ยามเมื่อลมพัดหวน (ตอนที่ 3) ซึ้งๆ
___________________________________
วันอาทิตย์
ครั้งแรกในชีวิตที่ตื่นก่อนนาฬิกาปลุก ( เพราะไม่ได้นอน ) แต่วันนี้ก็สดชื่น เพราะได้ไปเดชกับ สาวที่ผู้ชายหลายคนอิจฉาลึก ๆ อยู่ในใจ
ผมนัดเจอกับเธอ ตอน 10.00 น. แต่ด้วยเหตุอันใดเพราะความตื่นเต้นหรืออย่างไร ผมไปรอเธอตั้งแต่ 8.00 น.
ในระหว่างที่สาระวนอยู่กับการส่องกระจก กับขัด CBR 2 สูบ สี ดำ คันโปรดอยู่นั้น
เสียงใส ๆ ก็ดังมาจากทางด้านหลังผม
ผมหยุดทุกอย่างที่กระทำในทันที พร้อมทั้งหันหน้าไปทางเจ้าของเสียงนั้น
(โอ้..แม่เจ้า! สาวน้อยน่ารักผมยาว ในชุดสีขาวเสื้อคลุมแขนยาวสีฟ้า กระโปรงยาวสีขาว
น่ารักโคตร
เออ! แล้วเธอไม่ใส่แว่นหรอ
ใส่คอนฯ น่ะ (คอนแทร็กเลนส์ ) นี้ สา มีชื่อนะ เรียกแต่เธอ ไม่ชอบเลยเรียก สา ดีกว่านะ
Ok งั้นเรียกเรา ปอ นะ แล้วจะไปดูเรื่องอะไรล่ะ
อืม!...เรื่องไรดี งั้นเดี๋ยวไปที่โรง(หนัง)ก่อนล่ะกัน
หล่อนพูดจบ พร้อมทั้งคว้าแขนผม มาควง
โอ้....สวรรค์เล่นอะไรเนี่ย ชิบเป๋ง! อยู่ดีดี คนธรรมดา ๆ จะมีสาวน่ารักโคตรมาชอบ ทำตัวไม่ถูกเลย
แต่สิ่งที่ต่างกันสิ้นเชิงกับหน้าตาอย่างสา คือ......
ในความคิดของผมนั้น ผมนึกว่าเธอคงดูพวกหนัง รัก ๆ น่าง่วงนอนประมาณเนี้ย โชดดีไปที่ผมไม่ได้จองตั๋วหนังแนวโรแมนติดไป หล่อนชอบเหมือนผม คือ หนังแนว Action
สุดยอดเลย ปอ มันมาก ๆ พระเอกเก่งสุดยอด ตัวคนเดียวจัดการตัวโกงเรียบ เห็นตอนบุกรังหัวหน้าใหญ่มั้ย มันมาก ๆ
หลังจากนั้นผมต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ให้ สา เพราะเธอเล่าไปพร้อมทั้งแสดงแบบในหนังที่เธอไปดูมาด้วย เธอเรียนศิลปการต่อสู้มาแทบทุกอย่าง ฉะนั้นใครทำเธอโมโห ก็ต้องคิดหนักหน่อยล่ะ เหอะ ๆ
เอาล่ะ สา เออ
ปอ สายังไม่อยากกลับบ้านน่ะ ไปขับรถเล่นกัน
เจ๊ด....ใจตรงกันอีก กำลังจะชวนเลย ชวนก่อนแล้ว
ผม และ เธอขับรถไปเรื่อย ๆ ริมหาด ของเย็นวันนั้น พระอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลงมา ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าจดจำเหลือเกิน แต่กาลเวลาก็ยิ่มเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
ผมไปส่งเธอที่บ้าน ในค่ำวันนั้น
แทบไม่เชื้อสายตา และเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาบ้านเธอ ผมนึกอยู่ในใจ ทันทีที่เห็นบ้านของเธอนั้น (นี้เราเด็ดดอกฟ้าหรือไงนะ) บ้านของเธอนั้นใหญ่มาก จนคิดว่าคนอย่างเธอนั้นอยู่สูงเกินไป ผม คงสู้ไม่ได้เลยจริว ๆ
เข้าไปในบ้านก่อนมั้ยปอ สาเอ่ยปากชวน พร้อมทั้งดึงแขนพยายามที่จะพาผมเข้าไปข้างใน
อย่าดีกว่านะสา เราขอกลับบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่เป็นห่วง
เถอะน่า สา อยาก ให้ปอ เจอกลับพ่อ แม่ ของสาน่ะ นะ นะ นะ
เด๋วก่อนสิ เดี๋ยวไว้ว่าง ๆ ผมจะไปนะ จริง ๆ
ตอนนี้ไม่ได้หรอ
เออ.......
สา! (เสียงหนี่งร้องเรียกชื้อเธอมาทางด้านหลัง)
ค่ะ พ่อ
นั้นไง เนี่ยแหละคือ สิ่งที่ผมกลัวที่สุด พ่อของเธอเดินตรงมาที่หน้าประตู
ทำไมถึงกลับมาดึก
ขอโทษค่ะ! คือ หนู ....... เออ
ไม่มีอะไรที่ต้องแก้ตัวทั้งนั้น เข้าไปในบ้านก่อน
ค่ะ ขอโทษนะ
พ่อเธอมองมาที่ผม แล้วเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับเธอ
วันต่อมา...เธอก็มาหาผมอีก
ปอ
เธอเดินเข้ามาหา ผมแต่เช้า..
ผมมองหน้าเธอก็พอจะรู้ทันทีว่าเธอตงจะเข้ามากล่าวขอโทษ ผม แน่นอน
สา ขอโทษนะ (นั้นไง กล่าวขอโทษจริง ๆ ด้วย)
ปอ โกรธ สาเปล่า
เปล่าหรอก ไม่ว่าอะไร มันก็แน่อยู่แล้วที่ เพราะสาก็พึ่งออกมาเที่ยวกับเราไม่ใช้หรอ แถมเป็นผู้ชายคนแรกด้วยนี้ ที่สามาเที่ยวด้วย เราก็ไม่ว่าหรอก
อืม ปอ ไม่โกรธก็ดีแล้ว (สีหน้าของเธอดูดีขึ้น)
พ่อเธอว่าไงมั่ง? (ผมรีบถามเธอทันที )
ก็ไม่ว่าอะไรหรอก เขาว่าปอเป็นคนเรียบร้อยดีนะ ดูจากภายนอกน่ะ แต่สารู้นัว่าปอมีดีกว่านี้อีก ซึ่งสาก็แน่ใจว่าต้องเป็นอย่างนั้น สา ดูคนไม่ผิดหรอก จริง ๆ นะ สา คิดว่า ซึ่งอาจจะเป็นเพราะคิดไปเองหรือเปล่าน้น ไม่แน่ใจ แต่ที่รู้ ๆ คือ ปอ เป็นคนที่ไม่เหมือนใคร ปอ เป็นตัวของตัวเอง รู้มั้ยว่าเวลาสา คุยกับใครนะ เขามักจะเรงใจสากัน ก็พึ่งมีปอ คนแรกแหละที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขาอ่ะ เพราะปอ เป็นคนแรกที่กล้สเถียงกับ สา
ผมยิ้มตอบเธอแบบแห้ง ๆ เพราะที่เธอผู้ว่าไม้เหมือนชาวบ้านเขาเนี่ยเธอชมหรือด่านะ
นับว่าผ่านมา เป็นเวลาเกือบ 3 เดือนแล้ว
ผม ไม่รู้หรอกนะว่าเธอคิดอะไรกับผม และผมก็ไม่ต้องการคำตอบด้วย ถึงแม้ว่าผมดูการกระทำของเธอที่มีต่อผม ก็รู้แล้ว แต่บางทีคนเรานั้นก็อยากได้ยิน สิง่ที่คนเราต้องการเหมือนกัน ซึ่งผมก็ไม่ได้เช้าชี้ถาม ผม คิดว่านะ เป็นอย่างนี้มันก็ดีอยู่แล้ว
Fiction