(P.A.D.) part II Last Love And Last Emotion ตอนที่4 Helper
หลังจากที่ควันและแสงเริ่มจางลงภาพที่เป็นคือซากของโปรแกรมที่แหลกเละกองทับถมกันอย่างระเกะระกะกระจายอยู่โดยรอบ ซึ่งมีดาบสีขาวปักอยู่พร้อมกับกิตที่กระเด็นห่างจากดาบเพราะแรงกระแทกออกไปไม่ไกลนัก
ตอนนี้สภาพของกิตแทบจะไม่เหลือแรงพอที่จะเดินแล้วด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังคงฝืนตัวเองเดินไปที่ดาบเล่มนั้นอย่างโซเซเต็มทน ไม่ทันที่เขาจะไปถึงดาบความอ่อนล้าก็ทำให้เขาหมดแรงทรุดลง
แต่ก่อนที่เขาจะทรุดลงก็มีภาพของเด็กผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับวิ่งเข้ามาประคองตัวเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะหมดสติไป.........
....................
20:37นาฬิกา.......ที่บ้านของชิต
ก็อกๆ.....เสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่ชิตกำลังทำรายงานอยู๋ในห้องชั้นบน
"คร้าบ~คร้าบ.....มาแล้วๆ"ชิตรีบวิ่งลงบันไดมาเปิดประตู ซึ่งก็เห็นพิมยึนอยู่ที่ประตูพร้อมกับร่มสีฟ้าของเธอ
"ไงจ๊ะ...."เสียงของพิมคราวนี้ฟังดูเจ้าเล่ห์ชอบกล เธอหุบร่มสีฟ้าของเธอพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านของชิตเหมือนกับคนคุ้นเคย(ก็เขาเป็นเพื่อนกันนี่นา^-^)
"แล้วมีธุระอะไรล่ะเนี่ยถึงได้มาดึกๆแบบนี้แถมตอนนี้ฝนก็ตกแรงอยู่ด้วย..."ชิตถามพิมขณะที่เขาปิดประตู
"แหะๆ....ก็..คือว่า คือ....."ตอนนี้หน้าของพิมแดงก่ำเหมือนลูกมะเขือเทศไม่มีผิด ท่าทีเขินอายของเธอทำให้ชิตนึกงงขึ้นมาเล็กน้อย
พิมเดินเข้าไปหาชิตใกล้ๆ แต่คราวนี้มันใกล้กว่าครั้งก่อนๆที่ผ่านมามาก เธอก้มหน้าลงพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เขินอาย แล้วหันขึ้นมามองชิต
"จูบฉันหน่อยได้ไหม....." ประโยคนี้ประโยคเดียวทำให้ชิตแทบสะดุ้ง พร้อมกับถอยห่างออกไปแบบไม่ต้องให้ใครสั่ง
"นี่มันหมายความว่าไงเนี่ยยัยพิม....อย่าบอกนะว่านี่เธออุตส่าห์มาที่นี่เพื่อทำมิดีมิร้ายฉันน่ะ....."ตอนนี้ชิตเดินถอยไปจนติดกำแพงแล้ว แต่ว่าพิมก็ยังคงเดินเข้าไปหาชิตเรื่อยๆจนไปหยุดตรงหน้าชิตอีกครั้ง
"หึ....ฮิๆๆ ไม่ต้องห่วงหรอกน่าฉันล้อเล่น...ฮิๆ"พิมระเบิดฮาออกมาจนทำให้ชิตที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปแล้วแทบพูดไม่ออก (เล่นแบบนี้วัยรุ่นเซ็งเลย.....^-^")
"ฮ่าๆ ไม่มีอะไรมากหรอกน่าชิตไม่ต้องตกใจ...ฉันแค่มาขอยืมใช้คอมพ์ของเธอเท่านั้นแหละพอดีคอมพ์ที่บ้านโดนฟ้าฝ่าไปแล้วอ่ะ......แต่โอย~ ฮิๆ ขอหัวเราะต่ออีกนิดนะ"
ตอนนี้ชิตพอจะตั้งตัวได้บ้างแล้วแต่ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ยังทำให้ชิตออกอาการช็อตๆอยู่บ้าง เล็กน้อยถึงปานกลาง
"เครื่องคอมพ์อยู่บนห้องข้างบนนั่นแหละเดี๋ยวฉันจะทำรายงานต่อแล้ว ยิ่งรีบอยู่ด้วย....."ชิตเดินเข้าไปหยิบน้ำในตู้เย็นกิน ในขณะที่พิมกำลังจะเดินขึ้นไปข้างบนก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง!
"อะไรอีกล่ะคราวนี้....นางงามจักรวาลมาขอฉันแต่งงานอีกรึไง"ชิตเดินไปที่ประตูพร้อมกับเหล่สายตาไปทางพิมซึ่งยังคงยืนอยู่ที่บันไดพร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่นของเธอ
แต่เมื่อเขาเปิดประตูร่างที่แทบจะไร้สติก็ล้มเข้ามาในบ้าน ร่างของหญิงสาวผมสีดำ ทั้งตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝนตั้งแต่หัวจรดเท้า มือของเธอเย็นเชียบจากการที่ต้องตากฝนลมหายใจหอบๆของเธอกลายเป็นไอน้ำเพราะความหนาว
"ว้าย.....นั่นใครน่ะชิต"พิมวิ่งเข้ามาดูร่างของหญิงสาวคนนั้นพร้อมกับอุทานออกมา
"ไม่รู้สิ....แต่ว่าดูแล้วคุ้นๆนะ"ตอนนี้ชิตพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาข้างในแล้ว ผมเปียกน้ำของเธอที่ไหลออกจากใบหน้าทำให้ทั้ง2ถึงกับผงะ
"พี่...พี่มิ้นนี่นา"มันทำให้ทั้ง2คนต้องอุทานพร้อมกัน
"พี่เขามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย....แล้ว...."พิมยังคงตกใจกับสิ่งที่ได้เห็นอยู่
"ไม่ต้องถามแล้วช่วยพี่เขาก่อนเร็ว....."ชิตที่ยังพอตั้งสติได้บ้างกำลังจะลุกขึ้น
แต่ทว่ามือของมิ้นมาคว้าแขนของเขาไว้พร้อมกับเสียงพูดที่ค่อยราวกับคนไม่มีแรง
"ชะ....ช่วย...เขา ช่วยกิตด้วย เขากำลังจะไปตาย......ถะ...ถ้าไม่รีบไปช่วยเขา...ที่...นั่น "เสียงของมิ้นค่อยลงทุกที
"ที่....อัล...คา...ทรัซ...."นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่มิ้นพูดทิ้งไว้ก่อนที่จะสลบไปด้วยความเหนื่อยล้า
"เร็วเข้าพิม...ไปต้มน้ำร้อนมาทีเร็วเข้า เดี๋ยวพี่มิ้นเขาก็ตายกันพอดีหรอก"ชิตพูดขึ้นขณะที่วิ่งไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้า
แล้วทั้ง2คนก็ต้องพยาบาลมิ้นกันยกใหญ่.....................
หลังจากผ่านไปซักพัก ตอนนี้อาการของมิ้นเริ่มดีขึ้นแล้วใบหน้าซีดขาวของเธอเริ่มกลายเป็นสีชมพูระเรื่อแต่เธอก็ยังคงนอนสลบไสล ข้างๆตัวเธอมีพิมคอยเฝ้าดูอยู่อย่างไม่ห่าง
"เป็นไงบ้างพิม...."ชิตเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงน้ำร้อน
"ยังหลับอยู่...."พิมหันมารับถุงน้ำร้อนจากชิต
"อ้าว...เดี๋ยวสิจะไปไหนน่ะ"พิมรีบถามชิตทันทีเมื่อเห็นชิตกำลังจะเดินออกจากห้อง
"จะไปหยิบผ้าขนหนูมาอีกผืนน่ะที่เธอใช้มันเปียกหมดแล้วเดี๋ยวจะไปเอามาใหม่"แล้วชิตก็เดินออกจากห้องไป
"อัลคาทรัซงั้นเหรอ ...."ชิตนึกถึงคำพูดของพี่มิ้นที่พูดขึ้นก่อนที่เธอจะสลบไป
เมื่อชิตเดินกลับมาในห้องพร้อมกับผ้าขนหนู...แต่ครั้งนี้เขากลับเดินไปเปิดเครื่องคอมพ์ของเขาพร้อมกับเริ่มการเชื่อมต่อระบบต่างๆ
"นั่นทำอะไรน่ะชิต...จะใช้คอมพ์ทำอะไรเหรอ"พิมซึ่งยังนั่งอยู่ข้างมิ้นถามขึ้น
ชิตหันกลับมามองพิมอย่างช้าๆพร้อมกับพูดในสิ่งที่เขาคิดว่าควรจะทำตอนนี้
"ฉันจะไปที่อัลคาทรัซ...."
คำพูดของชิตทำให้พิมถึงกับอึ้ง เธอลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปหาชิตแล้วจับคอเสื้อเขย่าอย่างแรง
"นี่เธอยังสติดีอยู่รึเปล่ายะ...หา"พิมยิ่งเขย่าแรงขึ้นเรื่อยๆ
"อัลคาทรัซน่ะมันคุกกลางของสหประชาชาติไม่ใช่เหรอ....มันใช้ขังนักโทษไซเบอร์มานักต่อนักแล้วนะแล้วเธอยังจะเข้าไปอีก"
"ใช่เราต้องเข้าไป....เธอรู้ไหมว่าใครเข้าไปที่นั่นแล้ว"ชิตปัดมือของพิมออกพร้อมกับหันกลับไปมองมิ้นที่ยังคงสลบอยู่
"มีคนที่เราต้องเข้าไปช่วยในนั้น...แล้วเราก็ไม่มีเวลามากแล้วด้วยนะ"เขายื่นแว่นสีดำที่ใช้สวมเพื่อเชื่อมต่อเข้าสู่ระบบเครือข่ายให้พร้อมกับหันกลับไปเปิดระบบต่างๆ
"เธอจะไม่ไปก็ได้นะนั่นเป็นสิทธิ์ของเธอนี่...."เขาจัดแจงสวมใส่เครื่องมือต่างๆที่ต้องใช้
พิมยืนชั่งใจอยู่พักหนึ่งเธอแล้วจึงสวมแว่นนั่น
"ฉันจะไปกับเธอด้วย....ถ้าไม่มีฉันล่ะก็เธอลำบากแน่เชื่อสิ"พิมพูดขึ้นพร้อมกับต่อสายเชื่อมต่อเข้าเครื่อง
ชิตยิ้มออกมาเล็กๆพร้อมกับเริ่มเปิดการเชื่อมต่อทันที
<ตรวจสอบหาตำแหน่งพิกัด........เริ่มแบ่งการเชื่อมต่อระบบเป็น2ส่วน.............>
<สภาพของผู้เชื่อมต่อปกติ.......การค้นหาพิกัดเสร็จสมบูรณ์......รันโปรแกรมสนับสนุน....>
<ทุกอย่างเคลียร์ จะเริ่มการเชื่อมต่อในอีก 9.....8...7...........5...4...3...2...1......การเชื่อมต่อเสร็จสมบูรณ์>
ตอนนี้ทั้ง2คนเชื่อมต่อเข้าสู่เน็ตเวิร์คเป็นที่เรียบร้อยแล้ว........
จบSource Code บรรทัดที่4 : Helper (ผู้ช่วยเหลือ)
Fiction