากๆในส่วนตัวผมแค่ขอดูว่าข้างในมันเป็นยังไงเท่านั้นเอง) กลับบ้านไปเจ็บใจมากครับ T-T หลังจากนั้นแกก็เดินทางไปเรียนกรุงเทพจริงๆแกก็เรียนอยู่นานแล้วล่ะครับ ผมเองถ้าอยากได้อะไรก็จะฝากเงินไปซื้อแล้พี่แกก็จะส่งมาให้ทาง พกง.(ข้อดีของแกคือแกซื่อสัตย์) แต่เวลาไปซื้อผมก็จะให้ค่าเหนื่อยทุกครั้ง มีช่วงหนึ่งแม่ของแกให้เงินซื้อคอมใหม่ แกก็โทรมาบอกผมว่าจะได้คอมใหม่ แต่ว่า... ไม่มีเงินที่จะซื้อการ์ดจอดีๆใส่ แกเลยยืมเงินผมไป 3000 บาทผมก็ OK ถือว่าพึ่งพากันและกัน
แกบอกว่าอีก 2 เดือนพี่จะคืนให้ จากตอนนั้นถึงตอนนี้ก็ 5 ปีแล้วครับผมยังไม่ได้คือแม้แต่สลึงเดียว และมีอยู่วันหนึ่งผมไปกรุงเทพเพื่อจะไปซื้อเกมส์แต่ดันซื้อเพลินไปหน่อยจนเงินไม่พอค่ารถกลับบ้าน ผมเลยขอยืมเงินพี่แก200 บาทเพื่อที่จะกลับ แกด่าผมใหญ่เลยครับทั้งๆที่เงิน 3000 แกยังไม่คืนผมสักแดงเดียวจากนั้นผมกลับบ้าน เลิกติดต่อไปสัก 1-2เดือน มีวันหนึ่งแกกลับมาบ้านที่ต่างจังหวัดผมไปเจอแกที่ร้านหนังสือก็เลยเอาเงิน 200 บาทไปคืนให้ผมคืนให้ไป 300 บาท แกก็บอก โอ๊โซ๊ะ ขอบจายย (ในตอนนี้ผมเริ่มถามตัวผมแล้วว่าทำอะไรอยู่) เวลาไปเที่ยวไหนก็ถาม ไปห้างกินข้าวผมก็จะต้องเลี้ยงแกเสมอ ไปดูหนังก้อต้องซื้อตัวให้มีวันหนึ่งผมชวนแกไปดู แฮรี่ พ๊อตเตอร์ภาค3 บทสนทนาที่ผมจำได้
ผม:พี่พรุ่งนี้ไปดูหนังกัน แฮรี่เข้า
พี่แก: โอ๊ะโอ วันนี้สืน่ะ ได้ข่าวว่าภาคนี้สนุกด้วยสินะ
ผม:ใช่ครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวไปรับ (แกไม่มีรถ ขับรถมอไซค์ยังไม่เป็นเลยเวลาไปไหนเดินอย่างเดียว)
พี่แก: โอเช ได๋เลยๆ
พอไปถึงเพื่อนผมก็พากันซื้อตั๋วไว้รอเตรียมจะเข้าแต่พี่แกเล่นไม่ซื้อตั๋วเลย ผมก็ได้ให้ซื้ออีกแหละ
พอดูจบ..
ผม: ภาคนี้สนุกดีแฮะ เฮอไมโอนี่สวยขึ้นเยอะ
เพื่อน: เดี๋ยวรอดูภาคต่อ
พี่แก: ภาคต่อไปสนุกแน่ การคืนชีพของลอร์ดเวเดอร์มอ
ผมและเพื่อน : หือ !!!
ภาคต่อไปมันถ้วยแห่งอัคนีมะใช่รึ อย่าว่าแต่เรื่องนี้เลยครับขนาดลอร์ดออฟเดอะริงถามพี่แกว่าเคยดูไหมบอกว่าดูแล้วทั้ง 1-2-3 พอถามไปว่าแกรนดาฟคือใคร ดันตอบว่าพี่จำไม่ได้นะตัวละครมันเยอะ?! (กรรม..เยอะมากจริงๆสิน่ะ)
นิสัยแกที่ผมเกลียดมากๆคือชอบอวดฉลาดข้าจะต้องรู้ทุกอย่างไม่มีสิ่งไหนที่ข้าไม่รู้ เวลาเล่นเกมส์ Rpgแกจะสอนคนอื่นหมด พอเวลาเปิดกล่องได้ไอเท็มมาไม่มีใครถามว่าไอเมท็มนั้นคืออะไรแต่ก็ดันตอบ+อธิบายหมดเล่นทำเอาเพื่อนและผมฉุนไปตามๆกัน (ถามแล้วค่อยบอกสินี้ไม่ถามแล้วดันตอบ+สาธยายหมด) ในช่วงที่ผมเล่นเกมส์
Growlanser 4 นั้นแกมาเล่นบ้านผมทุกวัน (แกจะเดินมาเองเพราะอยู่ห่างกันประมาณ 2 กม.) สถานที่ไหนก็ตามในเกมส์นี้ถ้ามีคำว่า 天 มันคือ วิหารศักดิ์!! ซึ่งคำๆนี้ทุกคนรู้ดีว่าแปลว่าอะไร มีครั้งหนึ่งเล่นไปถึงวิหารศักดิ์ของแก แกบอกว่าเป็นวิหารที่สู้กับเทพ แต่พอเข้าไปแล้วไม่มีเทพสักองค์มีแต่เศษขยะเศษเหล็กและมีช่วงหนึ่งผมเล่นไปเจอคำถาม มี 2 ข้อให้เลือกแกบอกผมว่า ข้อ 1ไปวิหารศักดิ์ (อีกแล้ว) ข้อ2ลงมาทางใต้ ผมเลือกตอบข้อ 1แล้วลองหาวิหารบ้านั้นดูแต่จริงๆแล้วเนื้อเรื่องกลับอยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆ (ผมไม่พอใจมากว่าทำไมอ่านไม่ออกแล้วยังดันทุรังอ่าน)
อีกเรื่องๆ ไปเจอไอเท็มชิ้นหนึ่งพอใช้แล้วจะมีความสามารถขโมยไอเท็มได้ เพื่อนผมลองให้แกอ่านดูแกอ่านชื่อไอเท็มนั้นว่า ตำนานจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ โอ้....ในสมองชั่งคิดคำพูดเกี่ยวกับเกมส์ได้ดีจริงๆอย่างดาบเทพวายุยังเงี้ย ดาบอัญมณีสีม่วง ธนูโบราณทำจากไม้ 1000ปี มันไม่มีคำว่า 1000 ปีในคำอธิบายด้วยซ้ำ(ที่พูดๆมาร่วมถึงเกมส์อื่นๆด้วยครับ) วิหารศักดิ์สิทธิ์ผมได้ยินบ่อยมาก สงสัยเล่นมาริโอ้ก็คงมีวิหารนี้แน่ๆพี่แกเป็นคนเก่งภาษาแต่ฝีมือห่วยมากๆครั้งหนึ่งเล่นเกมส์ Z-Gundam แข่งกันพี่แกแพ้เพื่อนผมจนฟู่ฟี้ออกมา จนผมต้องบอกว่าให้ใจเย็นๆลักษณะการเล่นก็บอกตรงๆคือ ยิงแล้วหนีๆไม่เคยสู้ซึ่งๆหน้า
Ragnarok มีพักหนึ่งได้เล่นกับพี่แกบอกตรงๆว่าคนจริงๆนั้นขี้เหนียว ขนาดเล่น ragก็ยังเหนียวเหมือนตัวแกเลยไม่เคยช่วยอะไรเพื่อนในทีม เอาแต่ไปช่วยคนนอกกิล.. ผมเจ็บใจตรงที่ว่าเรามีน้ำใจกับเขาแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการ พูดทับทม ทุกวันที่แกมาบ้านผมแกจะพูดทับผมทุกวัน เวลาไม่มีเงินผมก็หยิบยืนให้ใช้ (ผมทำไปทำไมยังงงมากๆ เพื่อนผมพากันเกลัยดแกมาก) ผมทำไปเพราะสงสารแกที่แกไม่มีเพื่อน
ปัจจุบัน... แกยังเรียนไม่จบเท่าที่ถามมาก็เรียนรามคำแหงมา 11 ปีแล้วเครื่องเกมส์ที่เคยมีก็พังลง คอมก็เล่นจนเมนบอร์ดไหม้ ทีวีบนหอก็เสีย ซ้ำแล้ว..แม่แกดันรู้ว่าแกไปเรียนมา 11 ปีแต่ไม่จบปี1 แม่จึงไม่ให้เงินใช้สิ่งต่างๆที่เคยได้ก็ไม่ได้ หนังสือญี่ปุ่นเคยซื้อก็ไม่มีเงินซื้อแม้แต่กระทั่งของไทยเล่มล่ะ 35 บาทก็ไม่มี ผมลองนึกย้อนดูเมื่อก่อนแกชอบคุยโวว่า แกรวยมาก แต่ตอนนี้แกเหมือนคนที่หน้าสมเพช อายุ 30 ปีเรียนไม่จบสมองยังคงเป็นเด็กเช่นเดิมและกล้าเว้าซื่อๆว่าไม่สามารถออกไปทำงานข้างนอกได้ ผมเคยแนะนำให้แกหางานทำซะจะได้มีเงินใช้ปากก็บอกว่าจะหาแต่ก็ไม่ทำซะที บอกผมว่าจะไปเป็นยาม เป็นคนกวาดยะ (เสียดายน่ะครับอายุ 30ซะเปล่าคิดได้เท่านี้) ปัจจุบันผมเรียนจบแล้วมีงานทำ ในตอนนี้ผมมีทุกอย่าง นิตยสารอนิเม เกมส์ การ์ตูน ผมสามารถซื้อได้ด้วยเงินของผมเองจากการทำงานผมภูมิใจมาก ล่าสุดผมไปห้องแกมาแกไม่เหลืออะไรอีกแล้วเหลือเพียงทีวีเก่าๆเพียงเครื่องเดียว ผมทำงานจาก 6 โมงถึงตี 2ทุกเช้าผมตื่นมาจะเจอแกมานั่งรอเล่นเกมส์ ps2 ข้างเตียงผมพร้อมกับอ่านหนังสือการ์ตูน อายุก็ 30 แล้วอยู่ไปวันๆแบบไร้สาระผมสงสารแกน่ะ ไม่มีเงินผมก็หยิบยื่นให้ใช้ ผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้แม่ผมฟังแม่ผมบอกว่า เขาเป็นคนฉลาดหากินกับเด็กไม่รู้จักอาย แม่บอกผมว่าถ้าแม่ผมเป็นเขาแกจะไม่ยอมให้เด็กมาเลี้ยงหรือแบมือของเงินเด็ก เพื่อนๆคิดว่าผมควรทำไงดีครับผมควรเลิกคบกับเขาดีไหม?
/me เรื่องนี้อาจจะมีแง่ให้เพื่อนๆได้คิด ขอบคุณที่อ่านเรื่องของผมครับ
Miscellaneous